Велікадушны пажыццёвы дыктатар

Велікадушны пажыццёвы дыктатар (англ.: Benevolent dictator for life; BDFL) — жартаўлівы тытул, які прысвойваецца невялікай колькасці лідэраў распрацоўкі праграмнага забеспячэння з адкрытым зыходным кодам. Як правіла тытул прысвойваецца заснавальнікам праектаў, за якімі застаецца апошняе слова ў спрэчках і рознагалоссях унутры супольнасці. Фраза ўзнікла ў 1995 годзе ў дачыненні да Гвіда ван Росума, стваральніка мовы праграмавання Python^[1][2].

Неўзабаве пасля таго, як Ван Росум далучыўся да Карпарацыя нацыянальных даследчых ініцыятыў, гэты тэрмін з’явіўся ў лісце Кена Манхаймера ўдзельнікам сустрэчы па стварэнню паўфармальнай групы курыравання распрацоўкі Python. Пры гэтым першапачаткова прагучаў дадатковы жарт, які называў Ван Росума «Першым часовым BDFL». Па словах Росума, тытул, хутчэй за ўсё, быў прыдуманы Кенам Манхаймерам або Бары Варшавай^[3].

Не варта блытаць BDFL з больш распаўсюджаным тэрмінам для лідэраў адкрытага кода «велікадушны дыктатар», які быў папулярызаваны ў эсэ Эрыка С. Рэйманда «Homesteading the Noosphere» (1999)^[4].