Рециклирање на хартија

Рециклирањето на хартија е процес преку кој отпадната хартија се претвора во нови хартиени производи. Има неколку важни придобивки: ја заштедува отпадната хартија од зафаќање на домовите на луѓето и производство на метан при нејзиното разградување. Бидејќи хартиените влакна содржат јаглерод (првично апсорбиран од дрвото од кое се произведени), рециклирањето го држи јаглеродот заштитен подолго време и подалеку од атмосферата. Околу две третини од сите хартиени производи во САД денес се обновуваат и рециклираат, иако не сите од нив стануваат нова хартија. По повторена обработка, влакната стануваат премногу кратки за производството на нова хартија, поради што девственото влакно (од одржливо одгледувани дрвја) често се додава во рецептот за пулпа.^[1]

Три категории хартија можат да се користат како суровини за производство на рециклирана хартија: мелнички парчиња, отпад од пред-потрошувачки отпад и пост-потрошувачки отпад.^[2] Мелничките парчиња хартија се остатоци од хартија кои се создаваат при производството на хартија и се рециклираат во фабрика за хартија. Предпотрошувачкиот отпад е материјал кој ја напуштил фабриката за хартија, но бил отфрлен пред да биде подготвен за употреба од страна на потрошувачите. Потрошувачкиот отпад се фрла по употреба од страна на потрошувачите, а ова ги вклучува старите брановидни контејнери (OCC), списанијата и весниците.^[2] Хартијата погодна за рециклирање се нарекува „отпадна хартија“, често се користи за производство на пакување од обликувана пулпа. Индустрискиот процес на отстранување на печатарското мастило од хартиените влакна на рециклираната хартија за да се направи обезбоена пулпа се нарекува обезбоенување, изум на германскиот правник Јустус Клапрот.^[3]

Рециклирањето на отпадната хартија најчесто вклучува мешање на употребена и стара хартија со вода и хемикалии за да се разгради. Потоа се сечка и се загрева, што дополнително ја разградува на нишки од целулоза, еден вид органски растителен материјал; оваа добиена смеса се нарекува пулпа или кашеста маса. Се процедува низ сита, со што се отстранува пластиката (особено од хартијата обложена со пластична обвивка) што можеби сè уште е во смесата. Потоа се чисти, се отстранува мастилото, се избелува и се меша со вода. Потоа може да се направи нова рециклирана хартија.^[4]

Уделот на мастило во отпадната хартија е до околу 2% од нејзината вкупна тежина.^[5]

Покрај хартијата може да содржи и различни неоргански и органски состојки, вклучувајќи до 10.000 различни хемикалии, кои потенцијално можат да ги контаминираат новопроизведените хартиени производи.^[7] На пример, бисфенолот А (хемикалија која најчесто се наоѓа во термичката хартија) е потврден како загадувач во различни хартиени производи добиени со рециклирање на хартија.^[8] Групата на хемикалии како што се фталати, феноли, минерални масла, полихлорирани бифенили (PCB) и токсични метали се идентификувани во хартиениот материјал.^[9] Иако неколку мерки би можеле да го намалат хемиското оптоварување при рециклирање на хартијата (на пр., подобрена деконтаминација, оптимизирано собирање хартија за рециклирање), дури и целосното прекинување на употребата на одредена хемикалија (фазно укинување) сепак може да резултира со нејзино циркулирање во циклусот на хартија со децении.^[10]