Народна религија

Народна религија, фолклорна религија или традиционална религија — според религиозните студии и фолклористиката опфаќа различни форми и изрази на религија кои се разликуваат од официјалните доктрини и практики на организираната религија. Прецизната дефиниција за народна религија варира меѓу научниците. Понекогаш наречена и популарно верување, таа се состои од етнички или регионални религиозни обичаи под закрила на религија; но надвор од официјалната доктрина и практики.^[1]

Терминот „народна религија“ генерално се смета дека опфаќа два поврзани, но одделни теми. Првата е религиозната димензија на народната култура (фолклор) или фолклорно-културните димензии на религијата. Вториот се однесува на проучувањето на религиозниот синкретизам помеѓу две култури со различни фази на формален израз, како што е мешавината на африканските народни верувања и римокатолицизмот што довело до развој на Вуду и Сантерија, и слични мешавини на формални религии со народните култури. Во Кина, народниот протестантизам има свои корени во Тајпингскиот бунт.^[2]

Кинеската народна религија, народниот хиндуизам, народното христијанство и народниот ислам се примери за народна религија поврзана со главните религии. Терминот се користи и, особено од страна на свештенството на вклучените вери, за да се опише желбата на луѓето кои инаку ретко присуствуваат на религиозни богослужби, не припаѓаат на црква или слично религиозно друштво и кои не дале формално исповед на верата во одредено верување, да имаат религиозни венчавки или погреби или (меѓу христијаните) да им се крстат децата.^[1]

Во „Концизниот оксфордски речник на светските религии“, Џон Боукер ја окарактеризирал „народната религија“ како „религија што се јавува во мали, локални заедници и што не се придржува до нормите на големите системи“ или како „присвојување на религиозни верувања и практики на популарно ниво“.^[3]

Јодер ја опишал „народната религија“ како религија што постои „во комплексно општество во однос на и во тензија со организираната/ите религија/и на тоа општество. Нејзината релативно неорганизирана природа ја разликува од организираната религија“.^[4]

Во социологијата, народната религија често се споредува со елитната религија. Народната религија е дефинирана како верувања, практики, ритуали и симболи што потекнуваат од извори различни од водството на религијата. Народната религија во многу случаи е толерирана од страна на раководството на религијата, иако тие може да ја сметаат за грешка.^[5] Сличен концепт е живата религија, проучување на религијата како што ја практикуваат верниците.

Јодер забележал дека еден проблем со употребата на терминот народна религија бил тоа што не се вклопувал во делата на оние научници кои го користеле терминот „религија“ само за форми на организирана религија.^[4] Тој го истакнал примерот на истакнатиот социолог на религијата Емил Диркем, кој инсистирал дека религијата е организирана и по тоа се разликува од магијата.^[4] Јодер забележал дека научниците кои ги прифаќаат овие перспективи честопати го претпочитаат терминот „народно верување“ наместо „народна религија“.^[4]

Втор проблем со употребата на терминот народна религија што го истакнал Јодер било тоа што некои научници, особено оние што се занимавале со социологијата на религијата, го користеле терминот како синоним за етничка религија (која наизменично е позната како национална религија или племенска религија), што значи религија тесно поврзана со одредена етничка или национална група што на тој начин е во контраст со „универзална религија“ која ги преминува етничките и националните граници.^[4] Меѓу научниците кои ја прифатиле оваа употреба на терминологијата се Е. Вилбур Бок.^[6]

Во Европа, проучувањето на „народната религија“ произлегло од проучувањето на religiöse Volkskunde, германски термин кој се користел во однос на „религиозната димензија на народната култура или фолклорно-културната димензија на религијата“.^[4] Овој термин првпат бил употребен од германскиот лутерански проповедник, Пол Друс, во написот од 1901 година што тој ја објавил со наслов „Religiöse Volkskunde, eine Aufgabe der praktischen Theologie“. Оваа статија била наменета за млади лутерански проповедници кои ја напуштаат семинаријата, за да ги подготви за популарните варијанти на лутеранството со кои ќе се сретнат меѓу нивните конгрегации и кои ќе се разликуваат од официјалното, доктринарно лутеранство на кое биле навикнати.^[4] Иако се развивал во религиозна средина, терминот го усвоиле и германските академици од областа на фолклористиката.^[4] Во текот на 1920-тите и 1930-тите години, теоретски студии за религиозните народни култури биле изработени од фолклористите Јозеф Вајгерт, Вернер Боете и Макс Румпф, сите фокусирани на религиозноста во рамките на германските селски заедници.^[4] Во текот на следните децении, Георг Шрајбер основал Институт за религиозни Volkskund во Минхен, а сличен оддел бил основан и во Салцбург од Ханс Корен.^[4] Други истакнати академици вклучени во проучувањето на феноменот биле Хајнрих Шауерт и Рудолф Крис, од кои вториот собрал една од најголемите колекции на народно-религиозна уметност и материјална култура во Европа, подоцна сместена во Баварскиот национален музеј во Минхен.^[4] Во текот на 20 век, биле направени многу студии за народната религија во Европа, обрнувајќи посебно внимание на теми како што се поклонението и употребата на светилиштата.^[4]

Во Америка, проучувањето на народната религија се развило меѓу културните антрополози кои ги проучувале синкретистичките култури на Карибите и Латинска Америка.^[4] Пионер во оваа област бил Роберт Редфилд, чија книга од 1930 година „Тепоцтлан: Мексиканско село“ го споредила и го испитала односот помеѓу „народната религија“ и „официјалната религија“ во селската заедница.^[4] Јодер подоцна забележал дека иако најраната позната употреба на терминот „народна религија“ во англискиот јазик била непозната, тој веројатно се развил како превод на германскиот Volksreligion.^[4] Една од најраните истакнати употреби на терминот била во насловот на делото на Џошуа Трахтенберг од 1939 година, „Еврејска магија и суеверие: Студија за народната религија“.^[4] Терминот, исто така, сè почесто се употребувал во академската област на компаративната религија, појавувајќи се во насловите на „Народна религија во Јапонија“ од Ичиро Хори, „Грчка народна религија“ од Мартин Нилсон и „Антропологија на народната религија“ од Чарлс Лесли.^[4] Курсевите за изучување на народната религија почнале да се предаваат на разни универзитети во САД, како што биле оние на Џон Месинџер на Индијанскиот универзитет и на Дон Јодер на Пенсилванскиот универзитет.^[4] Иако темата за народната религија спаѓала во надлежност на научниците кои работеле и во фолклористиката и во религиозните студии, до 1974 година Јодер забележал дека академиците со седиште во САД од втората област продолжиле во голема мера да ја игнорираат, наместо тоа фокусирајќи се на проучувањето на теологијата и институционализираната религија; тој го споредил ова со ситуацијата во Европа, каде што историчарите на религијата посветиле многу време на проучување на народната религиозност.^[4] Тој исто така изјавил со жалење дека многу фолклористи со седиште во САД ја занемариле и темата за религијата бидејќи таа не се вклопувала во стандардниот систем базиран на жанрови наменет за каталогизација на фолклорот.^[4]