Белыя ночы (фільм, 1957)

Белыя ночы
Белыя ночы;
	італ.: Le notti bianche
Жанры	драматычны фільм[…] і рамантычны фільм[…]
Рэжысёр	Лукіна Вісконці[…];
Прадзюсар	Franco Cristaldi[d];
Сцэнарысты	Suso Cecchi D'Amico[d]; Лукіна Вісконці;
У галоўных; ролях	Maria Schell[d]; Марчэла Мастраяні; Жан Марэ; Corrado Pani[d]; Marcella Rovena[d]; Maria Zanoli[d]; Clara Calamai[d]; Dirk Sanders[d]; Giorgio Albertazzi[d]; Ліз Асія; Renato Terra[d]; Mimmo Palmara[d]; Pietro Ceccarelli[d]; Sandro Moretti[d];
Аператар	Джузэпэ Ратуна[d];
Кампазітар	Ніна Рота;
Мастак-пастаноўшчык	Mario Chiari[d]
Кінакампанія	Vides Cinematografica[d]
Працягласць	97 хв.
Краіны	Францыя; Італія;
Мова	італьянская мова
Год	1957
IMDb	ID 0050782
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

«Белыя ночы» (італ.: Le notti bianche) — меладрама італьянскага кінакласіка Лукіна Вісконці, знятая паводле аднайменнага «сентыментальнага рамана» Фёдара Міхайлавіча Дастаеўскага. Галоўныя ролі ў карціне выканалі Марчэла Мастраяні і Марыя Шэл. Прэмія «Сярэбраны леў» за лепшую рэжысуру Венецыянскага кінафестывалю 1957 года.

Гісторыя стварэння і паказы

Вісконці ўнёс істотныя змены ў сюжэт «Белых начэй» у параўнанні з арыгіналам. Месца дзеянне перанесена ў італьянскі горад Ліворна і зменена імя галоўнай гераіні, на першы план аказаўся вылучаным і інфернальны пажылы каханы галоўнай гераіні, ролю якога выканаў Жан Марэ. Эфект белых начэй, прыродна немагчымых для Італіі, дасягаецца дзякуючы беламу снегу, які выпаў і афарбаваў чорную італьянскую ноч, што прыносіць радасць героям.

Ліворна Вісконці выбудаваў у выглядзе дэкарацый на студыі «Чынечыта», нічога падобнага раней ён не рабіў у сваёй кар’еры. Ілюзію туману над Ліворна няўдала спрабуюць стварыць цюлевыя фіранкі, што, аднак, з’яўляецца задумкай рэжысёра, які імкнуўся стварыць у сваёй карціне атмасферу штучнага свету.

«Белыя ночы» ўдзельнічалі ў конкурснай праграме 18-га Венецыянскага кінафестывалю, дзе былі ўдастоены «Срэбнага льва», саступіўшы «Залатога льва» «Непакоранаму» бенгальскага рэжысёра Сацьяджыта Рая. Стваральнікі і акцёры «Белых начэй» палічылі гэты вынік правалам, напрыклад, Марчэла Мастраяні, наракаў, што ён, відаць, бяздарны і яму застаецца хіба, што гуляць толькі таксістаў. Пасля ён успрымаў сваю працу ў «Белых начах», як адкрывальніцу да цікавых і аб’ёмных роляў у будучыні.

Пры паказе першых кадраў «Белых начэй» гучыць музыка з оперы «Севільскі цырульнік» (Вісконці традыцыйна ўключаў оперныя ўрыўкі ў самы пачатак сваіх карцін). У якасці ж асноўнага кампазітара «Белых начэй» выступіў Ніна Рота, які супрацоўнічаў з Вісконці таксама ў яго карцінах «Рока і яго браты» (1960) і «Леапард» (1963).