Марыяна Гамір Улібары
Марыяна Гамір Улібары (ісп./баскск.: Mariano Gamir Ulibarr; 1877, Мадрыд — 28 ліпеня 1962, Valparaíso de Abajo[d], Кастылія — Ла-Манча)[1] — іспанскі ваенны дзеяч, брыгадны генерал, удзельнік грамадзянскай вайны ў Іспаніі. БіяграфіяНарадзіўся ў Мадрыдзе. Баск[2]. Скончыў Ваенную акадэмію Таледа, дырэктарам якой пазней стаў[3]. Да грамадзянскай вайны, у ліпені 1936 года, даслужыўся да брыгаднага генерала. Будучы камандзірам 5-й пяхотнай брыгады, захаваў вернасць рэспубліцы і ўдзельнічаў у падаўленні паўстання ў Валенсіі[4]. Пазней узначальваў рэспубліканскія войскі на Тэруэльскім фронце[3]. У канцы мая 1937 года быў накіраваны ў Кантабрыйскую вобласць. Узяў на сябе кіраўніцтва рэспубліканскімі сіламі ў Краіне Баскаў[5]. Пазней Гамір атрымаў поўнае камандаванне ўсімі сіламі Паўночнай арміі[6] і ўзначаліў Савет урадавых дэлегатаў Поўначы[7]. З падзеннем Паўночнага сектара збег у Францыю і хутка вярнуўся ў Іспанію. Генерала раскрытыкавалі за правал Паўночнаіспанскай кампаніі. Праз гэта Гамір больш не ўдзельнічаў у кіраванні войскамі і займаў толькі бюракратычныя пасады. У прыватнасці, ён стаў членам міжнароднай камісіі, якая абмяркоўвала вывад інтэрнацыянальных брыгад з Іспаніі[8]. У кастрычніку 1938 года заняў пасаду генеральнага інспектара ваеннай інструкцыі[9]. Пасля падзення Каталоніі і заканчэння вайны ён збег у Францыю, дзе жыў да 1955 года[8]. Потым вярнуўся ў Іспанію[1]. Мемуары
Крыніцы
|
Portal di Ensiklopedia Dunia