Управување со отпад во Швајцарија

Управувањето со отпад во Швајцарија се базира на принципот „загадувачот плаќа“.^[1] Кесите за ѓубре се оданочуваат со такси „плати по кеса“ во три четвртини од општините. Стапката на рециклирање се дуплирала за 20 години благодарение на оваа стратегија.^[1] Стапката на рециклирање на комуналниот цврст отпад надминува 50% (со цел од 60 проценти во 2020 година^[1]).

Сепак, иако стапката на рециклирање од 54% е над европскиот просек од 28 проценти (2015 година), Швајцарија е меѓу најголемите производители на отпад во Европа (730 кг отпад по глава на жител во 2014 година). ^[1] Во 2009 година, 2.801.285 тони отпад од домаќинствата и малите бизниси биле рециклирани, а 2.680.359 тони комунален отпад биле согорени.

Рециклирање

Во Швајцарија, се рециклираат следниве вообичаени отпадни материјали од домаќинството: алуминиумски и лимени конзерви, стари батерии, светилки, стакло, хартија, пластични шишиња, текстил, електрична и електронска опрема и друго. Отстранувањето на рециклиран отпад е претежно бесплатно, иако не секогаш се одвива како собирање од врата до врата. Дел од отпадот мора да се однесе на места за собирање (на пр. стакло, метал, текстил), дел се собира во супермаркети или продавници (на пр. батерии, пластични шишиња, стара електрична и електронска опрема).

Седумте швајцарски организации за рециклирање: FERRO-Recycling (лимени конзерви), IGORA (алуминиум за домаќинство), INOBAT (батерии за домаќинство), PET-Recycling Switzerland (пластични шишиња за пијалоци), Фондацијата SENS (електрична и електронска опрема), TEXAID (текстил) и VetroSwiss (стакло) се обединети во чадор организацијата Swiss Recycling.

„Ова здружение ги употребува комуникациските синергии што постојат меѓу поединечните организации за рециклирање преку обезбедување заедничка платформа за ширење информации за одделно собирање и соодветно рециклирање на материјали. Независноста и експертизата на здружението го прават клучен контакт за официјални тела, политичари, трговци на мало и училишта низ цела Швајцарија за сите прашања поврзани со рециклирањето.“^[2]

Индивидуални стапки на рециклирање

Стапките на рециклирање на поединечните рециклирачки материјали достигнале во 2006 година просек од 76% од сите моментално рециклирачки предмети што се рециклираат.^[3] This has narrowly surpassed the Swiss government's 75% target, meaning that for the time being there will be no introduction of a recycling tax on glass bottles and jars, nor on clothes and textiles, plastic bottles, home-use batteries, light bulbs or paperware and card.

Согорување на отпад

Од воведувањето на забраната за депонирање во Швајцарија на 1 јануари 2000 година, целиот нерециклиран запалив отпад мора да се согорува. Швајцарија има 30 постројки за согорување на општински цврст отпад (ноември 2018 година^[4])

Комунален цврст отпад

Според Атласот за отпад во Швајцарија, во 2012 година биле произведени 5,5 милиони тони комунален цврст отпад (694 кг/лице/годишно), што е една од највисоките стапки во светот.^[5]

Отстранување на домашен отпад

На многу места во Швајцарија, отстранувањето и собирањето на домашен отпад претставува услуга што се плаќа. Домашниот отпад (освен опасни и гломазни предмети, батерии, софи, електрични апарати итн.) теоретски треба да се собира единствено доколку е во кеси на кои е прикачена налепница за плаќање, во службени кеси со доплата платена при купување на кесите или при мерење на централните контејнери за собирање. Сепак, во пракса, ова е тешко да се спроведе, од хигиенски причини и тешкотии во идентификувањето на сторителите. Сепак, тоа е финансиски стимул за рециклирање што е можно повеќе, бидејќи рециклирањето обично е бесплатно или поевтино, иако не секогаш се врши преку собирање од врата до врата. Швајцарските здравствени службеници и полицијата често отвораат ѓубре за кое не е платена таксата за отстранување. Тие бараат докази како што се стари банкноти што ја поврзуваат торбата со домаќинството/лицето од кое потекнуваат. Казните за неплаќање на надоместокот за отстранување денес можат да бидат до 10.000 швајцарски франци - во некои општини. Повторно, голем број на луѓе денес се свесни за ова и ги отстрануваат своите имиња и податоци од секоја документација што е нелегално отфрлена пред да ја фрлат во ѓубре, со што им станува невозможно и залудно на здравствените службеници да идентификуваат од каде доаѓа ѓубрето. Всушност, во некои области цената на налепниците за плаќање или официјалните вреќи за ѓубре малку се намалиле. Меѓутоа, таму каде што ова се случило, било воведено или повторно воведено, така да се каже, годишно оданочување на собирање отпад. Во некои вонредни случаи, неколку општини вовеле машини за мерење на отпад и електронски чип-картички кои треба да се „дополнат“ со пари, со што се наметнува плаќањето за отстранување на отпадот по тежина, а не по волумен. Повторно предизвикувајќи проблеми за постарите жители кои би морале некако да стигнат до најблиската точка за отстранување на отпад, евентуално пешачејќи по угорница или поминато значително растојание. Сите вакви методи се покажале како непопуларни низ цела Швајцарија, особено, како што било кажано, меѓу постарите швајцарски државјани на кои честопати им било тешко да се справат со сè наметнувачкиот технолошки период. Несоодветното или нелегално фрлање отпад и домашен отпад повлекува висока казна.