Наталля Данілаўна Рамановіч-Ткачэнка

Наталля Данілаўна Рамановіч-Ткачэнка
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	26 чэрвеня 1884(1884-06-26)
Месца нараджэння	Сквіра, Сквірскі павет[d], Кіеўская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	1933
Месца смерці	Кіеў, УССР, СССР
Пахаванне	Байкавыя могілкі
Грамадзянства	Расійская імперыя  Украінская Народная Рэспубліка  Украінская дзяржава  СССР
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменніца, перакладчыца
Грамадская дзейнасць
Партыя	Рэвалюцыйная ўкраінская партыя[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ната́лля Дані́лаўна Рамано́віч-Ткачэ́нка (укр.: Наталя Данилівна Романович-Ткаченко; 26 чэрвеня 1884, Сквыра, Кіеўская губерня, Расійская імперыя — 1933, Кіеў, УССР, СССР) — украінская пісьменніца, перакладніца.

Нарадзілася 26 чэрвеня 1884 года ў горадзе Сквыра на Кіеўшчыне. Дзяцінства прайшло на Чыгірыншчыне. Бацька, Даніла Краеўскі, паходзіў з збяднелай шляхты, працаваў настаўнікам геаграфіі і гісторыі ў сельскіх школах. Маці звалі Сафія (дзявочае прозвішча Андрэева). Вучобу пачала ў Златапольскай гімназіі. Затым яе накіравалі ў жаночую міністэрскую гімназію ў Кіеве^[1].

Жывучы ў Чыгірыне, удзельнічала ў дзейнасці ўкраінскіх рэвалюцыйных гурткоў.

У 1903—1906 разам з мужам Міхаілам Ткачэнкам жыла ў Львове, дзе пазнаёмілася з Іванам Франко, там пачала (1905) друкаваць апавяданні ў «ЛНВ», дзе друкаваліся і яе пазнейшыя творы, у прыватнасці трылогія «Мандрівниця» і дарожныя нататкі з Галіччыны (1917—1918). У Львове нарадзіліся двое дзяцей — дачка Наталля і сын Леў^[2].

Падчас Першай сусветнай вайны Наталля Рамановіч-Ткачэнка пабудавала сетку прытулкаў для сіротаў і згубленых дзяцей па ўсёй Украіне і разам з іншымі жанчынамі спрабавала злучыць разлучаныя сем’і^[3].

Жыла і працавала ў Кіеве. Памерла восенню 1933 года, як мяркуецца, ад голаду (па іншай версіі, заразілася тыфам ад маленькай унучкі Іны, якую даглядала. Пахаваная на Байкавых могілках^[4].

З 1923 года Рамановіч-Ткачэнка друкавала свае творы ў часопісе «Червоний Шлях». Асобна выйшлі зборнікі прозы «Жыццё чалавечае» (1918), «Нечаканы землетрасенне» (1928), «Зелле чабора» (1928). «Зінькава Зорка» (1929) і «Нас клічуць гудкі. Запіскі рэвалюцыянеркі 900-х гг.» (1931)^[5].

Яе творы крытыкавалі за тое, што яны «замест паказу сапраўдных камуністаў выстаўлялі аднабакова ідэалізаваныя постаці інтэлігентаў-культурнікаў-народнікаў»^[6].

Многія творы прысвечаныя тэме эмансіпацыі жанчыны^[7].

Член літаратурнай арганізацыі «Плуг»^[8].

Перакладала з французскай («Лурд» Эміля Заля (1930), «Дзённік пакаёўкі» Актава Мірбо (1928), «Дзеці капітана Гранта» Жуля Верна і з англійскай (творы Томаса Майна Рыда)^[9].

• «Життя людське» (1918),
• «Несподіваний землетрус» (1928),
• «Чебрець-зілля» (1928),
• «Зінькова Зірка» (1929),
• «Нас кличуть гудки. Записки революціонерки 900-их pp.» (1931).