Спартыўнае скалалажанне на летніх Алімпійскіх гульнях 2020Спартыўнае скалалажанне на летніх Алімпійскіх гульнях дэбютавала ў Токіа.[1][2] Розыгрыш медалёў адбыўся ў дзвюх дысцыплінах — мужчынскім і жаночым мнагаборстве. Спартсмены прайшлі тры дысцыпліны скалалажання: лажанне на складанасць, лажанне на хуткасць і боўлдэрынг. Пераможца вызначаўся па формуле множання занятых месцаў у кожным відзе: вышэй станавіўся той, у каго выніковы здабытак месцаў быў найменшым. Гэты фармат раней быў апрабаваны на Летніх юнацкіх Алімпійскіх гульнях 2018 года. Фармат3 жніўня 2016 года Міжнародны алімпійскі камітэт (МАК) афіцыйна аб’явіў, што спартыўнае скалалажанне стане відам спорту на летніх Алімпійскіх гульнях 2020 года.[1] Гэтаму пасадзейнічала Міжнародная федэрацыя спартыўнага скалалажання (IFSC), якая прапанавала ўключэнне віду спорту ў алімпійскую праграму ў 2015 годзе.[3]. Рашэнне аб’яднаць у адно мнагаборства тры дысцыпліны — лажанне на складанасць, боўлдэрынг і лажанне на хуткасць — выклікала крытыку ў свеце скалалажання.[4] Скалалазка Лін Хіл сказала, што рашэнне ўключыць у праграму лажанне на хуткасць падобна на «неабходнасць бегуна на сярэднія дыстанцыі ўдзельнічаць у спрынце». Аналагічныя настроі выказаў Адам Ондра, заявіўшы ў інтэрв’ю, што любы іншы варыянт быў бы лепш за мнагаборства. Як правіла, спартсмены, якія спецыялізуюцца на боўлдэрынгу таксама могуць быць моцныя і ў лажанні на складанасць, але ў лажанні на хуткасць усё ж выступаюць і выйграваюць іншыя спартсмены з вузкай спецыялізацыяй. Члены Міжнароднай федэрацыі спартыўнага скалалажання патлумачылі, што Алімпійскі камітэт даў магчымасць розыгрышу толькі аднаго камплекта медалёў для кожнага полу, і яны не жадаюць выключаць лажанне на хуткасць. Мэтай IFSC на Алімпійскіх гульнях 2020 года было перш за ўсё зрабіць скалалажанне і тры яго дысцыпліны алімпійскімі відамі спорту; змены ў фармаце могуць рушыць услед пазней. Гэтая тактыка аказалася паспяховай: яны атрымалі другі камплект медалёў на летніх Алімпійскіх гульнях 2024 года, і ў Парыжы лажанне на хуткасць стане асобным спаборніцтвам, адрозным ад камбінаванага спаборніцтва па скалалажанні на складанасць і боўлдэрынгу.[4][5][6] Канчатковыя вынікі разлічваюцца шляхам множання месцаў скалалазаў у кожнай дысцыпліне скалалажання. Пераможцам становіцца той, у каго мінімальны здабытак месцаў.[7] КваліфікацыяУ спартыўным скалалажанні было выдзелена 40 квот. Кожны нацыянальны алімпійскі камітэт мог атрымаць максімум 2 месцы ў кожнай дысцыпліне (мужчынскай і жаночай). Па выніках кваліфікацыі ў Токіа ўдзельнічалі 20 спартсменаў: 18 з кваліфікацыі, 1 з прымаючай краіны (Японія) і 1 запрошаны спецыяльнай камісіяй.[8] Чэмпіянат свету па скалалажанні 2019 года стаў першым кваліфікацыйным мерапрыемствам, у якім было разыграна 7 месцаў для мужчын і жанчын па выніках спаборніцтваў у мнагаборстве.[9][10] Расклад
МедаліПершым алімпійскім чэмпіёнам у гісторыі скалалажання 5 жніўня 2021 года стаў іспанец Альберта Хінес Лопес, які перамог у лажанні на хуткасць, стаў сёмым у боўлдэрынгу і чацвёртым у лажанні на складанасць.[11] На наступны дзень, 6 жніўня, славенка Янья Гарнбрэт заваявала першае ў гісторыі золата ў жаночым скалалажанні, выйграўшы спаборніцтвы ў боўлдэрынгу і лажанні на складанасць.[12] Зноскі
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
