Рускі горад (Вільнюс)

Ру́скі го́рад (лац.: Civitas Ruthenica) — характарыстыка ўжытая Вігандам з Марбурга пры апісанні ордэнскага паходу на Вільню у 1383 годзе.

У літоўскай гістарыяграфіі пад Civitas Ruthenica разумеюць толькі частку горада, пасада, квартал, месца лакальнага жыцця «рускага» (праваслаўнага) насельніцтва ў Вільні. Гэты раён лакалізуюць у старэйшай частцы Вільні — Старым горадзе, на ўсход ад пазнейшых Замкавай і Вялікай вуліц. Такой інтэрпрэтацыі трымаюцца і некаторыя беларускія даследчыкі, напрыклад Валерый Пазднякоў.^[1] Да канца XVIII ст. у гэтым раёне была юрыдыка праваслаўных (уніяцкіх) мітрапалітаў Кіеўскіх, галіцкіх і ўсяе Русі, якая аднак займала толькі некалькі кварталаў з абшару заселенага пераважна праваслаўнымі (пазней уніяцкімі) гараджанамі. У пачатку XX ст. у гэтай частцы горада адна з вуліц была названа Рускай.

Апавяданне ж Віганда з Марбурга вельмі агульнае, з яго не вынікае вузкай трактоўкі, і Civitas Ruthenica можна разумець як характарыстыку Вільні агулам як «рускага горада».^[2]