Альберых II Спалецкі

Альберых II Спалецкі (італ.: Alberigo II di Spoleto; 911—954) — з 932 года рымскі патрыцый і сенатар. Сын Альберыха I і Марозіі.

Пасля смерці Альберыха I Марозія ажанілася з Гвіда Тасканскім, а пасля яго смерці з каралём Гуга Італьянскім. Абраза, нанесеная гэтым апошнім свайму пасербу Альберыху II, стала нагодай да паўстання рымлян (у 935 годзе) і выгнання Гуга, пасля чаго Альберых захапіў вярхоўную свецкую ўладу ў Рыме, а сваю маці Марозію і свайго брата Папу Яна XI пасадзіў у турму, дзе яны заставаліся да самай сваёй смерці. У 946 годзе Гуга быў вымушаны прызнаць уладу Альберыха над Рымам.

Пяць Пап пад час кіравання Альберыха былі толькі бязвольнымі марыянеткамі ў яго руках. Ён памёр у 954 годзе, пасля 28-гадовага кіравання.

Яго сын ад Альды Арльскай (дачкі Гуга Італьянскага), Актавіян, атрымаў у спадчыну свецкую ўладу над Рымам, з якой ён восенню 955 года, быўшы пад імем Яна XII абраны ў Папы, злучыў і духоўную.

• ЭСБЕ/Альберих // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.