ਅਨਿਲ ਜੋਸ਼ੀ

ਅਨਿਲ ਜੋਸ਼ੀ ( Gujarati ) ਗੁਜਰਾਤੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਕਵੀ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ, ਭਾਰਤ ਦਾ ਨਿਬੰਧਕਾਰ ਹੈ। ਉਸਨੇ 1990 ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਲੇਖ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਸਟੈਚੂ (1988) ਲਈ ਗੁਜਰਾਤੀ ਲਈ ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਦਮੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਜਿੱਤਿਆ।^[1] ਉਸਦੀਆਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕਦਾਚ (1970; ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ), ਬਰਫਨਾ ਪੰਖੀ (1981; ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ) ਅਤੇ ਪਵਨ ਨੀ ਵਿਆਸਪੀਠੇ (1988; ਲੇਖ ਸੰਗ੍ਰਹਿ) ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।^[2]

ਜੋਸ਼ੀ ਦਾ ਜਨਮ 28 ਜੁਲਾਈ 1940 ਨੂੰ ਗੌਂਦਲ ਵਿੱਚ ਰਾਮਨਾਥ ਅਤੇ ਤਾਰਾਬਹੇਨ ਦੇ ਘਰ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਉੱਚ ਪੱਧਰੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸਕੂਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਗੋਂਡਲ ਅਤੇ ਮੋਰਬੀ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ 1964 ਵਿੱਚ ਯੂ ਐਨ ਮਹਿਤਾ ਆਰਟਸ ਕਾਲਜ, ਮੋਰਬੀ ਅਤੇ ਐਚ ਕੇ ਆਰਟਸ ਕਾਲਜ, ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਤੋਂ ਗੁਜਰਾਤੀ ਅਤੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸਾਹਿਤ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਬੈਚਲਰ ਆਫ਼ ਆਰਟਸ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੇ 1966 ਵਿੱਚ ਆਰਟਸ ਐਂਡ ਕਾਮਰਸ ਕਾਲਜ, ਮੋਦਾਸਾ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਵਿਖੇ ਸਥਿਤ ਸਕੂਲ ਆਫ਼ ਲੈਂਗੁਏਜ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਮਾਸਟਰ ਆਫ਼ ਆਰਟਸ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ।^[2][3]

ਜੋਸ਼ੀ ਨੇ 15 ਜੁਲਾਈ 1975 ਨੂੰ ਭਾਰਤੀਬੇਨ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਬੇਟਾ ਅਤੇ ਧੀ ਸੰਕੇਤ ਅਤੇ ਰਚਨਾ ਹੈ। ^{[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] [ <span title="This claim needs references to reliable sources. (May 2016)">ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ</span> ]}

ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕ੍ਰਿਕਟਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਕੈਰੀਅਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਮਾਈ ਓਨ ਹਾਈ ਸਕੂਲ, ਹਿਮਤਨਗਰ ਵਿਖੇ ਗੁਜਰਾਤੀ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕ ਵਜੋਂ 1962 ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ 1968 ਤੋਂ 1969 ਤੱਕ ਕੇ ਕੇ ਪਾਰੇਖ ਵਿਦਿਆਲੇ, ਅਮਰੇਲੀ ਵਿਖੇ ਅਧਿਆਪਕ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ। 1971 ਤੋਂ 1976 ਤੱਕ, ਉਸਨੇ ਵਡਿਲਾਲ ਡਗਲੀ, ਵਣਜ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਸਹਾਇਕ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। 1976 ਤੋਂ 1977 ਦੌਰਾਨ, ਉਸਨੇ ਪਰੀਚੇ ਟਰੱਸਟ ਵਿੱਚ ਸਹਿ ਸੰਪਾਦਕ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। 1977 ਵਿਚ, ਉਹ ਮੁੰਬਈ ਮਿਊਂਸਪਲ ਕਾਰਪੋਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਕਾਸ ਪ੍ਰਾਜੈਕਟ ਵਿੱਚ ਨਿਯੁਕਤ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਸਲਾਹਕਾਰ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾਮੁਕਤੀ ਤਕ ਉਥੇ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਇਹ 1962 ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਪਰੀਘੋ (ਘੇਰੇ) ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤਕ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਕੁਮਾਰ ਵਿੱਚ ਆਈ ਸੀ। ਉਹ ਗੁਜਰਾਤੀ ਵਿੱਚ ਆਧੁਨਿਕ ਸਾਹਿਤਕ ਲਹਿਰ ਰੀ ਮੈਥ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਬਦਲੀ ਅਮਰੇਲੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹ ਰਮੇਸ਼ ਪਾਰੇਖ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਦੋਸਤ ਬਣ ਗਏ।^[3]

ਕਦਾਚ (ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ), ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਾਵਿ-ਸੰਗ੍ਰਹਿ 1970 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਈ ਸੀ, ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਮੈ ਬਾਰਫਨਾ ਪੰਖੀ (1981) ਅਤੇ ਪਨੀਮਾਨ ਗੰਥ ਪੜੀ ਜੋਈ (2012) ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ। ਉਸਨੇ ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਗੀਤ, ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਵੱਖ ਵੱਖ ਵਿਧਾਵਾਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਪਰ, ਉਸਨੇ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਗੀਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਯੋਗਦਾਨ ਲਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ। ਬੁੱਤ (1988) ਅਤੇ ਪਵਨਨੀ ਵਿਆਸਪੀਠ (1988) ਲੇਖਾਂ ਦੇ ਉਸ ਦੇ ਦੋ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹਨ।^[4]