Гераічны капіталізм

Гераічны капіталізм, або дынамічны капіталізм — канцэпцыя італьянскага фашызму^[1]. У 1933 годзе Беніта Мусаліні заявіў, што капіталізм пачаўся з дынамічнага, або гераічнага капіталізму (1830—1870), затым яго замяніў статычны капіталізм (1870—1914), а затым дасягнуў канчатковай формы, дэкадэнцкі капіталізм, вядомы таксама як суперкапіталізм, які пачаўся ў 1914 годзе^[2]. Мусаліні сцвярджаў, што, хоць ён не падтрымлівае гэты тып капіталізму, на яго думку, ён вельмі дынамічны. Фашысты лічаць, што гераічны капіталізм унёс вялікі ўклад у індустрыялізацыю і тэхнічны прагрэс, але сцвярджаў, што сістэма гераічнага капіталізму не можа спалучацца з суперкапіталізмам, бо ён несумяшчальны з сельскай гаспадаркай Італіі^[3].

Мусаліні сцвярджаў, што перарастання гераічнага капіталізму ў статычны можна было б пазбегнуць, калі б канцэпцыя эканамічнага індывідуалізму была закінута, і калі б быў уведзены дзяржаўны нагляд за эканомікай^[4]. Італьянскі фашызм прадставіў эканамічную сістэму карпаратывізму як рашэнне, якое дазволіла б захаваць прыватныя ініцыятывы і прыватную ўласнасць, а таксама дазволіла дзяржаве і сіндыкалістам умешвацца ў эканоміку, калі прыватная ініцыятыва правальвалася^[5]. Гэта сістэма дазваляла таксама нацыяналізацыю ў выпадку неабходнасці і найбольшым удзеле супрацоўнікаў ва ўсіх аспектах дзейнасці кампаніі, а таксама ў карыснасці дадзенай кампаніі.