Павел Васільевіч Нізкоўскі
Павел Васільевіч Нізкоўскі (8 лістапада 1931, сяло Тур’я, Сноўскі раён, Чарнігаўская вобласць, УССР — 26 жніўня 2006, Полацк, Віцебская вобласць, Беларусь) — беларуска-руска-ўкраінскі пісьменнік-сатырык і пісьменнік-гумарыст, літаратурны крытык. Біяграфія і творчы шляхНарадзіўся 8 лістапада 1931 года ў сяле Тур’я Чарнігаўскай вобласці. Тут жа скончыў сямігодку, затым — старэйшыя класы ў пасёлку Шчорс (цяпер горад Сноўск). У 1953 годзе скончыў Чкалаўскае ваенна-авіацыйнае вучылішча штурманаў у Арэнбургу. Пасля сканчэння вучылішча чатыры гады адслужыў у Забайкаллі штурманам на рэактыўных самалётах «Іл-18». У выніку скарачэння арміі звольнены ў запас, працаваў настаўнікам у школе і паралельна, з 1960 па 1965 гады, асвойваў новую прафесію, навучаючыся на філалагічным факультэце ў Чыцінскім педагагічным інстытуце імя М. Чарнышэўскага. На чацвёртым курсе інстытута запрошаны на пасаду інспектара аддзела народнай адукацыі Карымскага раёна. Тут ён прапрацаваў у агульнай складанасці 19 гадоў. З 1973 па 1983 гады загадваў прамыслова-транспартным аддзелам у раённай газеце «Красное знамя». Быў членам Саюза журналістаў СССР. Са жніўня 1990 года па сямейных абставінах сям’я Нізкоўскіх пераехала ў Полацк. Тут П. В. Нізкоўскі наладзіў цесныя творчыя кантакты з гарадскімі літаратурнымі аб’яднаннямі «Полацкая галіна» і «Наддзвінне», пісаў артыкулы, рэцэнзіі, у якіх аналізаваў творчасць палачан, даваў рэкамендацыі пачынаючым аўтарам[1]. Памёр 26 жніўня 2006 года ў Полацку. Літаратурная дзейнасцьЯшчэ ў школьныя гады юны Павел пачаў складаць першыя вершы. А першыя вопыты ў прозе адносяцца да 1970-х гадоў. Шмат друкаваўся ў мясцовых, раённых і цэнтральных СМІ. У жніўні 1980 года П. Нізкоўскі стаў удзельнікам абласной нарады маладых літаратараў, кіраўнікі творчых семінараў якой адзначылі высокі ўзровень яго баек у прозе, даволі рэдкі літаратурны жанр таго часу[2]. Стараннямі сакратара абласной пісьменніцкай арганізацыі Яўгена Кураннога ў літаратурным альманаху «Сибирь» адбылася першая салідная публікацыя баек у прозе П. Нізкоўскага. А ў 1983 годзе ў часопісе «Байкал» была размешчана буйная падборка баек у прозе. Першая аўтарская кніга пісьменніка «Взгляд на мир» убачыла свет у 1985 годзе ва Усходне-Сібірскім кніжным выдавецтве. У анатацыі да яе адзначалася: «У сваіх байках, напісаных прозай, ён высмейвае бюракратызм, прыстасаванства, фанабэрыю». Праз два гады ў гэтым жа выдавецтве выйшла аповесць Паўла Нізкоўскага «Пришей, Степан, половицу». У 1990-х гадах выйшлі з друку яго кнігі празаічных баек і пародый «Чудо в перьях», «Виват, проказники, виват!», «Нестандартная любовь». У прадмове кнігі «Чудо в перьях» адзначана: «У байках адчуваюцца праблемы сённяшняга дня, дыханне нашага няпростага часу… Выклічуць не толькі ўсмешку, але і сур’ёзныя разважанні аб праблемах сучаснасці літаратурныя пародыі, поўныя мяккага гумару, а нярэдка і сарказму». Шмат публікацый яго твораў праходзіць у перыядычных выданнях, у тым ліку ў газеце «Вестник культуры», часопісе «Западная Двина», калектыўных зборніках. У лютым 1998 года П. Нізкоўскі прыняты ў Беларускі літаратурны саюз «Полацкая галіна». Пры падтрымцы калег па арганізацыі ўбачылі свет кнігі яго аповесцяў «Осенний заезд», «Фёдор неугодный», былі апублікаваны падборкі вершаў і пародый у калектыўных зборніках «Полоцкий альбом», «Разлив», «Острова» і інш. Як адзначалі літаратурныя крытыкі, у сваіх творах Павел Нізкоўскі прытрымліваўся яснасці, прастаты, і, у той жа час, мастацкага погляду на свет. Асабліва прыкметныя ў яго творчасці байкі ў прозе, у якіх аўтар у алегарычнай форме высмейваў адмоўныя бакі ў побыце і на вытворчасці: крывадушнасць, пратэкцыянізм, падхалімства… Мэтай гэтага было паляпшэнне рэчаіснасці. У рукапісах знаходзіцца яшчэ некалькі скончаных і цікавых твораў П. Нізкоўскага: аповесці, паэмы, раман у дзвюх кнігах[3]. У сваёй апошняй аўтабіяграфіі незадоўга да смерці ён адзначыў: «Поўны творчых планаў — на зайздрасць іншым». БібліяграфіяАўтарскія кнігі
Калектыўныя зборнікі і СМІ
СМІ пра аўтара і яго творчасць
Крыніцы
Спасылкі
|
Portal di Ensiklopedia Dunia