Уладзімір Якаўлевіч Пузыня

Уладзімір Якаўлевіч Пузыня (26 лютага 1940, Суцін, Любанскі раён, Мінская вобласць^[1] — 18 верасня 2012, Мінск) — беларускі музыкант, майстар-рэстаўратар нацыянальных музычных інструментаў, педагог. Заслужаны дзеяч мастацтваў Беларусі (1994).

У 1964 годзе скончыў Мінскае музычнае вучылішча імя М. Глінкі, Мінскі інстытут культуры (1989). У 1965—1978 артыст Дзяржаўнага народнага аркестра Беларусі імя Жыновіча. Адначасова з 1972 працаваў у Мінскім абласным, у рэспубліканскіх навукова-метадычных цэнтрах народнай творчасці і культурна-асветніцкай работы.

З 1979 педагог-ілюстратар сярэдняй спецыяльнай музычнай школы пры Беларускай кансерваторыі, старшы метадыст па фальклоры пры Мінскім абласным метадычным цэнтры. 3 1982 майстар, у 1983—1988 загадчык вучэбнай майстэрні па рэстаўрацыі, рамонце і вырабе народных музычных інструментаў Мінскага інстытуту культуры.

Стваральнік музея беларускіх музычных старажытных інструментаў «Беларуская хатка». Вырабляў беларускія народныя музычныя інструменты: аэрафоны сапранавыя, альтавыя, басовыя дудкі; жалейкі, дуды, трубы і інш.; хардафоны — колавая ліра, басэтля і інш.

Выступаў з ігрой на беларускіх музычных інструментах у канцэртных праграмах, фэстах народнай творчасці і інш.

На пахаванні Уладзіміра Пузыні гучала беларуская дуда.

• 1993 — «Лірнік» (зборнік)

• Вянок памяці: Уладзімер Пузыня Радыё Свабода