Валерый Фёдаравіч Чычурын

Валерый Фёдаравіч Чычурын
Род дзейнасці	будаўнік, кіраўнік
Дата нараджэння	25 лютага 1941(1941-02-25)
Месца нараджэння	Іжэўск, Удмурцкая АССР[d], РСФСР, СССР
Дата смерці	2005
Месца працы	Мінскбуд[d]
Альма-матар	Мінскі дзяржаўны архітэктурна-будаўнічы каледж Маскоўскі дзяржаўны будаўнічы ўніверсітэт
Узнагароды і прэміі	Мінчанін года[d] (2003)

Валерый Фёдаравіч Чычурын (1941—2005) — беларускі гаспадарчы дзеяч. Заслужаны будаўнік Рэспублікі Беларусь (2000)^[1].

Нарадзіўся ў Іжэўску. Бацька загінуў у Вялікай Айчыннай вайне, маці памерла ад хваробы, калі сыну было 14 гадоў. Выхоўваўся бабуляй^[1].

Скончыўшы 8 класаў сталічнай школы, ён паступіў у Мінскі дзяржаўны архітэктурна-будаўнічы тэхнікум, пасля размеркавання некаторы час працаваў на будоўлі. Чатыры гады ён адслужыў у Ваенна-марскім флоце ў г. Пінску Брэсцкай вобласці, дзе на адным з вечароў пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай Людмілай^[1].

Пазней вучыўся ў Беларускім політэхнічным інстытуце, але з-за сямейных цяжкасцей перавёўся на завочнае аддзяленне Маскоўскага будаўнічага інстытута^[1].

Паралельна працаваў загадчыкам аддзела будаўніцтва Мінскага абкама КПБ. А ў 1988 годзе яго запрасілі ўзначаліць ДВА «Мінскбуд»^[1], які ён узначальваў да сваёй смерці ў 2005 годзе.

Пад кіраўніцтвам В. Ф. Чычурына ўведзены ў эксплуатацыю такія сталічныя аб’екты, як чыгуначны вакзал, Палац Рэспублікі, Дом Міласэрнасці, крыты футбольны манеж, Нацыянальная бібліятэка Беларусі, Рэспубліканскі гарналыжны цэнтр «Сілічы» і шмат іншага^[1].

Заслужаны будаўнік Рэспублікі Беларусь (2000).

У 2003 годзе ўдастоены звання «Мінчанін года» ў галіне будаўніцтва за вялікі ўклад у развіццё сталіцы^[2].

У Мінску ў гонар Валерыя Фёдаравіча Чычурына названа вуліца ў мікрараёне Дамброўка-6. 2 жніўня 2012 года на доме № 6 устаноўлена мемарыяльная дошка^[2].

• По праву памяти (руск.)