СімулякрСімуля́кр (ад лац.: simulacrum — падабенства, копія) — ключавы тэрмін постмадэрнісцкай філасофіі, які азначае адлюстраванне, копію таго, чаго насамрэч не існуе. Сёння гэта паняцце разумеюць як культурнае або палітычнае ўтварэнне, што капіруе форму зыходнага ўзору. Сімулякр можа тычыцца якіх заўгодна рэчаў і сэнсаў. ГісторыяПаходжаннеПаняцце «сімулякр» упершыню ўжыў Платон[1]. Для яго гэта — копія копій, якая з’яўляецца скажэннем свайго прататыпа. Сімулякр не мае анталагічнага статусу, а таму яго асуджаюць як падробку. Сімуляцыя ўяўлялася Платонам як бесперапынны працэс, дзе кожны сімулякр стварае групу новых. Постмадэрнісцкая інтэрпрэтацыяТэрмін «сімулякр», якім раней абазначалі проста копію, увёў у філасофію постмадэрнізму Жан Бадрыяр[2]. Даследчык апісвае гэтую з’яву, як «рэальнасць, якая хавае той факт, што яе няма». Раней (пачынаючы з лацінскіх перакладаў Платона) яно азначала проста адлюстраванне, карцінку, рэпрэзентацыю. Напрыклад, фотаздымак — сімулякр той рэальнасці, якая на ім адлюстравана. Не абавязкова дакладнае адлюстраванне, як на фотаздымку: карціны, малюнкі на пяску, пераказ рэальнай гісторыі сваімі словамі — усё гэта сімулякры. Платон[1] бачыць дзве стадыі адлюстравання: праўдзівае адлюстраванне і наўмысна скажонае. Бадрыяр вылучае пяць[2]:
Як піша Уладзімір Коўчак: «Сімулякр — знак, які набыў сваё ўласнае быццё, а таму сутнасна перастаў быць знакам. Ён прыводзіць да рэканструкцыі суб’екта ў прасторы сацыяльных камунікацый: суб’ект зліваецца з сімулякрам, згортваецца ў свой уласны сімулякр і (хаця матэрыяльна знаходзіцца ў каардынатах рэальнасці) не з’яўляецца актыўна прысутным у рэальнасці, а сваю актыўнасць выдаткоўвае на сімуляцыю актыўнасці»[3]. Гл. таксамаКрыніцы
Літаратура
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
