Вуліца Татору

Татору
Вільня
Татору; Вільня
	літ.: Totorių gatvė
Агульная інфармацыя
Краіна	Літва;
Горад	Вільня;
Раён	Сянаміесціс
Працягласць	600 м м
Ранейшыя назвы	Tatarska I, II, III, Игнатьевская, Tatarsка-Jezuicka, Totorių-Jėzuitų, Partizanų, Totorių, J. Paleckio
Назва ў гонар	татары
Паштовы індэкс	LT-01121, LT-01144
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вуліца Татору^[1] (традыцыйная беларуская назва Тата́рская ву́ліца^[2] (літ.: Totorių gatvė) — вуліца ў цэнтральнай частцы Вільні, у Старым Горадзе. Звязвае праспект Гедзіміна і вуліцу Ігнатаўскую.

Гісторыя

Атрымала сваю назву ад кірунку да прадмесця Лукішкаў, дзе з часоў Вітаўта пасяліліся крымскія татары. У пачатку XIX ст. вуліца мела брукаваную праезную частку.

За савецкім часам вуліцу перайменавалі ў імя літоўскага камуністычнага дзеяча Паляцкіса. У наш час ёй вярнулі гістарычную назву. 14 верасня 2016 года на кутнім будынку (на рагу з праспектам Гедзіміна) гарадскія ўлады адкрылі шыльду з назвай вуліцы на крымска-татарскай мове.

Агульныя звесткі

Даўжыня вуліцы каля 600 м. Нумарацыя дамоў пачынаецца ад праспекту Гедзіміна. З правага заходняга боку вуліцы дамы з няцотнымі нумарамі, з левага ўсходняга боку — цотная нумарацыя.

З правага боку адыходзіць вуліцы Дабрачынная і Бенедыкцінская, з левага боку — Гарбарская. Перасякаецца вуліцай Людвісарскай.

Будынкі

Няцотны бок

№ 1 (таксама праспект Гедзіміна, 10) — дом Гаспара Жалкоўскага, збудаваны ў 1855 годзе. У 1876 годзе зямянін Піліп Давойна прыбудаваў да гэтага дома 2-павярховы будынак. У 1878 годзе новы ўладальнік Геранім Усціновіч надбудаваў трэці паверх да дома Жалкоўскага. У 1913 годзе абодва будынкі злучылі ў адзін, тады ж над другім домам надбудавалі трэці паверх.
№ 25 — Міністэрства абароны Літвы

Цотны бок

№ 20 — друкарня Марціна Кухты. Дзейнічала з 1911 года. У пачатку XX ст. тут друкаваліся кнігі на беларускай, літоўскай і польскай мовах. У верасні 1918 года пабачыла свет першая ў гісторыі «Беларуская граматыка для школ»^[3].