Павел Рыгоравіч Курлоў

Павел Рыгоравіч Курлоў
Мінскі губернатар 16 мая 1905 — 15 ліпеня 1906
Папярэднік	граф Аляксандр Аляксандравіч Мусін-Пушкін
Пераемнік	Якаў Ягоравіч Эрдэлі
Нараджэнне	5 (17) студзеня 1860(1860-01-17)
Смерць	20 чэрвеня 1923(1923-06-20) (63 гады)
Месца пахавання	Могілкі Тэгель[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя
Адукацыя	Аляксандраўская ваенна-юрыдычная акадэмія[d] Мікалаеўскае кавалерыйскае вучылішча[d]
Званне	генерал-лейтэнант
Узнагароды

Павел Рыгоравіч Курлоў (1860—1923) — расійскі дзяржаўны дзеяч.

Нарадзіўся ў дваранскай сям’і. У 1879 годзе скончыў Мікалаеўскае кавалерыйскае вучылішча. Служыў у лейб-гвардыі Конна-грэнадзёрскага палка, у Таўрагенскай, Бакінскай, Пецярбургскай брыгадах памежнай варты.

У 1888 годзе скончыў Ваенна-юрыдычную акадэмію, служыў у пракурорскім наглядзе. Прыкамандзіраваны да пракурорскага нагляду Маскоўскай ваеннай акругі. З 1890 у ведамстве Міністэрства юстыцыі (таварыш пракурора Кастрамскога, Цвярскога, Уладзімірскага, Маскоўскага акруговых судоў). У 1891 звольнены з ваеннай службы. З 1899 пракурор пры Валагодскім акруговым судзе, з 1900 намеснік пракурора Маскоўскай судовай палаты.

З 1903 года — курскі віцэ-губернатар. З 1905 года мінскі губернатар. Губернатарства яго прыйшлося на час рэвалюцыі 1905 года. З яго згоды 18 кастрычніка 1905 г. у Мінску адбыўся расстрэл дэманстрантаў Мінскага гарнізона (Курлоўскі расстрэл). За гэта на яго жыццё было ўчынена 2 замахі з боку эсэраў (у кастрычніку 1905 г. невядомым, потым 14 студзеня 1906 г. І. П. Пуліхавым і А. А. Ізмайловіч).

З 1906 г. член Савета міністра ўнутраных спраў. У красавіку-жніўні 1907 года — в. а. віцэ-дырэктара дэпартамента паліцыі. З 1907 года — начальнік Галоўнага турэмнага ўпраўлення міністэрства юстыцыі. З 1909 года — таварыш міністра ўнутраных спраў, загадчык паліцыі, камандзір асобнага корпуса жандараў. Генерал-лейтэнант. Пасля забойства Сталыпіна ў 1911 годзе звольнены ў адстаўку.

У гады Першай сусветнай вайны быў у падпарадкаванні галоўнага начальніка забеспячэння Паўночна-Заходняга фронту і стаў генерал-губернатарам новаўтворанай правінцыі Усходняя Прусія, затым памочнік галоўнага начальніка Дзвінскай ваеннай акругі па грамадзянскай частцы. У 1916 г. на працягу двух месяцаў знаходзіўся на пасадзе таварыша міністра ўнутраных спраў. Са студзеня 1917 г. пайшоў у адстаўку. З 1918 г. у эміграцыі.

У эміграцыі прымаў удзел у дзейнасці манархічных арганізацый. Курлоў пісаў у сваёй працы «Гибель императорской России»: «Я был и остался до сего дня убежденным монархистом <…> единственною, соответствующую характеру русского народа, формою правления может быть только абсолютная монархия»^[1].

Пахаваны ў 1923 г. у Берліне на могілках Тэгель.

• Бок, М. П. П. А. Столыпин (воспоминания о моем отце). — М., 1992.
• Жухрай, В. Тайны царской охранки: авантюристы и провокаторы. — М., 1991.
• Коковцов, В. Н. Из моего прошлого: Воспоминания 1903—1919 гг. Кн. 1. — М., 1992.

• Курловский расстрел. Взгляд губернатора (руск.)
• Курлов Павел Григорьевич — государственный деятель, жандармский генерал-лейтенант (руск.)