Людовік II Анжуйскі

Людовік II Анжуйскі
фр.: Louis II d'Anjou
Людовік II Анжуйскі (Акварэльная мініяцюра XV стагоддзя)
Герцаг Анжуйскі 1384 — 1417
Папярэднік	Людовік I Анжуйскі
Пераемнік	Людовік III Анжуйскі
Граф Праванса 1384 — 1417 (пад імем Людовік III)
Папярэднік	Людовік I Анжуйскі
Пераемнік	Людовік III Анжуйскі
Граф Мэна 1384 — 1417
Папярэднік	Людовік I Анжуйскі
Пераемнік	Людовік III Анжуйскі
Нараджэнне	5 кастрычніка 1377[1][2] ці 7 кастрычніка 1377[3] Тулуза, дэпартамент Верхняя Гарона, рэгіён Поўдзень — Пірэнеі, Францыя[4]
Смерць	29 красавіка 1417[5][3][…] (39 гадоў) Анжэ, Герцагства Анжу[d], Каралеўства Францыя[1]
Месца пахавання	Анжэрскі замак[d]
Род	Анжуйская галіна дому Валуа
Бацька	Людовік I Анжуйскі[5]
Маці	Марыя дэ Блуа[d][5]
Жонка	Іаланда Арагонская[d][5][6][…]
Дзеці	Людовік III Анжуйскі[5], Рэнэ Добры[5][6], Карл IV[d][5], Марыя Анжуйская[5][6] і Іаланда Анжуйская[d][5]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Людовік II Анжуйскі (фр.: Louis II d'Anjou; 5 кастрычніка 1377 — 29 красавіка 1417) — герцаг Анжу, граф Мэна і Праванса, тытулярны кароль Неапаля, сын Людовіка I Анжуйскага і Марыі Блуаскай. Пасля смерці бацькі атрымаў у спадчыну герцагства Анжу і графства Мэн у Францыі, фактычна незалежны Праванс і прэтэнзіі на карону Неапаля.

У 1389 годзе авіньёнскі Антыпапа Клімент VII дараваў Людовіку інвестытуру на Неапаль, з прычыны таго, кароль Уладзіслаў, які валадарыў у Неапалі, быў адлучаны гэтым антыпапам у 1386 годзе. У 1390 годзе Людовік II і яго маці здолелі з дапамогай наёмнай арміі захапіць Неапаль, а кароль Уладзіслаў і яго маці-рэгентка Маргарыта Дураца беглі ў Гаэту. Каралі-супернікі мелі прыкладна роўныя сілы, таму вайна паміж імі расцягнулася на 10 гадоў. У 1399 годзе Уладзіславаў, які, выгодна, ажаніўся і здолеў сабраць на сродкі ад пасагу значную армію, выбіў Людовіка з Неапаля.

Наступныя 10 гадоў Людовік жыў у Францыі, бяручы ўдзел на боку арманьякаў у перыпетыях міжусобнай вайны арманьякаў і бургіньёнаў у кіраванне Карла VI.

У 1409 годзе Людовік па закліку пізанскага антыпапы Аляксандра V вызваліў Рым ад Уладзіслава, які акупаваў «вечны горад». Сумесна з пераемнікам Аляксандра V антыпапам Янам XXIII Людовік уварваўся ў межы Неапалітанскага каралеўства і разграміў Уладзіслава пры Ракасецы (Roccasecca) у 1411 годзе. У наступныя гады Людовік і Ян XXIII страцілі сімпатыі неапалітанскай знаці і былі вымушаны адступіць.

Людовік II быў жанаты з Іаландай Арагонскай (1384—1443), якая адыграла значную ролю ў французскай гісторыі пры Карле VII. Іх сыны Людовік III (1403—1434), Рэнэ Добры (1409—1480) паслядоўна атрымалі ў спадчыну Анжу, Праванс і прэтэнзіі на Неапаль. Трэці сын Карл Мэнскі (1414—1472) адыгрываў значную ролю пры двары свайго швагра Карла VII, а яго сын Карл IV Мэнскі (1436—1481) завяршае гісторыю анжуйскай галіны Валуа. Дачка Людовіка II Марыя Анжуйская (1404—1463) ажанілася з Карлам VII. Яшчэ адна дачка Іаланда (1412—1440) — жонка Францыска I (1414—1450), герцага Брэтонскага (1442—1450).

Жонка Іаланда Арагонская (1384—1443) іх дзеці:

1. Людовік III (1403—1434)
2. Марыя Анжуйская (1404—1463) ажанілася з Карлам VII
3. Рэнэ Добры (1409—1480)
4. Іаланда (1412—1440) — жонка Францыска I (1414—1450), герцага Брэтонскага (1442—1450)
5. Карл Мэнскі (1414—1472)