Маринер 2

Маринер 2

Оператор	НАСА
Изведувачи	Лабораторија за млазен погон
Вид на мисија	Орбитирање
Лансирано на	22 август 1962
Носечка ракета	Атлас ЛВ-3 Агена Б
Маса	202,8 кг
Моќност	220 вати
Орбитални елементи
Перицентар	105.464.560

Маринер 2 – американско вселенско летало од серијата Маринер дизајнирано за проучување на Меркур, Венера и Марс. Маринер 2 кој претставувал упростена верзија на „Ренџер“, како и Маринер 1, прв успешно стигнал до Венера. Леталото требало да биде лансирано со ракета Атлас-Кентаур, но истата не била спремна, па затоа се употребил стариот модел на Атлас-Агена. Лансиран е на 27 август 1962 година, во орбитата на Венера се нашол на 14 декември, а неговата минимална оддалеченост од планетата била 34.773 километри^[1].

Маринер 2 имал хексагонален облик, со пречник од само еден метар во главниот дел. Оттаму се одвојувале сончевите плочи и останатите инструменти и антени за комуникација. Леталото било опремено со два радиометра (за инфрацрвениот и микробрановиот дел од спектарот), сетилник за микрометеорите, сетилник за сончева плазма и магнетометар. Овие инструменти биле наменети за што подобро да се истражи атмосферата на Венера и нејзиниот состав.

На патот до Венера, Маринер 2 го мерел сончевиот ветар и наелектризираните честички во него. Со тоа ги потврдил истражувањата на советското летало Луна 1 од 1959 година. Исто така ја мерел прашината во меѓупланетарниот простор. Кога на 14 септември стигнал до Венера, леталото ја скенирало планетата со радиометрите, а добиените податоци укажувале дека таа е прекриена со ладни облаци, а дека површината ѝ е многу жешка.

Само 18 килограми од вкупната маса на Маринер 2 била дозволени за инструментите за научни истражувања^[2]. Користени биле следниве инструменти:

• Радиометар за микробраново зрачењe кој се користел за одредување на температурата на планетата и за одредување на одликите на атмосферата. Мерењата биле изведени на две бранови должини (13,5 и 19 милиметри). Радиометарот тежел 10 килограми, а напојувањето било со моќност од 4 до 9 вати.
• Радиометар за инфрацрвено зрачење кој се користел за одредување на температурата на планетата, но за разлика од радиометарот во микробрановиот спектар, овој истражувал само помали делови на планетата, а не планетата во целина. Снимањето било изведено на две бранови должини каде сигналите биле најсилни (од 8 до 9 µm, фокусирано на 8,4, и од 10 до 10,8 µm, фокусирано на 10,4). Овој инструмент тежел 1,3 килограми, а потребната моќност за напојување изнесувала само 2,4 вати. Мерел температури од 200 до 500 К.
• Магнетометар за мерење на магнетното поле на самата Венера како и останатите планети. Користени биле две скали кои инструментот сам автоматски ги менувал: ± 64 γ и ± 320 γ (1 γ = 1 нанотесла).
• Детектор на сончева плазма за мерење на спектарот на слабо позитивно наелектризираните честички кои доаѓале од Сонцето, т.е. сончевиот ветар.

Мисијата на Маринер 2 имала повеќе цели^[3][4]:

• експеримент со радиометрите
• истражување на магнетосферата на Венера и другите планети
• мерење на количината на наелектризираните честички во сончевиот ветар
• детекција на микрометеорити
• оценување на работата на комуникациските системи
• експериментирање со системот за напојување
• оценување на работата на системот за навигација

Радиометарот на Маринер 2 на 14 декември 1962 година скенирал делови од Венера во микробрановиот дел на спектарот. Со снимањето се почнало во 18:59 UTC и тоа не траело повеќе од 35 минути. Биле скенирани три дела:

• терминаторот
• осветлениот дел на планетата
• затемнетиот дел на планетата

Добиените вредности за температура на темната страна (ноќ на Венера) биле 490 ± 11 K, додека за светлата страна (ден на Венера) резултатите биле 511 ± 14 K, а за терминаторот 595 ± 12 K.

Откриено е дека планетата поседува многу дебела атмосфера која на планетата ѝ прави ефект на стаклена градина и не ѝ дозволува на топлината да ја напушти површината. Затоа температурите се доста високи.

Со магнетометарот испитано е магнетните полиња околу Венера, кои варираат меѓу 2 γ и 10 γ. Тоа ги потврдило истражувањата и резултатите на Пионир 5 од 1960 година. Ова бил доказ дека меѓупланетарниот простор не е празен, туку дека во него освен честичките од Сонцето делуваат и силите на другите планети. Конкретно за Венера, добиените резултати покажувале дека таа нема магнетно поле, или истото е многу слабо. Магнетометарот можел да детектира промени во јачината на магнетното поле и работел по тој принцип, иако во близината на планетата не забележал никакви промени. Можно е, како што покажал Пионир 5, Венера да има магнетно поле, но тоа е многу слабо (1/10 од Земјиното).

• Програма Маринер
• Маринер 1
• Маринер 3
• Маринер 4
• Маринер 5
• Маринер 6
• Маринер 7
• Маринер 8
• Маринер 9
• Маринер 10

• Mariner 2 Mission Profile Архивирано на 18 јануари 2015 г. by NASA's Solar System Exploration
• Full-scale engineering prototype of Mariner 2 in the Smithsonian Air and Space Museum, Washington, D.C. Архивирано на 13 март 2012 г.
• Mariner 2 Архивирано на 17 мај 2017 г.

„Маринер 2“ на Ризницата ?