Ну, пачакай!

Ну, пачакай!
Мультсерыял «Ну, пачакай!»
Тып	animated short film series[d]
Жанр	кароткаметражны мультфільм[d], кінакамедыя, прыгодніцкі фільм і серыя кінафільмаў[d]
Рэжысёр	Вячаслаў Міхайлавіч Кацёначкін Уладзімір Ільіч Тарасаў[d] Аляксей Вячаслававіч Кацёначкін[d]
Стваральнік	Фелікс Саламонавіч Кандэль[d]
Сцэнарыст	Фелікс Саламонавіч Кандэль[d] Аляксандр Курляндскі[d] Аркадзь Іосіфавіч Хайт[d]
Ролі агучвалі	Анатоль Дзмітрыевіч Папанаў, Klara Rumyanova[d] і Igor Khristenko[d]
Кампазітар	Тамаш Дэак[d]
Студыя	Саюзмультфільм[d]
Краіна	Расія  СССР
Тэлеканал	Цэнтральнае тэлебачанне Дзяржтэлерадыё СССР[d]
Папярэдні	Ну, пачакай![d]
Наступны	I'll Get You! Holidays[d]
IMDb	ID 0234355

Ну, пачакай! (руск.: Ну, погоди!) — савецкі, а пасля — расійскі мультыплікацыйны серыял пра Воўка і Зайца, які здымаўся на кінастудыі «Саюзмультфільм» (1969—1993). Коратка паноўлены (19 і 20 серыі) на студыі «Крыстмас Філмз» (2005—2006).

Асноўныя персанажы мультфільма — Воўк (агучаны Анатолем Папанавым) і Заяц (агучаны Кларай Румянавай  (руск.) (бел.). Акрамя гэтых персанажаў сустракаюцца таксама эпізадычныя — бегемот (у розных серыях і розных вобразах), свіння (1, 5, 8 серыі), кот-штукар (2, 9, 11 серыі), мядзведзі-міліцыянеры (1, 5 серыі) і іншыя.

Дзеянне серыяла адбываецца, як правіла, у грамадскіх месцах і адлюстроўвае характэрныя прыкметы савецкай сацыяльнай прасторы. Дзеянне кожнай з серый адбываецца ў вядомых дэкарацыях нейкай савецкай інстытуцыі: парк культуры і адпачынку, пляж, крама, метро, музей, гарадскі стадыён, цырк, калгас і так далей^[1][2]. Часцей за ўсё гэта месцы грамадскага адпачынку: адпачынак на пляжы мы бачым у першым і шаснаццатым выпуску, спартыўныя гульні — у чацвёртым, шостым i трынаццатым, адпачынак у парку — у другім, круіз на цеплаходзе — у сёмым, у трэцім, шостым і восьмым выпусках мы бачым такія віды загараднага адпачынку, як паездка ў вёску ці на турбазу, у дзявятым — прагляд тэлевізара, у другім, адзінаццатым, чатырнаццатым і пятнаццатым, адпаведна канцэрт, цыркавое выступленне, музейную экскурсію і навукова-тэхнічную выстаўку і зноў канцэрт^[3]. Усе разам гэтыя эпізоды даюць шырокую панараму жыцця простага чалавека часоў Брэжнева^[2].

Кожны выпуск пачынаецца з кадра з назвай студыі, за якім ідзе пралог: асобны невялікі сюжэт, у канцы якога так ці іначай гучыць фраза «Ну, пачакай!». Пасля гэтага на экране з’яўляецца назва серыяла і нумар выпуску і ідуць цітры, выкананыя без мультыплікацыі (утрымліваюць толькі тэкст). У час цітраў гучыць кампазіцыя «Водныя лыжы» (венг.: Vízisí) венгерскага кампазітара Тамаша Дзеака  (венг.) (бел. у выкананні венгерскага вакальнага ансамбля «Гармонія» (венг.: Harmónia) і танцавальнага аркестра венгерскага радыё (венг.: Magyar Rádió Tánczenekara)^[4]. Астатні час займае асноўны сюжэт выпуску, таксама завяршаецца фразай «Ну, пачакай!».

Музычнае афармленне мультфільма прадстаўлена знакамітымі савецкімі і замежнымі песнямі і інструментальнымі мелодыямі, сярод якіх сустракаюцца як выпушчаныя раней, так і ўзятыя з фондаў або запісаныя адмыслова для мультфільма^[5].

Прэм’ера першага выпуску мультфільма адбылася 1 ліпеня 1969 года. Станам на 2008 год знята 20 выпускаў:

У канцы жніўня 2012 года, у сувязі з прыняццем закона «Аб абароне дзяцей ад інфармацыі, якая наносіць шкоду іх здароўю і развіццю», у Расіі пачалося абмеркаванне, што мультсерыял можа быць аднесены да катэгорыі «для дарослых» і адпаведна з 1 верасня 2012 расійскія тэлеканалы змогуць паказваць яго толькі пасля 23 гадзін^[6]. Прычынай таму сталі сцэны з мультфільма, якія тлумачацца як гвалтоўныя.

Вобразы герояў серыяла змясцілі ў электронную кішэнную гульню «Ну, пачакай!».

З 2002 па 2010 год фірма «1С-СофтКлаб» выпусціла серыю камп’ютарных гульняў «Ну, пачакай!»:

1. Ну, пачакай! Выпуск 1 — Пагоня (2002)
2. Ну, пачакай! Выпуск 2 — Круглы рахунак (2002)
3. Ну, пачакай! Выпуск 3 — Песня для зайца (2003)
4. Ну, пачакай! Выпуск 4 — Даганялкі (2005)
5. Ну, пачакай! Выпуск 5 — Па слядах зайца (2010)

Воўк на Кніжным фестывалі "Красная плошча" 2025

• Дмитрий Заболотских Сказка о совершенном времени. Версия сериала «Ну, погоди!» как зеркала эпохи развитого социализма(руск.) // Искусство кино. — 1998. — Октябрь — № 10.
• Вячеслав Котёночкин. Ну, Котёночкин, погоди!. — М.: Алгоритм, 1999. — 272 с. — (О времени и о себе). — ISBN 5-88878-026-X.
• Ольга Романова (2006-09-22). "«Ну, погоди!», или беготня на фоне «застоя»". polit.ru.