Мікалай Іванавіч Пятроў

Мікалай Іванавіч Пятроў
руск.: Николай Иванович Петров
Дата нараджэння	12 красавіка 1840(1840-04-12) ці 24 красавіка 1840(1840-04-24)[1]
Месца нараджэння	Вазнясенскае[d], Галіцкі павет[d], Кастрамская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	20 чэрвеня 1921(1921-06-20)[2] (81 год)
Месца смерці	Кіеў, РСФСР[d][2]
Месца пахавання	Necropolis of Ascension Convent[d] Байкавыя могілкі
Грамадзянства	Расійская імперыя  РСФСР
Род дзейнасці	гісторык, гісторык царквы, літаратуразнавец, мастацтвазнавец, этнограф, выкладчык універсітэта, літаратар
Навуковая сфера	гісторыя хрысціянства[d][3], літаратуразнаўства[3], мастацтвазнаўства[3] і этнаграфія[3]
Месца працы	Кіеўская духоўная акадэмія
Альма-матар	Кіеўская духоўная акадэмія
Член у	Нацыянальная акадэмія навук Украіны Імператарскае Рускае археалагічнае таварыства[d] Навуковае таварыства імя Тараса Шаўчэнкі[d]
Прэміі	Макарыеўская прэмія[d]
Узнагароды	Увараўская прэмія[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мікалай Іванавіч Пятро́ў^[4] (руск.: Николай Иванович Петров; 12 красавіка 1840 — 20 чэрвеня 1921) — вучоны, гісторык, літаратуразнавец, этнограф, доктар багаслоўя (1876), доктар рускай мовы і славеснасці (1907), член-карэспандэнт Пецярбургскай акадэміі навук (1916), акадэмік Украінскай акадэміі навук (1919).

Нарадзіўся ў сяле Вазнясенскае Макар’еўскага павета Кастрамской губерні. У 1850—1856 гадах вучыўся ў Макар’еўскім духоўным вучылішчы, у 1856—1861 — у Кастрамской духоўнай семінарыі^[5]. У 1865 годзе скончыў Кіеўскую духоўную семінарыю. Быў прызначаны выкладчыкам славеснасці і лацінскай мовы ў Валынскую духоўную семінарыю, з 12 жніўня 1868 года сакратар яе праўлення, з 7 лістапада — магістр багаслоўя^[5]. З 1870 года выкладаў у Кіеўскай духоўнай акадэміі. З 24 красавіка 1870 года — дацэнт, з 17 верасня — экстраардынарны прафесар кафедры тэорыі славеснасці і гісторыі расійскай літаратуры^[5]. З 1872 года года займаў пасаду сакратара Царкоўна-гістарычнага і археалагічнага таварыства пры акадэміі. Адначасова ў 1870—1873 гадах выкладчык рускай мовы ў Кіеўскім пяхотным юнкерскім вучылішчы. У 1873 годзе быў абраны членам Савета Кіеўскай духоўнай акадэміі. У 1875 годзе абараніў дысертацыю і атрымаў ступень доктара багаслоўя і ў 1876 годзе званне ардынарнага прафесара Кіеўскай духоўнай акадэміі. У 1890—1911 гадах уваходзіў у склад яе праўлення; з 4 жніўня 1895 года — заслужаны ардынарны прафесар; з 1912 года — ганаровы прафесар^[5]. 10 мая 1907 года вучоным саветам Харкаўскага ўніверсітэта М. І. Пятрову прысуджана ступень доктара рускай мовы і славеснасці. У 1916 годзе абраны членам-карэспандэнтам Петраградскай акадэміі навук і зацверджаны ў званні ганаровага члена Маскоўскай духоўнай акадэміі; 14 верасня 1918 года абраны акадэмікам Украінскай акадэміі навук^[5].

Памёр М. І. Пятроў 20 (ці 21)^[5] чэрвеня 1921 года. Пахаваны ў Кіеве.

Аўтар прац па царкоўнай гісторыі, археалогіі, літаратуразнаўству, этнаграфіі, філалогіі, музейнай справе, гісторыі тэатра і інш. Быў членам 40 навуковых таварыстваў, у тым ліку Рускага археалагічнага таварыства, Гістарычнага таварыства Нестара-летапісца, Украінскага навуковага таварыства ў Кіеве^[5].

У 1884—1887 гадах рэдагаваў «Киевские епархиальные ведомости»^[5].

• Кірэеў В. Р. Пятроў Мікалай Іванавіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — С. 168. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).

• Профіль Мікалая Іванавіча Пятрова на афіцыйным сайце РАН
• Петров, Николай Иванович // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Петров Николай Иванович (1840—1921), педагог, историк, литературовед, этнограф, искусствовед; Член-корреспондент Петербургской АН, академик Украинской Академии наук (руск.)
• Николай Иванович Петров // Православная энциклопедия «Азбука веры» (руск.)