Воденичар

Воденичар е занаетчија што работел како мелничар во воденица.

Напредокот на технологијата и современите методи на експлоатација на житото речиси целосно го згаснале воденичкиот занает. Затоа, неколкуте воденичари спаѓаат во редот на следбеници на старите занаети.

Бидејќи во античко време, а до неодамна во многу делови на Србија, Босна, Херцеговина и Црна Гора, Македонија водениците се користеле за мелење жито, каде што се мелеле житарките (пченица, пченка...), за нивното работење, а со тоа и за животот на населението било неопходно постоење на воденичари.

Житата обично се мелеле според договорен принцип, за да се знае кога секој домаќин може да ги донесе своите производи да ги сомеле во воденицата.^[1] Некогаш сопствениците сами си го правеле распоредот за мелење брашно, а некогаш имало специјален човек, обично мештанин, кој би бил ангажиран.

Воденичарите биле чести мотиви во народните приказни и песни. Расказот на Милован Глишиќ „ По деведесет години “ ја раскажува приказната за селанецот Сава Савановиќ од Зарожје, кој по неговата смрт станал вампир и живеел во стара воденица, каде што ги нападнал мелничарите.„Воденичарски приказни“ - збирка раскази од македонскиот писател Видое Подгорец. Во збирката се опфатени 30 раскази секој од нив е именуван според приказна, а раскажува воденичарот Ќос, кој живее во напуштената воденица.

• Воденица
• Сава Савановиќ
• Воденичарски приказни
• Воденичарски занает

1. ↑ „Млинарство и пекарство“. Стари занати у Републици Србији. Архивирано од изворникот на 07. 10. 2019. Проверете ги датумските вредности во: |archive-date= (help)