Дисеминирана интраваскуларна коагулација

Дисеминирана интраваскуларна коагулација
Синоними	Дисеминирана интраваскуларна коагулопатија[1]
Микрографија на која може да се забележи тромботична микроангиопатија предизвикана од ДИК кај биопсија на бубрег.
Специјалност	Хематологија
Симптоми	Градна бола, отежнато дишење, болка во нозете, проблеми во говорот, проблеми со движење на делови од телото, крварење[1]
Компликации	Откажување на органите[2]
Видови	Акутна, хронична[1]
Причинители	Сепса, хируршка интервенција, голема траума, канцер, компликации во бременоста, каснувања од змија, смрзнатини, изгореници[1]
Дијагностички метод	Крвна анализа[2]
Диференцијална дијагноза	Тромботичка тромбоцитопенична пурпура, хемолитички уремиски синдром[1]
Лекување	Насочен кон причинителот[3]
Лекови	Тромбоцити, криопреципитат, свежо замрзната плазма, хепарин[2]
Прогноза	20–50% ризик од смрт[4]
Честота	1% од луѓето примени во болница[4]
[уреди на Википодатоци]

Дисеминирана интраваскуларна коагулација е состојба при која се формираат тромбови низ организмот, блокирајќи ги малите крвни садови.^[1] Симптомите вклучуваат градна болка, тешко дишење, болка во нозете, проблеми во говорот, или проблеми со движење на делови од телото.^[1] Бидејќи настанува истрошување на факторите на коагулација и тромбоцитите, може да настане и крварење.^[1] Тоа може да се манифестира како крв во урината, во столицата, или во кожата.^[1] Компликациите може да вклучуваат откажување на органите.^[2]

Чести причинители се сепса, хируршка интервенција, голема траума, канцер, и компликации во бременоста.^[1] Поретки причинители вклучуваат каснувања од змија, смрзнатини и изгореници.^[1] Постојат два главни типа: акутна и хронична.^[1] Дијагнозата обично се заснова на крните тестови.^[2] Наодите може да вклучуваат ниска концентрација на тромбоцити, фибриноген, висок INR, или високи D-димери.^[2]

Третманот е насочен кон причинителот.^[2][3] Други мерки вклучуваат давање на тромбоцити, криопреципитат или свежо замрзната плазма.^[2] Сепак, доказите кои ги поддржуваат овие третмани се слаби.^[2] Хепаринот може да биде корисен кај хроничната форма.^[2] Околу 1% од луѓето примени во болница ја развиваат оваа состојба.^[4] Кај оние со сепса процентот е помеѓу 20% и 50%.^[4] Ризикот од смрт варира од 20% до 50%.^[4]