Лідзія Мікалаеўна Смірнова

Лідзія Мікалаеўна Смірнова
Лідзія Мікалаеўна Смірнова
	руск.: Лидия Николаевна Смирнова
Дата нараджэння	31 студзеня (13 лютага) 1915
Месца нараджэння	Мензялінск, Мензялінскі павет[d], Уфімская губерня[d], Расійская імперыя;
Дата смерці	25 ліпеня 2007 (92 гады)
Месца смерці	Зеленаград, Расія;
Месца пахавання	Увядзенскія могілкі[d];
Грамадзянства	Расійская імперыя; СССР; Расія;
Муж	Vladimir Rapoport[d]
Адукацыя	Маскоўская дзяржаўная акадэмія харэаграфіі[d];
Прафесія	актрыса
Гады актыўнасці	1934 — 2005
Тэатр	Масфільм; Дзяржаўны тэатр кінаакцёра[d]; Камерны тэатр Таірава[d]; Рэалістычны тэатр[d];
Член у	Саюз кінематаграфістаў Расіі[d];
Узнагароды	;
IMDb	ID 0807074
Подпіс
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Лідзія Мікалаеўна Смірно́ва^[2] (руск.: Лидия Николаевна Смирнова; 31 студзеня (13 лютага) 1915, Мензялінск, Уфімская губерня^[d] — 25 ліпеня 2007(2007-07-25)^[1], Зеленаград, Расія) — савецкая і расійская актрыса тэатра і кіно, Народная артыстка СССР (1974).

Біяграфія

Нарадзілася ў горадзе Мензялінскт Уфімскай губерні (зараз у Татарстане). У 1938 годзе скончыла Маскоўскае гарадское тэатральнае вучылішча. У час вучобы была актрысай ў Рэалістычным тэатры і Камерным тэатры Таірава. У 1940—1945 гадах — актрыса кінастудыі «Масфільм». З 1945 года Л. М. Смірнова ў Тэатры-студыі кінаакцёра ў Маскве.

Была членам праўлення Саюза кінематаграфістаў Расіі і акадэмікам Нацыянальнай акадэміі кінематаграфічных мастацтваў і навук Расіі. Абіралася дэпутатам раённага і Маскоўскага гарадскога Саветаў.

Творчасць

Л. М. Смірнова стварыла шэраг камедыйных, гратэскавых і характарных вобразаў. Лірычны талент праявіла ў ролях маладых сучасніц^[3]. У кіно дэбютавала ў ролі Шурачкі ў фільме «Маё каханне» рэжысёра У. Корш-Сабліна^[3]. Бытавым тэмпераментам прасякнута выкананне ролі Ноны Паўлаўны ў тэлефільме «Сёстры» (1957, у пракаце — «Два жыцця»)^[3].

Ролі ў кіно

«Маё каханне» Шурачка (1940);
«Мы чакаем вас з перамогай» — калхозніца (1941);
«Хлопец з нашага горада» — Вера (1942);
«Яна абараняе Радзіму» — Фенька, партызанка (1943);
«Данецкія шахцёры» — Вера Мікалаеўна (1950);
«Крутыя ўзгоркі» — Марыя (1956);
«Яша Тапаркоў» — Тася (1965);
«Гнёзды» — Пелагея (1966, у пракаце «Аблудны»);
«Дзядзечкін сон» — Марыя Аляксандращна (1967);
«Вясковы дэтэктыў» — Дуська (1969);
«Аніскін і Фантамас» — Еўдакія Міронаўна Проніна (1973);
«Вяртанне сына» — Еўдакія (1977);
«Прыгожа жыць не забароніш» — Людміла Сяргееўна Лыхіна (1982);
«Веру ў каханне» — Варвара Андрэеўна Луконіна (1986);
«Шапка» — Наталля Кныш (1990);
«Дом» — Нілаўна (1995)

і іншыя.

Ролі ў тэатры

«Маладая гвардыя» паводле А. А. Фадзеева — Люба Шаўцова (1948);
«Востраў міру» Я. Пятрова — Памэла (1949);
«Апошнія» М. Горкага — Надзея (1953);
«Смерць Пазухина» М. Я. Салтыкова-Щадрына — Анна Пятроўна Жываедава (1955);
«Суровае поле» паводле А. В. Калініна — Феня (1963);
«Жыццё маё — кінематограф» — Лідзія Смірнова (1988)

і іншыя.

Крыніцы

↑ ^а ^б Person Profile // Internet Movie Database — 1990. Праверана 17 кастрычніка 2015.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q37312"></a>
↑ БелЭн 2002.
↑ ^а ^б ^в Кино 1987.

Літаратура

Смірно́ва Лідзія Мікалаеўна // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 55—56. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).
Смирно́ва Лидия Николаевна // Т. 23. Сафлор — Соан. — М. : Советская энциклопедия, 1976. — С. 613. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)
Смирно́ва Лидия Николаевна // Кино. Энциклопедический словарь (руск.) / Гл. ред. С. И. Юткевич; редкол.: Ю. С. Афанасьев, В. Е. Баскаков, И. В. Вайсфельд и др.. — М.: Советская энциклопедия, 1987. — С. 390—391. — 637 с. — 100 000 экз.
Иванова В. С. Лидия Смирнова. — М.: Искусство, 1972. — 112, [32] с. — (Мастера советского кино) (руск.)
Зоркая Н. Лидия Смирнова. — М.: СК СССР, 1975. — 24 с. — 60 000 экз. (руск.)
Михалков С. Наша дружба [: Лидия Смирнова] // Мой любимый актёр: Писатели, режиссёры, публицисты об актёрах кино [: сб.] / Сост. Л. И. Касьянова. М.: Искусство, 1988. — С. 261—274. (руск.)