Эрыка Салумяэ
Эрыка Салумяэ (эст.: Erika Salumäe; нар. 11 чэрвеня 1962, Пярну) — эстонская велагоншчыца (спецыялізацыя: спрынт), алімпійская чэмпіёнка Сеула і Барселоны, чэмпіёнка свету і 19-кратная рэкардсменка. Заслужаны майстар спорту СССР (1987). Пасля перамогі ў адным з першынстваў СССР у спрынце, пераследзе і групавой гонцы Салумяэ сустрэлася з трэнерам Станіславам Салаўёвым, які прапанаваў пераехаць у Талін і заняцца трэкавым веласпортам. Пачала трэніравацца з мужчынамі (жанчыны тады не займаліся трэкавым веласпортам у Эстоніі). Вялікую частку часу праводзіла ў Маскве, маючы зносіны з трэнерам Уладзімірам Лявонавым. Перамога ў першынстве СССР над Галінай Царовай адкрыла Салумяэ шлях на Універсіяду 1983 года — яна ўпершыню выехала за мяжу, усталяваўшы там свой першы сусветны рэкорд і перамогшы ў спрынце). У рамках першынстваў СССР выступала за талінскія каманды «Калеў» і «Дынама». З 1987 па 1989 гады заваявала тры залатыя медалі на міжнародных спаборніцтвах: два на чэмпіянатах свету і адзін на Алімпіядзе ў Сеуле. Пасля такога поспеху быў некаторы перыяд стомленасці, аднак Салумяэ працягнула кар’еру, выйграўшы другое алімпійскае золата ў Барселоне. Салумяэ магла не паехаць на Алімпіяду ў Барселоне з-за хваробы (на працягу двух месяцаў яна праходзіла курс лячэння), аднак слабасць у хуткасці для спрынтара была кампенсавана тактычнымі хадамі, што і прынесла спартсменцы алімпійскае золата, першае для незалежнай Эстоніі пасля распаду СССР. З гадамі стан здароўя Салумяэ пагаршаўся, перанесла сем аперацый, і нямецкія лекары рэкамендавалі ёй сысці са спорту, аднак яна яшчэ раней дала абяцанне паўдзельнічаць у Алімпіядзе ў Атланце, дзе заняла шостае месца. Апошняй яе ўзнагародай стаў бронзавы медаль на чэмпіянаце свету 1995 года. Пасля Алімпіяды завяршыла кар’еру. Зноскі
|
||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
