Корву (остров)
Островот има површина од 17,43 км2[1] и се издига на 770 метри надморска височина на планината Гросо.[2] Островот се наоѓа 16 километри северно од Флориш. Воздушните линии ја намалиле претходната изолација на островот. На островот има само еден град, Вила Корву (на југоисток). На островот се произведува волна.[2] ИсторијаИсторијата на Азорите е поврзана со неофицијалното истражување за време на доцниот 13 век, при кое биле изготвени мапи како што e џеновскиот Медичиевиот атлас од 1351, кој споменува непознати острови во недефинираниот Атлантски архипелаг. Атласотот укажува на некаков Остров на морската врана (оригинал: Insula Corvi Marini)[3], во некаков архипелаг со седум острови но не е сосема сигурно дека ова се однесува конкретно на Корву, иако името на островот може да потекнува оттука. Називот морска врана е буквален превод на португалскиот назив за корморан - "corvo marinho"[4]. Веројатно името се однесува на двата острови Корву и Флориш, кој исто така се појавува подоцна во Каталонската мапа (во оригинален назив: Mapa Catalão) од 1375 година[5]. Морепловецот Диогу де Теиве ги открил и двата острова на Западната група кога во 1452 година се враќал од Њуфаундленд по неговото второ истражувачко патување. Подоцна, Португалците кога се споменувале новите Острови на цвеќињата (португалски: Ilhas das Flores) почнале да го идентификуваат Корву како Остров на Света Ирена (Ilha de Santa Iria) а други морепловски мапи продолжиле да го ословуваат островот како: Островче на цвеќето, Островот на Светилникот или Островот на Свети Тома.[6] Некое време, островот бил познат и како Ил ду Марку. Првата постојана населба на островот била формирана во 1580 година. Верската парохија била основана во 1674 а потоа, на 20 јуни 1832, островот бил вметнат како административна единица.  Географија.jpg)  Островот се наоѓа на Северноамериканската плоча, западно од Средноатлантскиот гребен на морска планина стара околу 1.5-1.0 милиони години. Островите Корву и Флориш се појавиле од подводна планина ориентирана по линија североисток-југозапад. Островот се формирал од вулканот Монте Горду со пречник од 5 км кој се појавил пред околу 730.000 години, чија централна купа изнесувала околу 1,000 метри во височина. Кратерот пропаднал пред околу 430,000 години за време на плиниски избув кој формирал калдера со пречник од 2,000 метри и 300 метри длабочина. Во рамки на калдерата која се нарекува Калдеирау (португалски: Caldeirão, односно Котел) се формирале езерца и островчиња (две долги и пет заоблени). Највисоката точка на островот, Моро дос Хоменс, се издига по јужниот раб на калдерата, 718 метри над морското ниво. Главно се препознаваат два вулкански комплекса :
Додека во почетната фаза доминирала базалтна лава и пирокластични депозити, завршната фаза се одликувала со лахари и пирокластични текови карактеристични за плинискии ерупции. Чисти карпи доминираат на крајбрежни области, со исклучок на јужната маргина која е составена од најстарите текови на лава. Западните карпи, со речиси вертикални падини се издигаат 700 метри над морското ниво и се една од главните крајбрежни височини во Атлантикот. Остатоци од стариот вулкан се делумно сочувани на јужната и источната падина на островот (на надморска височина меѓу 500 и 700 метри). Освен од морските ерозии, островот постојано еродира и од силни ветрови од североисточен и западен правец.  Јужно, секундарните конуси како Короина, Мору да Фонте, Гротау да Кастелана и Короа де Пику, се видно зачувани со мала ерозија и одговорни за многу базалтни текови коишто ја формирале јужната лавина фажа - fajã (10-60 метри над морското ниво). Последната ерупција се случила пред околу 80-100,000 години во близина на Вила Нова ду Корву. На крајниот североисток, долж Понта Тораис има две мали островчиња, Тораис и Торао, во прилог на неколку подморски гребени, опасни за пловидба. На крајот на октомври 2012 година, по неколку дена преголеми врнежи од дожд, се случило лизгање на земјиштето кое ги поместило геолошките остатоци долж северозападниот агол на островот, што резултирало со формирање на мали островчиња кои постепено се претвориле во полуостров и најпосле во фажа (fajã).[7]  Екорегиони/Заштитени подрачјаПриродниот резерват Корву бил создаден на 5 ноември 2008 година со цел да се зачува и заштити околината и природните ресурси на островот[8]. Опфаќа пред сè две категории и поврзани области на делување се:
- [COR01] Заштитено подрачје на калдерата на Корву (португалски: Área Protegida para a Gestão de Habitats ou Espécies da Costa e Caldeirão do Corvo)
 - [COR02] Заштитени ресурси во областа на брегот на Корву (португалски: Área Protegida para a Gestão de Recursos da Costa do Corvo) КлимаКако и на другите Азори, климата е влажна, со 915.7 мм врнежи на годишно ниво, пријатна, иако генерално ветровита. Температурите изнесуваат 17.6 °C во Вила ду Корву и се движат помеѓу 14 °C во февруари до 20 °C во август. На повисоките коти речиси постојано има магла. Поради морските бранови, особено на западниот брег, зголемена е ерозијата по должината на брегот. Релативната влажност е меѓу 74% во октомври и 85% во јуни, кога маглата е почеста (која се наведува и како маглата на Сао Жуао). ДемографијаНа островот има еден град: Вила ду Корву. Главно тоа е збир на голем број станбени и деловни објекти на јужната една третина од островот. Функционално, Вила ду Корву е единствениот португалски град без граѓанска парохија. Урбанизираната област е поделена помеѓу селото, аеродромот, и островските пристаништа (кои се основна поврзаност до другите острови во архипелагот). Земјиштата непосредно околу населбата се мали зони долж источниот брег (Квинтас и Фожо) каде можат да се одгледуваат култури и овошки. Најдобарото пасиште се наоѓа во северниот дел во зоната на Терас Алтас.  На јужниот брег, позната како Ендеада де Носа Сенора не Розарио, е локацијата на три пристаништа, изградени во различни времиња за различни потреби: Порто Ново (во моментот не се користи), Порто де Бокеирао и Порто де Каза (најголемо пристаниште на островот и комерцијално пристаниште). Портино да Ареја, на крајниот запад на јужниот брег (на крајот на аеродромската писта) — единствена и главна плажа на островот.  ЕкономијаЕко земјоделство предоминира на островот. Тоа во моментов зазема 17.5% од подрачјето на општината, а се концентрира на мали парцели во источната половина на островот и по северните делови на Вила ду Корву. Земјоделците се концентрираat на култури како компир, некои житарки, вклучувајќи пченица и цитрусни овошја. Производство на млеко е примарна активност а сирењето е една од основните комерцијализирани производи, иако одгледување на свињи и живина исто така е честа појава. До 1960-тите години, одгледување на овци и комерцијализација на волна исто така била важно на островот. Така било до промената во шумарската политика која принудила многу фармери да ги напуштат необработливите земјишта кои биле рутински користени за пасење овци. СообраќајОстровот се сервира од страна на Аеродромот Корву (ИАТА(IATA: CVU, ICAO: LPCR)ICAO(IATA: CVU, ICAO: LPCR), кој се наоѓа на јужната граница на островот помеѓу селото и јужните океански пристаништа. Не постојат директни летови до Корву и надвор од архипелагот. Поврзано
Наводи
Извори
Надворешни врски
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
