Дыўрэтыкі

Дыўрэтыкі (мачагонныя сродкі) — рэчывы, якія паскорваюць вывядзенне мачы з арганізму. Месцам уздзеяння дыўрэтыкаў з’яўляецца нефрон. Да асноўных працэсаў мочаўтварэння адносяць клубочкавую фільтрацыю, канальцавую рэабсорбцыю і сакрэцыю. Дыўрэтыкі могуць уплываць на ўсе механізмы мочаўтварэння, але так як скорасць клубочкавай фільтрацыі з’яўляецца досыць стабільнай велічынёй, то найбольшы дыўрэтычны эфект атрымліваецца ў выніку змяншэння рэабсорбцыі.^[1]

Механізм дзеяння і паказанні да ўжывання дыўрэтыкаў


Група	Падгрупа (прэпарат)	Механізм дзеяння
Салурэтыкі	Ціазіды і ціазідападобныя дыўрэтыкі (Гідрахлорціазід, індапамід) Петлявыя дыўрэтыкі (Фурасемід, тарасемід) Інгібітары карбаангідразы (Ацэтазоламід)	Змяншаюць актыўны транспарт натрыя ці яго энергетычнае забяспачэнне ў картыкальным узыходным аддзеле пятлі Генле. Змяншаюць транспарт іёнаў хлору праз люменальную мембрану клетак узыходнага аддзелу пятлі Генле, змяншаюць актыўны транспарт натрыя ў нефроне. Змяншаюць абмен рэабсарбіраванага натрыя на іёны вадароду ў праксімальным канальцы.
Калійсберагаючыя дыўрэтыкі	Антаганісты альдастэрона (Спіроналактон) Блакатары натрыевых каналаў*	Уступаюць у канкурэнтнае ўзаемадзеянне з альдастэронам за сувязь с рэцэптарам да яго ў нырачных канальцах. Змяншаюць пранікальнасць люменальнай клетачнай мембраны для іёнаў натрыя ў дыстальным канальцы.
Асматычныя дыўрэтыкі	(Манітол)	Павялічваюць пранікальнасць міжклетачных прамежкаў ва ўсіх аддзелах нефрону. Не рэабсарбіруецца, але парушае адваротнае ўсмоктванне вадкасці ў канальцах нефрону.
Акварэтыкі		Перашкаджаюць дзеянню антыдыўрэтычнага гармону ў зборных трубачках і павялічваюць выдзяленне вады і (у малой ступені) электралітаў.