Сыктыўкар

Горад Сыктыўкар руск.: Сыктывкар Герб Сцяг[d] Краіна  Расія Рэгіён Комі Каардынаты 61°40′ пн. ш. 50°49′ у. д.HGЯO Кіраўнік Іван Паздзееў[d] Заснаваны 1780 Першая згадка 1586 Горад з 1780 Плошча 152 км² Вышыня цэнтра 172 м Насельніцтва ▼245 083 чал. (1 студзеня 2018)[1] Часавы пояс UTC+03:00 Тэлефонны код 8212 Паштовыя індэксы 167000, 167002, 167004, 167005, 167009, 167011, 167014, 167018, 167023, 167026 і 167031 Афіцыйны сайт syktyvkar.komi.com Сыктыўкар на карце Расіі

Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сыктыўка́р^[2] (руск.: Сыктывкар) — горад (з 1780 года) у Расіі, адміністрацыйны цэнтр Рэспублікі Комі. Насельніцтва 247,5 тыс. чал. (2005). Заснаваны ў 1586 годзе.

Горад размешчаны на левым беразе ракі Сысала, за 1515 км на паўночны ўсход ад Масквы.

Сыктыўкар — вялікі прамысловы цэнтр на поўначы Расіі. Горад мае каля 40 буйных прамысловых прадпрыемстваў, адна траціна якіх мае ўсерасійскае значэнне. Асноўнымі вытворцамі з’яўляюцца Сыктыўкарскі ЛВК — першае прадпрыемства цэлюлозна-папяровай прамысловасці ў рэспубліцы і фабрыка нятканых матэрыялаў — першае прадпрыемства тэкстыльнай прамысловасці ў рэспубліцы, Сыктыўкарскі ЛДК — прадпрыемства дрэваапрацоўкі. Прамысловасць горада прадстаўленая больш, чым 10 галінамі. На долю лясной, дрэваапрацоўчай і цэлюлозна-папяровай прыходзіцца каля 62 % таварнай прадукцыі.

У горадзе шэраг вышэйшых навучальных устаноў і іх філіялаў, самымі буйнымі з якіх з’яўляюцца: Сыктыўкарскі дзяржаўны ўніверсітэт, Комі дзяржаўны педагагічны інстытут, Сыктыўкарскі лясны інстытут, Комі рэспубліканская акадэмія дзяржаўнай службы і кіравання. Ёсць Комі навуковы цэнтр Расійскай акадэміі навук.

• 1939 год — 24 тыс. жыхароў^[3].
• 1959 год — 69 тыс. жыхароў^[3].
• 1970 год — 125 тыс. жыхароў^[3].
• 1975 год — 152 тыс. жыхароў^[3].
• 1987 год — 224 тыс. жыхароў^[4].
• 2000 год — 230 тыс. жыхароў^[2].
• 2010 год — 235 845 жыхароў^[5].
• 2018 год — 245 083 жыхароў.
• 2019 год — 244,8 тыс. жыхароў^[6].

• Сыктыўка́р // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 319—320. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).
• Сыктывка́р // Географический энциклопедический словарь: Географические названия (руск.) / Гл. ред. А. Ф. Трёшников; Ред. кол.: Э. Б. Алаев, П. М. Алампиев (зам. гл. ред.) и др. — 2-е изд., исправл. и дополн. — М.: Советская энциклопедия, 1989. — С. 460. — 592 с. — 210 000 экз. — ISBN 5-85270-057-6.
• Сыктывка́р // Географические названия мира: Топонимический словарь: Ок. 5000 единиц (руск.) / Е. М. Поспелов; Отв. ред. P. A. Агеева. — 2-е изд., стереотип.. — М.: Русские сло­вари: ООО «Издательство Астрель»: ООО «Издательство ACT», 2002. — С. 403. — 512 с. — ISBN 5-17-001389-2 (ООО «Издательство ACT»), ISBN 5-271-00446-5 (ООО «Издательство Астрель»), ISBN 5-93259-014-9 (Издательство «Русские словари»).
• Сыктывка́р // Энциклопедический географический словарь (руск.). — М.: РИПОЛ классик, 2011. — С. 648—649. — 800 с. — (Словари но­вого века). — 5 000 экз. — ISBN 978-5-386-03063-6.
• Сыктывка́р // Географические названия Росии: Топонимический словарь: более 4000 единиц / Е. М. Поспелов. — М.: АСТ; Астрель, 2008. — С. 425. — 523 с. — 3 000 экз. — ISBN 978-5-17-054966-5 (Аст), ISBN 978-5-271-20728-0 (Астрель). (руск.)
• Сыктывка́р // Т. 25. Струнино — Тихорецк. — М. : Советская энциклопедия, 1976. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Сыктыўкар