Новыя сілы (групоўка)

Новыя сілы
Этнічная прыналежнасць	малінка, сенуфа, лобі, дзьюла
Лідары	Гіём Саро Сумайла Бакаёка Ісіяка Уатара
Актыўная ў	Кот-д’Івуар
Расфарміравана	2011
Саюзнікі	Аб’яднанне рэспубліканцаў (2010—2011) Сілы Аднарога (2011) Украінскі міратворчы кантынгент у Кот-д’Івуары (2011)
Праціўнікі	Івуарыйскі народны фронт Узброеныя сілы Кот-д’Івуара Маладыя патрыёты Сілы Аднарога (2002—2003) Беларускія найміты ў Кот-д’Івуары[1] (2004)
Удзел у канфліктах	Першая Івуарыйская вайна Беспарадкі ў Кот-д’Івуары (2008) Другая Івуарыйская вайна
Сайт	fninfo.ci

Новыя сілы^{[заўв 1]} (фр.: Forces nouvelles) — кааліцыя ўзброеных груповак, якая дзейнічала ў Кот-д’Івуары ў гады Першай і Другой Івуарыйскіх войн. Змагалася супраць сіл прэзідэнта Ларана Гбагбо.

19 верасня 2002 года на поўначы Кот-д’Івуар ўспыхвае ўзброенае паўстанне. Касцяком мяцежнікаў сталі звольненыя вайскоўцы. Іх кіраўніком быў Рабер Геі, але ён загінуў у першы дзень выступлення. Новым лідарам стаў Гіём Саро. Ён аб’яднаў антыўрадавых баевікоў у арганізацыю «Патрыятычныя сілы», якая ў снежні таго ж года разам з іншымі апазіцыйнымі групоўкамі стане часткай кааліцыі «Новыя сілы». Паўстанцы захапілі ўвесь поўнач краіны, але былі прыпынены французскімі войскамі, якія разам з міратворцамі ААН размясціліся ўздоўж фронту.

Да 2007 годзе «Новыя сілы» кантралявалі 60 % тэрыторыі дзяржавы (193 000 км²). Мяцежнікі захавалі за сабой паўночны раёны нават пасля падпісання мірнага пагаднення^[2]

У 2010—2011 годзе, на фоне спрэчкі вакол выніку прэзідэнцкіх выбараў, ваенны канфлікт успыхвае зноў. «Новыя сілы» разам з партыяй «Аб’яднанне рэспубліканцаў», заручыўшыся ваеннай дапамогай Францыі і Украіны, атрымалі перамогу ў супрацьстаянні з уладамі. Пасля вайны многія паўстанцы былі інтэграваны ў івуарыйскую армію. У студзені 2017 года ветэраны «Новых сіл» у шэрагах войска паднялі мяцеж, патрабуючы паляпшэння ўмоў жыцця і павышэння аплаты працы^[3].

Кааліцыя аб’яднала ўзброеныя атрады такіх палітычны партый як Патрыятычны рух Кот-д’Івуара, Івуарыйскі рух Вялікага Захаду і Рух за справядлівасць і мір. У шэрагах паўстанцаў дзейнічалі прадстаўнікі народаў малінка, сенуфа, лобі, дзьюла^[4][5].

Начальнікам штаба прызначаны генерал Сумайла Бакаёка, а яго намеснікам — Ісіяка Уатара^[6].

Войскі паўстанцаў былі разбіты на дзесяць зон, названых па адпаведным дэпартаментам^[7]:

• Зона 1 (Боуна). Камандуючы Муру Уатара. У пачатку паўстанне асабісты склад валодаў вялікай колькасцю дзяўчат. Жанчыны служылі ў падраздзяленні «Атчэнгэ», што ў перакладзе з маорэ азначае «мы ідзём туды».
• Зона 2 (Катыёла). Камандуючы Эрве Пелікан Туры.
• Зона 3 (Буаке). Камандуючыя Ісіяка Уатара да Вата і Шэрыф Усман.
• Зона 4 (Манкона). Камандуючы Зуман Уатара.
• Зона 5 (Сегела). Камандуючы Захар Кані, які лічыўся адным з самых жорсткіх паўстанцкіх камандзіраў. Хадзілі чуткі, што ён валодаў магічнымі здольнасцямі. Пасля канфлікту з кіраўніцтвам быў сасланы ў Буркіна-Фасо, а на яго месца прыйшоў Ісіяка Уатара^[8].
• Зона 6 (Ман). Камандуючы Ласені Фафана.
• Зона 7 (Туба). Камандуючы Абудрахаман Траарэ.
• Зона 8 (Адзіене). Камандуючы Усман Кулібалі.
• Зона 9 (Бундыалі). Камандуючы Гаўсу Кані.
• Зона 10 (Карога). Камандуючы Фафіе Марцін Куаку. За неаднаразовыя ваенныя злачынствы трапіў пад санкцыі ААН.

У пачатку паўстання зоны «Новых сіл» былі перададзены ў вядзенне аператыўных камандуючых (АК), а затым — у вядзенне занальных камандзіраў (камзанаў).

• Афіцыйны сайт Архівавана 19 красавіка 2010.