Пакланенне мудрацоў (Бацічэлі)

Сандра Бацічэлі
Пакланенне мудрацоў. каля 1475
італ.: Adorazione dei Magi
Матэрыял	Дрэва
Тэхніка	Тэмпера
Памеры	111 × 134 см
Уфіцы, Фларэнцыя
(інв. 882[1])
Медыяфайлы на Вікісховішчы

«Пакланенне мудрацоў» — карціна Сандра Бацічэлі, напісаная каля 1475 года. Захоўваецца ў галерэі Уфіцы. Вядома, што Бацічэлі было заказана прынамсі сем версій «Пакланення мудрацоў»^[2].

У вобразе мудрацоў Бацічэлі намаляваў трох членаў сямейства Медычы: Козіма Старога, які схіліў калены перад Дзевай Марыяй, выяву якой Вазары ахарактарызаваў, як «лепшую з усіх захаваных, поўную жыццёвай сілы», і яго сыноў — П’ера дзі Козіма (укленчаны вяшчун у чырвонай мантыі ў цэнтры карціны) і Джавані дзі Козіма побач з ім. Усе трое да часу напісання карціны ўжо памерлі, а Фларэнцыяй паспяхова кіраваў унук Козіма — Ларэнца Медычы, таксама намаляваны на карціне разам са сваім братам Джуліяна.

Карціна напісана па заказе заможнага фларэнційца Гаспарэ дзі Дзанобэ дэль Ламы, члена гільдыі мастацтваў і рамёстваў горада Фларэнцыі і прыдворнага Медычы, для яго пахавальнай капліцы ў базіліцы Санта-Марыя-Навела. Лічыцца, што Бацічэлі намаляваў яго справа ў светла-сінім адзенні, ён паказвае на сябе і глядзяць прама на гледача. Аўтапартрэт самога Бацічэлі выкананы ў вобразе бялявага юнака ў жоўтай мантыі каля правага краю карціны. Старанная ўвага да дэталяў, такіх як элементы адзення, паказвае на моцны ўплыў фламандскай школы ў ранні перыяд творчасці мастака.

У «Жыццяпісах найбольш знакамітых жывапісцаў, разьбяроў і дойлідаў» Джорджа Вазары выказаўся пра карціну наступным чынам:

Немагчыма і апісаць усю прыгажосць, укладзеную Сандра ў выявы галоў, павернутых у самых разнастайных ракурсах — то ў фас, то ў профіль, то ў паўпаварот, то, нарэшце, пахіленых, а то яшчэ як-небудзь інакш, — немагчыма таксама апісаць і ўсю разнастайнасць у выразах твараў у юнакоў і ў старых з усімі адхіленнямі, па якіх можна судзіць пра дасканаласць яго майстэрства, — бо нават у світы трох цароў ён унёс столькі адметных рыс, што лёгка зразумець, хто служыць аднаму, а хто — іншаму. Сапраўды твор гэта — найвялікшы цуд, і ён даведзены да такой дасканаласці ў каларыце, рысунку і кампазіцыі, што кожны мастак дагэтуль яму дзівіцца^[3].