Віктар Андрэевіч Бекіш

Віктар Андрэевіч Бекіш
Віктар Андрэевіч Бекіш
Дата нараджэння	12 лістапада 1929
Месца нараджэння	Кліманты, Гміна Радашковічы[d], Вілейскі павет, Віленскае ваяводства, Польская Рэспубліка;
Дата смерці	1 лістапада 2013 (83 гады)
Месца смерці	Мінск, Беларусь;
Месца пахавання	Кліманты;
Род дзейнасці	мовазнавец, грамадскі дзеяч, педагогіка
Месца працы	Міністэрства народнай адукацыі БССР; філалагічны факультэт БДПУ імя М. Танка; Уроцлаўскі ўніверсітэт;
Навуковая ступень	кандыдат філалагічных навук
Навуковае званне	дацэнт;
Альма-матар	філалагічны факультэт БДПУ імя М. Танка; Разанскае вышэйшае паветрана-дэсантнае каманднае вучылішча (1952);
Член у	Таварыства беларускай мовы імя Францішка Скарыны;
Узнагароды	Выдатнік асветы БССР[d] (1979)

Віктар Андрэевіч Бекіш (12 лістапада 1929, в. Кліманты, цяпер Маладзечанскі раён, Мінская вобласць — 1 лістапада 2013) — беларускі мовазнавец, грамадскі дзеяч, педагог, аўтар падручнікаў па беларускай мове для пачатковай школы. Кандыдат філалагічных навук, дацэнт.

Біяграфія

Віктар Бекіш нарадзіўся 12 лістапада 1929 г. у вёсцы Кліманты Віленскага ваяводства (Заходняя Беларусь, Польшча; цяпер Маладзечанскі раён Беларусі) непадалёк ад Радашковічаў у вялікай сялянскай сям’і^[1].

Да Другой сусветнай вайны закончыў 4 класы Кліманта-Загорскай школы, з 1945 па 1950 вучыўся ў Радашковіцкай сярэдняй школе. У час вучнёўства вялікі ўплыў на яго аказаў настаўнік Фёдар Янкоўскі, будучы вядомы лінгвіст^[1].

У 1950 годзе паступіў на беларускае аддзяленне філалагічнага факультэта Мінскага педагагічнага інстытута імя М. Горкага. Але праз кароткі час яго прызывалі ў савецкую армію. У 1950—1952 гадах курсант Разанскага пяхотнага вучылішча. Пасля малады афіцэр да 1956 года служыў у Забайкаллі. Вярнуўся на радзіму, узнавіўся на гістарычна-філалагічны факультэт (беларускае аддзяленне) педагагічнага інстытута, які скончыў у 1961 годзе^[1].

Тры гады працаваў у Міністэрстве асветы БССР памочнікам міністра, інспектарам аддзела кадраў. У 1964 годзе паступіў у аспірантуру пры кафедры беларускай мовы Мінскага педагагічнага інстытута імя М. Горкага (кіраўнік — прафесар Марыя Жыдовіч) і ў 1967 годзе скончыў яе. Адначасова працаваў асістэнтам кафедры беларускай мовы, выкладаў студэнтам мовазнаўчыя дысцыпліны^[1].

У 1970 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю па гістарычнай лексікалогіі. Выкладаў, у 1972 годзе стаў старшым выкладчыкам, у 1973 годзе — дацэнтам. З 1980 па 1991 год дацэнт кафедры беларускай мовы і методыкі яе выкладання, пэўны час быў загадчыкам гэтай кафедры^[1].

З 1992 па 1997 год выкладаў беларускую мову ў Слёнскім універсітэце ў Польшчы^[1].

Вёў актыўную грамадскую работу, быў сябрам Беларускага Народнага Фронту, з 1997 па 2000 г. узначальваў Фрунзенскую раённую арганізацыю ТБМ, прыклаў шмат намаганняў, каб актывізаваць яе дзейнасць, зарэгістраваў яе ў органах выканаўчай улады. Пры ім арганізацыя вырасла колькасна, налічвала 680 чалавек^[1].

У 2003 годзе выйшаў на пенсію^[1].

Памёр 1 лістапада 2013 годзе пасля цяжкай хваробы. Пахаваны побач з бацькамі на могілках вёскі Кліманты Маладзечанскага раёна. Пры пахаванні каля ля труны быў нацыянальны бела-чырвона-белы сцяг, таксама значок з выявай сцяга быў на лацкане пінжака нябожчыка^[1].

Сям’я

Меў жонку Галіну Міхайлаўну, дочак Наталлю і Таццяну^[1].

Навуковая дзейнасць

Аўтар навуковых публікацый па гісторыі беларускай мовы. Вядомы і як метадыст. Па яго падручніках беларускай мовы для 2 і 3 класаў (у суаўтарстве), якія выйшлі ў 1988, 1989 гадах вялося выкладанне ў школах, яны неаднойчы перавыдаваліся^[1].

У перыяд працы ў Польшчы выйшаў Беларуска-польска-рускі слоўнік лінгвістычных тэрмінаў і спецыяльнай лексікі (Катавіцы, 1997)^[1].