Северинската Бановина била марка (или гранична покраина) на средновековното Кралство Унгарија помеѓу долен Дунав и реката Олт (во денешна Олтенија во Романија).[1][2][3] Повелбата за доделувања, издадена на 2 јуни 1247 година на витезитеБолничари, го споменува Олт како нејзина источна граница.[1] Витезите ја добиле „Земјата Северин“ (Terra de Zeurino),[4] заедно со блиските планини, од Бела IV Унгарски.[1][5] Кралот го опишал истиот регион како „напуштена и населена“ земја во писмо до папатаГригориј IX на 7 јуни 1238 година.[6] Современите изучувачи претпоставуваат дека или унгарското освојување на територијата или судирањата меѓу Бугарија и Унгарија го принудиле месното население да избега.[6]Историчарот Ласло Макаи вели дека населението почнало да се зголемува до крајот на 1230-тите, бидејќи Бела побарал од папата да назначи епископ за Северин.[7]
Повелбата за доделувања од 1247 година, исто така, споменува дека „Куманија“ се граничи со земјата Северин од исток.[8] Во истата диплома се наведени две влашки (или романски) политички единици - кнежевството на Јоан и Фаркаш - кои во оваа прилика биле подложени на Болничарите.[9][1][2] Третиот кнез, со кој управувал војводата Литовој, не бил вклучен во доделувањето, но им бил оставен на Власите „како што го одржале“.[8][2][10] Меѓутоа, Бела им дал на болничарите половина од кралските приходи собрани во земјата на Литовој, со исклучок на приходите од „Земјата на Хацег“ (сега Цара Хацегулуј во Романија).[11][12] Александру Мадџару вели дека дипломата покажува дека кнежевството на Литовој се граничело со Северинската Земја на север, така што Банатот мора да ја опфаќал само јужна Олтенија во средината на 13 век.[3] Кенезатусот на Војводата Сенеслау, кој се наоѓал на исток од Олт, бил целосно исклучен од доделувањето.[9]
Бановите првично управувале од тврдината Сорени (сега Дробета-Турну Северин во Романија).[13][14] Откако Сорени била изгубена кон крајот на 13 век, тврдината Михалд (сега Мехадија во Романија) била средиште на покраината.[14] Покрај Михалд, Банатот ги опфаќал Оршова и романските области по горниот тек на Тамиш.[13][14]
Историја
Калојан Бугарија го зазел регионот помеѓу реките Черна и Олт околу 1199 година.[3]Кралството Унгарија, исто така, се ширело кон југ над Карпатите во почетокот на 13 век, што доведе до судири меѓу двете земји.[14][15] Куманските племиња кои живееле на исток од Олт до реката Сирет се согласиле да плаќаат годишен данок на кралевите на Унгарија во почетокот на 1227 година.[13] Унгарците ја зазеле бугарскататврдина Северин за време на воена кампања против Бугарија во 1231 година.[16]
Во 1330 година, Бановината бил грубо освоена од Басараб I, а поголемиот дел од него останал во јурисдикција на Влашка во следните векови.
По Мохачката битка во 1526 година, Северинската Бановина била поделена. Југоисточниот дел (на исток од Варчаро/Варчорова, денес дел од Болвашница) потпаднал под јурисдикција на влашките кнезови, а во северозападниот дел (на запад од Оршова) постепено бил преорганизирана во Лугошкокарасебешката Бановина.
Тој се именувал себеси како „поранешен бан“ во 1233 година. Неговата блиска врска со синот на Андреаш II, Бела, војвода на Трансилванија, предложува дека тој бил бан на Северин (наместо бан на Славонија).
↑Makkai, László (2001–2002), The Cumanian Country and the Province of Severin, Institute of History of the Hungarian Academy of Sciences, Hungarian Research Institute of Canada, Atlantic Research and Publications, Посетено на 7 април 2024
Engel, Pál (1996). Magyarország világi archontológiája, 1301–1457, I. [Secular Archontology of Hungary, 1301–1457, Volume I] (унгарски). História, MTA Történettudományi Intézete. ISBN963-8312-44-0.
Madgearu, Alexandru (2017). The Asanids: The Political and Military History of the Second Bulgarian Empire, 1185–1280. BRILL. ISBN978-9-004-32501-2.
Makkai, László (1994a). „szörényi bánság [Северинска Бановина]“. Во Kristó, Gyula; Engel, Pál; Makk, Ferenc (уред.). Korai magyar történeti lexikon (9–14. század) [Encyclopedia of the Early Hungarian History (9th–14th centuries)] (унгарски). Akadémiai Kiadó. стр. 657. ISBN963-05-6722-9.
Makkai, László (1994b). „The Emergence of the Estates (1172–1526)“. Во Köpeczi, Béla; Barta, Gábor; Bóna, István; Makkai, László; Szász, Zoltán; Borus, Judit (уред.). History of Transylvania. Akadémiai Kiadó. стр. 178–243. ISBN963-05-6703-2.
Papacostea, Șerban (1998). Between the Crusade and the Mongol Empire. Center for Transylvanian Studies, Romanian Cultural Foundation. ISBN973-577-186-1.
Pop, Ioan-Aurel (2013). "De manibus Valachorum scismaticorum...": Romanians and Power in the Mediaeval Kingdom of Hungary, The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Peter Land Edition. ISBN978-3-631-64866-7.
Zsoldos, Attila (2011). Magyarország világi archontológiája, 1000–1301 [Secular Archontology of Hungary, 1000–1301] (унгарски). História, MTA Történettudományi Intézete. ISBN978-963-9627-38-3.
Дополнителна книжевност
Hațegan I., Cavalerii teutoni în Banatul Severinului (1429 – 1435), „Tibiscus-istorie“ V, Muzeul Banatului, Timișoara, 1978, pp. 191–196.
