Хангай

Хангай (манг.: Хангайн нуруу) — нагор’е ў цэнтральнай частцы Манголіі.

Хангай з’яўляецца часткай асноўнага водападзелу паміж Паўночным Ледавітым акіянам і Цэнтральнай Азіяй. Працягваецца з захаду на ўсход прыкладна на 700 км, з поўначы на поўдзень да 200 км. Вышыні 2000—3000 м. Найбольшая — гара Отхан-Тэнгры (Энх-Тайван) вышынёй 3905^[1] (4021^[2]) м.
Нагор’е складзена з гранітаў, сланцаў, маладых базальтаў, пясчанікаў. Вяршыні гор пераважна плоскія. Схілы парэзаныя шматлікімі далінамі рэк. На нагор’і бяруць пачатак рэкі Архон, Ідэр, Хануй-Гол, Дзабхан і інш. Ёсць невялікія салёныя і прэсныя азёры. Пераважаюць сухія стэпы і лесастэпы, на паўночных схілах асобныя лясныя масівы (лістоўніца, хвоя, кедр, бяроза і інш.).

Маюцца радовішчы жалезнай руды (Тамрын-Гол), золата, вырабных камянёў.

Зноскі

↑ ^а ^б Большая советская энциклопедия : ([в 30 т.]) / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд.. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978. (руск.)
↑ Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 16: Трыпалі — Хвіліна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 16.

Хангай // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 16: Трыпалі — Хвіліна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 16. — С. 537. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0263-6 (т. 16).
Хангай // Большая советская энциклопедия : ([в 30 т.]) / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд.. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978. (руск.)