Прыназоўнік — службовая часціна мовы, якая выказвае сінтаксічную залежнасць назоўнікаў, займеннікаў, лічэбнікаў ад іншых слоў у словазлучэннях і сказах. Прыназоўнікі, як і ўсе службовыя словы, якія не могуць выкарыстоўвацца самастойна, заўсёды адносяцца да якога-небудзь назоўніка (ці слова, якое ўжыта ў функцыі назоўніка). З прычыны сваёй сінтаксічнай несамастойнасці прыназоўнікі ніколі не выступаюць у якасці членаў сказа. Яны абслугоўваюць кіраванне як від падпарадкавальнай сувязі, будучы звязаны з галоўным кампанентам словазлучэння.
