Пасадка (авіяцыя).jpg) Пасадка — завяршальны этап палёту паветранага судна (летака), пры якім адбываецца запаволенне руху летака з вышыні 25 м над узроўнем парога УПП да поўнага спыну паветранага судна на УПП. Пасадка самалётаЭтап пасадкі самалёта пачынаецца з вышыні 25 м над узроўнем парога УПП (у выпадку стандартнай курса-глісаднай сістэмы) і завяршаецца прабегам па УПП да поўнага спыну лятальнага апарата (ЛА). Для лёгкіх самалётаў этап пасадкі можа пачынацца з вышыні 9 м. Пасадка — найскладанейшы этап палёту, бо пры памяншэнні вышыні памяншаецца магчымасць выпраўлення памылак лётчыка або аўтаматычных сістэм. Непасрэдна пасадцы папярэднічае заход на пасадку — частка палёту, якая мае перадпасадачнае манеўраванне ў раёне аэрадрома з паступовым змяненнем канфігурацыі ЛА з палётнай на пасадачную. Напрыклад, канфігурацыю самалёта пры заходзе на пасадку пачынаюць змяняць з выпуску шасі, затым выпускаюць перадкрылки і ў апошнюю чаргу, часам паступова, выпускаюць закрылкі, пры гэтым хуткасць самалёта зніжаецца да пасадачнай. Завяршэнне выпуску закрылкаў можа адбывацца на глісады. Заход на пасадку пачынаецца на вышыні не менш за 400 м. Хуткасць заходу на пасадку павінна перавышаць хуткасць звальвання пры дадзенай канфігурацыі ЛА не менш чым на 30%. У аварыйнай сітуацыі хуткасць заходу на пасадку можа перавышаць хуткасць звальвання на 25%. Заход на пасадку завяршаецца альбо пасадкай, альбо адыходам на другі круг. На другі круг ЛА адыходзіць пры перавышэнні дапушчальных адхіленняў параметраў траекторыі пры зніжэнні на глісады ад намінальных. Рашэнне на пасадку пілот абавязаны прыняць не ніжэй за вышыню прыняцця рашэння. Паветраная частка пасадкі доўжыцца блізу 6-10 секунд і мае:
 У асобных выпадках для памяншэння пасадачнай дыстанцыі пасадку ажыццяўляюць без вытрымлівання, а ў асобных выпадках і без поўнага выраўноўвання. Ва ўмовах абмежаванай даўжыні УПП пасадка ажыццяўляецца пры дапамозе адмысловых прыстасаванняў. Напрыклад, пры пасадцы знішчальнікаў на авіяносец прымяняюцца аэрафінішоры - тармазныя трасы, нацягнутыя на палубе, за якія знішчальнік чапляецца спецыяльным гакам, што гасяць кінетычную энергію самалёта, які прызямліўся. Характэрна, што ў момант дотыку пілот ўключае ўзлётны рэжым на выпадак няўдалага зачаплення гакам аэрафінішора. На наземных аэрадромах з мэтай памяншэння прабегу на некаторых самалётах ўжываецца тармазны парашут. Пасадка аўтажыраПасадка аўтажыра, як і яго палёт, адбываецца ў рэжыме аўтаратацыі вінта-носьбіта. Перад дотыкам выконваецца гашэнне гарызантальнай хуткасці ўзяццем ручкі кіравання на сябе (павелічэнне тангажу). Пасадачная хуткасць тыповага лёгкага аўтажыра (пры адсутнасці ветру) ляжыць у дыяпазоне 25-45 км/г (прыкладна). Па прычыне гэтак малой хуткасці пасадкі пасадачны прабег аўтажыра вельмі кароткі, і можа складаць адзінкі метраў; пры наяўнасці сустрэчнага ветру ўмеранай сілы пасадка можа быць і вертыкальнай. Пасадка верталётаУсе верталёты могуць выконваць як вертыкальную пасадку, так і (пры неабходнасці) пасадку з прабегам (па-самалётнаму). Апошні выпадак тычыцца галоўным чынам да верталётаў з колавым шасі. Верталёты з палазковым шасі, хоць і могуць (у прынцыпе) выконваць пасадку з некаторай гарызантальнай хуткасцю, мала прыстасаваныя да гэтага і выкарыстоўваюць такую тэхніку пасадкі рэдка (а менавіта - у выпадках недастатковай магутнасці рухавіка для выканання висения, пры шэрагу адмоў і т. Д. ). Пасадка ў гэтым разе выконваецца з мінімальна магчымай паступальнай хуткасцю. Гл. таксама
Літаратура
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
