ਅੰਨਦਾ ਸ਼ੰਕਰ ਰੇ

ਅੰਨਦਾ ਸ਼ੰਕਰ ਰੇ (15 ਮਈ 1904  - 28 ਅਕਤੂਬਰ 2002) ਇੱਕ ਬੰਗਾਲੀ ਕਵੀ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਓੜੀਆ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵੀ ਲਿਖੀਆਂ।^[1]

ਉਸਨੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਵੰਡ ਦੀ ਅਲੋਚਨਾ ਕਰਦਿਆਂ ਕਈ ਬੰਗਾਲੀ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖੀਆਂ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ ਟੇਲਰ ਸ਼ਿਸ਼ੀ ਭੰਗਲੋ ਬੋਲੇ ਖੂਕੜ ਪਰੇ ਰਾਗ ਕਰੋ। ਉਸਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਬੰਗਲਾਰ ਰੈਨਿਸੈਂਸ ਕਿਤਾਬ ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਇਨਕਲਾਬ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣਤਮਕ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ। ਰੇ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕੰਮ ਪਥ ਪ੍ਰਬਾਸੇ ਹੈ, ਜੋ 1931 ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਯੂਰਪ ਯਾਤਰਾ ਦੀ ਇੱਕ ਡਾਇਰੀ ਸੀ। 28 ਅਕਤੂਬਰ 2002 ਨੂੰ ਕੋਲਕਾਤਾ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।

ਰੇ ਨੇ ਕਟਕ ਦੇ ਰਾਵੇਨਸ਼ਾ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰੈਜੂਏਸ਼ਨ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ 1927 ਵਿੱਚ ਇੰਡੀਅਨ ਸਿਵਲ ਸਰਵਿਸ ਦੇ ਪ੍ਰੀਖਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਸਿਖਰਲਾ ਸਥਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਉਸ ਤੋਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਰਿਕਾਰਡ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇੱਕ ਰੈਂਕ ਤੋਂ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਇਸ ਖੇਤਰ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਆਈਸੀਐਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸੀ ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉੜੀਸਾ ਰਾਜ ਬਣਿਆ ਸੀ।

ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪ੍ਰਬੰਧਕੀ ਅਹੁਦਿਆਂ 'ਤੇ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨਿਭਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ 1951 ਵਿੱਚ ਸਵੈਇੱਛੁਕ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਹਿਤਕ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਸਕੇ। ਰੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗਾਂਧੀਵਾਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਪੁਸਤਕ ਤਰੁਣਿਆ (1928) ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਵਜੋਂ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦੋ ਨਾਵਲ ਸਨ ਅਸਾਮਪਿਕਾ ਅਤੇ ਅਗੁਨ ਨੀ ਖੇਲਾ। ਇੱਕ ਨਿਬੰਧਕਾਰ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਉਹ ਸਨਿਮਰ ਅਤੇ ਸੂਝਵਾਨ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਦੋ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਦੀ ਵਾਰਤਕ ਵਿੱਚ ਮਿਲੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਇੱਕ ਜਿਸਦਾ ਪ੍ਰਤਿਨਿਧ ਟੈਗੋਰ ਸੀ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਠਾ ਚੌਧਰੀ। ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਸਫਲਤਾ 1931 ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਯੂਰਪ ਯਾਤਰਾ ਦੀ ਇੱਕ ਡਾਇਰੀ ਪਥ ਪ੍ਰਬਾਸੇ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਣ ਨਾਲ ਮਿਲੀ। ਰੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ-ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਲੇਖਕ ਵਜੋਂ ਸਥਾਪਤ ਵੀ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤੀਰ ਪਰਿਹਿਸ (1934), ਮਨ ਪਵਨ (1946), ਕਾਮਿਨੀ ਕੰਚਨ (1954) ਅਤੇ ਕਥਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।