Родапачынальнікам дынастыі быў Амедэй (пам. пасля 827 года)[2], які быў васалам абацтва Сен-Бенін (у Дыжоне), а па ўладанні Лесяй — васалам біскупа Лангра. У яго было 2 сына: Анскар I (пам. паміж 1 снежня898 года і сакавіком902 года) і Гі (заб. у 889 годзе), граф Ацье.
Пасля таго, як каралём Францыі быў выбраны маркіз НейстрыіЭд, Анскар і Гі перабраліся ў Італію разам з Гвіда, маркграфам і герцагам Спалета, які няўдала высоўваў прэтэнзіі на тытул караля Францыі. Яны сталі вернымі прыхільнікамі Гвіда, падтрымліваючы яго супраць Берэнгара Фрыульскага. Гі ў пачатку 889 года загінуў у бітве ў ракі Трэбіі. Анскар жа ў 891 годзе быў зроблены Гвіда Спалецкім, які стаў да таго часу імператарам, кіраўніком толькі што заснаванай маркі — Іўрэйскай. Пры ўварванні караля ГерманііАрнульфа ў Італію Анскар заставаўся прыхільнікам Гвіда, а потым яго сына Ламберта. Пасля смерці Ламберта Анскар падтрымаў Берэнгара Фрыульскага. Сын жа Анскара, Адальберт I (пам. 17 ліпеня923 года/8 кастрычніка924 года), падтрымаў праціўніка Берэнгара — караля ПравансаЛюдовіка III. Пасля звяржэння Людовіка III у 905 годзе Адальберт быў сасланы ў Бургундыю. Пазней ён разам з архібіскупамМілана Ламбертам выступіў у падтрымку караля БургундыіРудольфа II. У 923 годзе яны перамаглі Берэнгара пры Ферэнцуоле. Пасля яго смерці яго спадчыннікам стаў Берэнгар II.
Каралі Італіі
Берэнгар II каля 930 года ажаніўся з пляменніцай тагачаснага караля Італіі Гуга, якая падгаварыла яго да змовы супраць дзядзькі. Але змова была раскрыта і Берэнгар быў вымушаны бегчы ў Германію. У 945 годзе ён набраў невялікае войска і пераправіўся з ім праз Альпы. Сеньёры і гарады Верхняй Італіі далучыліся да яго, і Гуга бег у Праванс, перадаўшы Італію свайму сыну Лотару, імем якога фактычна кіраваў краінай Берэнгар. У 950 годзе Лотар памёр (як лічылі — ад яду), і Берэнгар быў каранаваны разам са сваім сынам Адальбертам. Каб умацаваць свой прастол, Берэнгар жадаў ажаніць сына з маладой удавой Лотара Адэльгейдай, але яна гэтаму запрацівілася, за што і падверглася зняволенню. Абаронцам і, пасля, мужам Адэльгейды стаў імператар Атон I, які прымусіў Берэнгара ў 952 годзе ў Аўгсбургу прыняць Італію без маркграфства Вероны і герцагства Фрыульскага, як нямецкі лен. Неўзабаве, аднак, Берэнгар узяўся за зброю, але быў разбіты Людальфам, сынам Атона I, і Ламбардыя з Павіяй былі заваяваны немцамі. Пасля смерці Людальфа Берэнгар ізноў авалодаў прастолам і стаў кіраваць краінай з такой жорсткасцю, што яго падданыя і Папа Ян XII звярнуліся па дапамогу і абарону да Атона. Апошні ў 961 годзе распачаў паход у Італію і без усякага супраціўлення авалодаў краінай. Берэнгар, урачыста пазбаўлены каралеўскай годнасці, схаваўся ў горнай крэпасці Сан-Леонэ, але, вымушаны голадам, здаўся, нарэшце, у 964 годзе. Яго з жонкай, як палонных, паслалі ў Бамберг, дзе ён і памёр у 966 годзе.
Пасля захопу Берэнгара II яго сыны Адальберт, Конрад і Гвіда не склалі зброю. У студзені 965 года яны паднялі паўстанне супраць Атона. Імператар адправіў супраць мяцежнікаў герцага Бурхарда Швабскага. 25 чэрвеня адбылася бітва на рацэ По, якая скончылася разгромам сыноў Берэнгара. Гвіда загінуў, Адальберт і Конрад беглі. Спрабуючы вярнуць бацькаўскую спадчыну, Адальберт працягваў плесці інтрыгі. У 968 годзе ён звярнуўся па дапамогу да Візантыі. Імператар Нікіфар паслаў васьмітысячную армію, камандаванне якой Адальберт даручыў свайму брату Конраду. Але Конрад перайшоў на бок імператара Атона, за што яму было падаравана маркграфства Іўрэя. У выніку Адальберт быў вымушаны адправіцца ў Бургундыю да сваёй жонкі і цесця. Ён памёр праз 3 гады ў Ацёне, пакінуўшы маленькага сына Ота-Гільёма.
(ад 1-га шлюбу) Берэнгар II (каля 900—4 жніўня966), маркграф Іўрэі (з 923/924), кароль Італіі (950—962); жонка: з 930/931Віла (каля 910—пасля 966), дачка Базона I, маркграфа Тасканы і графа Арля
Карада (Конрад) I (каля 938—998/1001)[3], маркграф Мілана (957—961), маркграф Іўрэі (з 965), герцаг Спалета і Камерына; жонка: з каля 958Рышыльда (пам. пасля 989), дачка Ардуіна II, маркіза Турына
Карада II (нар. каля 960), граф дзі Вентымілья; жонка: Адэла
Алена дзі Вентымілья; муж: Тэтан дзі Салуца (пам. 1084)
Жэро I (пам.1184), граф дэ Макон і дэ В'ен; жонка: Гіёна (Маўрэта), спадчынніца Салена, дачка Гашэ III дэ Сален
Гільём IV (V) (пам.1224), граф дэ Макон і дэ В'ен; 1-я жонка: Понція дэ Бажэ, дачка Умберта III дэ Бажэ; 2-я жонка: Схаластыка дэ Шампань (пам.1219), дачка Генрыха I, графа Шампані; усе дзеці ад 1-га шлюбу
Жэро II (пам. каля 1224), граф дэ Макон і дэ В'ен; жонка: з каля 1220Аліса Гвіньён дэ Фарэз (пам. пасля 1239), дачка Гі III, графа дэ Фарэз
Аліса (пам.1258/1261), графіня дэ Макон і дэ В'ен; муж: з 1217/1228Жан дэ Дро (1198—1239), граф дэ Макон і дэ В'ен; пасля смерці Жана Аліса прадаў Макон і В'ен (ці, прынамсі, частку, якая не належала архібіскупу В'ены) французскай кароне
Гільём дэ Макон, святар у Безансоне
Анры дэ Макон (пам.1223), сеньёр дэ Манмарот; жонка: Маргарыта дэ Бажэ
Беатрыс (пам. пасля 1224), графіня дэ В'ен; муж: да лютага 1219 Юг дэ Антыньі
Гошу V дэ Макон (пам. 1219), сеньёр дэ Сален; 1-я жонка: з каля 1180 (разв. 1195) Мага (пам.1228), дачка Аршамбо дэ Бурбона; 2-я жонка: з каля 1200Адэлаіда дэ Дро (1189—1258), дачка Роберта II, графа дэ Дро
Маргарыта (пам. 1257/1259), дама дэ Сален (яна прадала Сален герцагу Гуга IV Бургундскаму ў 1225); 1-ы муж: з 1211 Гільём дэ Сабран (пам. 1219), граф дэ Фаркальк'е; 2-гі муж: з 1221Жасеран дэ Бранкон
(незак.) Жэрар, бастард дэ Сален, сеньёр дэ Лемюі ў 1267, родапачынальнік 2-га дому дэ Сален
Жэрар дэ Макон, сеньёр дэ Ваданс; жонка: Перэта фон Пфірт
