ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ (2 ਫਰਵਰੀ 1889 – 2 ਅਕਤੂਬਰ 1964) 1947 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦਸ ਸਾਲ ਲਈ ਭਾਰਤੀ ਕੈਬਨਿਟ ਵਿੱਚ ਸਿਹਤ ਮੰਤਰੀ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਉਘੀ ਗਾਂਧੀਵਾਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਘੁਲਾਟੀਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਕਾਰਕੁਨ ਸੀ। . ਉਸ ਨੇ ਖੇਡ ਮੰਤਰੀ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਵਿਕਾਸ ਮੰਤਰੀ ਦਾ ਕਾਰਜਭਾਰ ਵੀ ਸੰਭਾਲਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਖੇਡ ਸੰਸਥਾ, ਪਟਿਆਲਾ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਵਿੱਚ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਕਾਰਜਕਾਲ ਦੌਰਾਨ ਕੌਰ ਨੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਕਈ ਸਿਹਤ ਸੰਭਾਲ ਸੁਧਾਰਾਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਲਈ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੌਰ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦੀ ਵੀ ਮੈਂਬਰ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂਭਾਰਤੀ ਬਾਲ ਭਲਾਈ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਅਤੇ 1948 ਤੋਂ 1958 ਤੱਕ ਇਸਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਆਜ਼ਾਦ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸਿਹਤ ਮੰਤਰੀ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਆਫ਼ ਮੈਡੀਕਲ ਸਾਇੰਸਜ਼ (ਏਮਜ਼) ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਨੈਸ਼ਨਲ ਸਪੋਰਟਸ ਕਲੱਬ ਆਫ਼ ਇੰਡੀਆ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਹੋਰ ਯੋਗਦਾਨ: 1948 ਤੋਂ 1964 ਤੱਕ ਸੇਂਟ ਜੌਨ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਬ੍ਰਿਗੇਡ ਦੇ ਮੁੱਖ ਕਮਿਸ਼ਨਰ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਭਾਰਤ ਦੀ ਤਪਦਿਕ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਕੋੜ੍ਹ ਰਾਹਤ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਗਾਂਧੀ ਸਮਾਰਕ ਨਿਧੀ ਅਤੇ ਜਲ੍ਹਿਆਂਵਾਲਾ ਬਾਗ ਨੈਸ਼ਨਲ ਮੈਮੋਰੀਅਲ ਟਰੱਸਟ ਦੇ ਟਰੱਸਟੀ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਵਿਗਿਆਨਕ ਅਤੇ ਉਦਯੋਗਿਕ ਖੋਜ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ ਦੀ ਗਵਰਨਿੰਗ ਬਾਡੀ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਦਿੱਲੀ ਸੰਗੀਤ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਮੁਢਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਦਾ ਜਨਮ 2 ਫਰਵਰੀ 1889 ਨੂੰ ਲਖਨਊ, ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼( ਉਸ ਸਮੇਂ ਸਯੁੰਕਤ ਪ੍ਰਾਂਤ), ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ। ਇਹ ਅਤੇ ਇਸਦੇ 7 ਭਾਈ ਪੰਜਾਬ ਖੇਤਰ ਦੇ ਕਪੂਰਥਲਾ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਖਾਨਦਾਨ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਰਾਜਾ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਬੱਚੇ ਸਨ। ਸਿੰਘਾਸਣ ਦੇ ਉਤਰਾਧਿਕਾਰ ਦੇ ਟਕਰਾਅ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਕਪੂਰਥਲਾ ਛੱਡ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਾਬਕਾ ਰਾਜਧਾਨੀ ਔਧ ਵਿੱਚ ਜਾਇਦਾਦਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਬਣ ਗਿਆ ਅਤੇ ਬੰਗਾਲ ਤੋਂ ਇੱਕ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਗੋਲਖਨਾਥ ਚੈਟਰਜੀ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਈਸਾਈ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਿਆ, ਸਿੰਘ ਨੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਚੈਟਰਜੀ ਦੀ ਧੀ ਪ੍ਰਿਸਕਿੱਲਾ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਸ ਬੱਚੇ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਧੀ ਸੀ।[1]
ਕੌਰ ਦੀ ਮੌਤ 6 ਫਰਵਰੀ 1964 ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਹੋਈ।[3][4] ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਇੱਕ ਅਭਿਆਸ ਪ੍ਰੋਟੈਸਟਨ ਈਸਾਈ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਸਿੱਖ ਰਿਵਾਜ ਅਨੁਸਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੌਰ ਦਾ ਕਦੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਉਸ ਦੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਰਾਜਾ ਮਹਾਰਾਜ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵੰਸ਼ਜ ਹਨ ਜੋ ਲੰਡਨ, ਦਿੱਲੀ ਅਤੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਅੱਜ, ਉਸ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਪਰਚੇ ਨਹਿਰੂ ਮੈਮੋਰੀਅਲ ਅਜਾਇਬ ਘਰ ਅਤੇ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ, ਟੀਨ ਮੂਰਤੀ ਹਾਊਸ, ਦਿੱਲੀ ਵਿਖੇ ਪੁਰਾਲੇਖਾਂ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਨ।[5] ਕੈਰੀਅਰਭਾਰਤ ਦੇ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੌਰ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਗੋਪਾਲ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗੋਖਲੇ ਸਮੇਤ ਇੰਡੀਅਨ ਨੈਸ਼ਨਲ ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨਾਲ ਨੇੜਤਾ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜੋ ਅਕਸਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਕੌਰ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵੱਲ ਖਿੱਚੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ 1919 ਵਿੱਚ ਬੰਬੇ (ਮੁੰਬਈ) ਵਿੱਚ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਕੌਰ ਨੇ 16 ਸਾਲ ਗਾਂਧੀ ਦੀ ਸੈਕਟਰੀ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ 'ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਅਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀਆਂ' ਦੇ ਪੱਤਰਾਂ ਦੇ ਖੰਡ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਸਾਲ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਜਲ੍ਹਿਆਂਵਾਲਾ ਬਾਗ ਦੇ ਕਤਲੇਆਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜਦੋਂ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਫੌਜਾਂ ਨੇ ਪੰਜਾਬ, ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਿੱਚ 400 ਤੋਂ ਵੱਧ ਸ਼ਾਂਤਮਈ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਕੇ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਕੌਰ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਨ ਦੀ ਸਖ਼ਤ ਅਲੋਚਕ ਬਣ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਰਸਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਾਂਗਰਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਕੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਸਰਗਰਮ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸੁਧਾਰ ਲਿਆਉਣ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਪਰਦਾ ਅਤੇ ਬਾਲ ਵਿਆਹ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਦਾ ਸਖ਼ਤ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਦੇਵਦਾਸੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਮੁਹਿੰਮ ਚਲਾਈ ਸੀ। ਕੌਰ ਨੇ 1927 ਵਿੱਚ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਮਹਿਲਾ ਕਾਨਫਰੰਸ ਦੀ ਸਹਿ-ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ 1930 ਵਿੱਚ ਇਸ ਦੀ ਸੈਕਟਰੀ ਅਤੇ 1933 'ਚ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ 1930 ਵਿੱਚ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਦਾਂਡੀ ਮਾਰਚ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੰਡੀਅਨ ਨੈਸ਼ਨਲ ਕਾਂਗਰਸ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀ ਵਜੋਂ, 1937 ਵਿੱਚ ਉਹ ਮੌਜੂਦਾ ਖੈਬਰ-ਪਖਤੂਨਖਵਾ 'ਚ, ਬੰਨੂ ਲਈ ਸਦਭਾਵਨਾ ਦੇ ਮਿਸ਼ਨ 'ਤੇ ਗਈ ਸੀ। ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਰਾਜ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਰਾਜਧਰੋਹ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਗਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ। ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਐਡਵਾਈਜ਼ਰੀ ਬੋਰਡ ਆਫ਼ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ, ਪਰ 1942 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਛੱਡੋ ਅੰਦੋਲਨ 'ਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਅਸਤੀਫ਼ਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਕਰਕੇ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਰਵ ਵਿਆਪੀ ਮੰਤਵ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਨੂੰ ਪਛਾੜਿਆ, ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਸੁਧਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਸੁਧਾਰਾਂ ਬਾਰੇ ਲੋਥੀਅਨ ਕਮੇਟੀ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਸੁਧਾਰਾਂ ਬਾਰੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸੰਸਦ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਚੋਣ ਕਮੇਟੀ ਅੱਗੇ ਗਵਾਹੀ ਦਿੱਤੀ। ਕੌਰ ਨੇ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਵੂਮੈਨ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਫੰਡ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਦੀ ਚੇਅਰਪਰਸਨ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ। ਉਹ ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਲੇਡੀ ਇਰਵਿਨ ਕਾਲਜ ਦੀ ਕਾਰਜਕਾਰੀ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਕ੍ਰਮਵਾਰ 1945 ਅਤੇ 1946 ਵਿੱਚ ਲੰਡਨ ਅਤੇ ਪੈਰਿਸ 'ਚ ਯੂਨੈਸਕੋ ਕਾਨਫਰੰਸਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਸਪਾਈਨਰਜ਼ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਦੇ ਬੋਰਡ ਆਫ਼ ਟਰੱਸਟੀ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ ਵੀ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ। ਕੌਰ ਨੇ ਅਨਪੜ੍ਹਤਾ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ, ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਬਾਲ ਵਿਆਹ ਅਤੇ ਪਰਦਾ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਖਾਤਮੇ ਲਈ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਕੁਝ ਭਾਰਤੀ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਸਨ। ਈਸਾਈ ਭਾਰਤੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਈਸਾਈ ਸੀ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਕਈ ਈਸਾਈ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਸੰਗਠਨਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਸੀ।[24] 1947 ਤੋਂ 1957 ਤੱਕ, ਉਸਨੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸਿਹਤ ਮੰਤਰੀ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਉਸਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨਾਲ ਨੇੜਲਾ ਸੰਪਰਕ ਰਿਹਾ।[24] ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਰਤੀ ਈਸਾਈਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਮੁੱਦਿਆਂ ਨੂੰ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਇਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਦੱਸੀਆਂ।[24] ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਨੇ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਨੂੰ "ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਈਸਾਈਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀ" ਮੰਨਿਆ।[24] ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, 1955 ਵਿੱਚ, ਕੌਰ ਨੇ ਨਹਿਰੂ ਨੂੰ ਸੰਯੁਕਤ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰਠ ਵਿੱਚ ਈਸਾਈਆਂ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣ-ਧਮਕਾਉਣ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ।[24] ਫਿਰ ਨਹਿਰੂ ਨੇ ਕੌਰ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖੇ ਦੋ ਪੱਤਰ ਉੱਥੋਂ ਦੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਮੈਜਿਸਟਰੇਟ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਭੇਜੇ।[24] ਏਮਜ਼18 ਫਰਵਰੀ, 1956 ਨੂੰ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਸਿਹਤ ਮੰਤਰੀ, ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਨੇ ਲੋਕ ਸਭਾ (ਲੋਕ ਸਭਾ) ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਬਿੱਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੇ ਭਾਸ਼ਣ ਵਿੱਚ, ਕੌਰ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਇਹ ਮੇਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਪੋਸਟ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਉੱਚ ਮਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਲਈ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾਨ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਨੌਜਵਾਨ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਪੋਸਟ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਬਣਾਏ। ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਸਿਹਤ ਸਰਵੇਖਣ ਦੁਆਰਾ ਪੋਸਟ-ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਮੈਡੀਕਲ ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਖੋਜ ਲਈ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕੇਂਦਰੀ ਸੰਸਥਾਨ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। 1956 ਤੱਕ, ਸੰਸਦ ਦੇ ਇੱਕ ਐਕਟ ਦੁਆਰਾ ਏਮਜ਼ ਨੂੰ ਇੱਕ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰ ਸੰਸਥਾ ਵਜੋਂ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[25] ਸੰਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਅਗਸਤ 1947 ਵਿੱਚ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਸ਼ਾਸਨ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕੌਰ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਤੋਂ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਲਈ ਚੁਣੀ ਗਈ, ਜੋ ਸੰਸਥਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦਾ ਡਿਜ਼ਾਇਨ ਸੌਂਪਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[6] ਉਹ ਬੁਨਿਆਦੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸਬ-ਕਮੇਟੀ ਅਤੇ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀਆਂ ਬਾਰੇ ਸਬ-ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਵੀ ਸੀ।[7] ਸੰਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ, ਉਸ ਨੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਦੇ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਵੋਟ ਪਾਉਣ ਦੀ ਵੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ, ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਕਾਰਵਾਈ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਬਾਰੇ ਭਾਸ਼ਾ ਉੱਤੇ ਬਹਿਸ ਕੀਤੀ। ਸਿਹਤ ਮੰਤਰੀਭਾਰਤ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਮੰਤਰੀ ਮੰਡਲ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਗਈ; ਉਹ ਕੈਬਨਿਟ ਪਦਵੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਔਰਤ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ 10 ਸਾਲਾਂ ਲਈ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਹਤ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸੌਂਪੀ ਗਈ ਸੀ। 1950 ਵਿੱਚ, ਉਹ ਵਿਸ਼ਵ ਸਿਹਤ ਅਸੈਂਬਲੀ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਚੁਣੀ ਗਈ। ਸਿਹਤ ਮੰਤਰੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਕੌਰ ਨੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮਲੇਰੀਆ ਦੇ ਫੈਲਣ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਨ ਲਈ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਮੁਹਿੰਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੇ ਟੀ.ਬੀ. ਟੀਕਾਕਰਣ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੁਹਿੰਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਬੀ.ਸੀ.ਜੀ. ਟੀਕਾਕਰਣ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਤਾਕਤ ਸੀ। ਸਿਹਤ ਮੰਤਰੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਕੌਰ ਨੇ ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਆਫ਼ ਮੈਡੀਕਲ ਸਾਇੰਸਜ਼ (ਏਮਜ਼) ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ, ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣੀ। ਕੌਰ ਨੇ 1956 ਵਿੱਚ ਏਮਜ਼ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਲਈ ਲੋਕ ਸਭਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਿੱਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਇੱਕ ਕੌਮੀ ਸਿਹਤ ਸਰਵੇਖਣ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਕੌਰ ਨੇ ਏਮਜ਼ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਲਈ ਫੰਡ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ, ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ, ਆਸਟਰੇਲੀਆ, ਪੱਛਮੀ ਜਰਮਨੀ, ਸਵੀਡਨ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕਾ ਤੋਂ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਇੱਕ ਭਰਾ ਨੇ ਹਿਮਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੇ ਸ਼ਿਮਲਾ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਜੱਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਅਤੇ ਮਕਾਨ (ਮਨੋਰਵਿਲੇ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ) ਦਾਨ ਵਜੋਂ ਸੰਸਥਾ ਦੇ ਸਟਾਫ ਅਤੇ ਨਰਸਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਛੁੱਟੀ ਘਰ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ।[8] ਇੰਡੀਅਨ ਕੌਂਸਲ ਆਫ਼ ਚਾਈਲਡ ਵੈੱਲਫੇਅਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਵਿੱਚ ਕੌਰ ਦਾ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਯੋਗਦਾਨ ਸੀ।[9] ਕੌਰ ਨੇ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਇੰਡੀਅਨ ਰੈਡ ਕਰਾਸ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਚੇਅਰਪਰਸਨ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ। ਉਸ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਦੌਰਾਨ, ਇੰਡੀਅਨ ਰੈਡ ਕਰਾਸ ਨੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਾਇਨੀਅਰ ਕੰਮ ਕੀਤੇ। ਉਸ ਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੇ ਬੋਰਡਾਂ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਦਾ ਟੀਚਾ ਟੀ.ਬੀ. ਅਤੇ ਕੋੜ੍ਹ ਨਾਲ ਲੜਨਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਅਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਕਾਲਜ ਆਫ਼ ਨਰਸਿੰਗ ਅਤੇ ਨੈਸ਼ਨਲ ਸਪੋਰਟਸ ਕਲੱਬ ਆਫ ਇੰਡੀਆ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। 1957 ਤੋਂ 1964 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਉਹ ਰਾਜ ਸਭਾ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਰਹੀ। 1958 ਤੋਂ 1963 ਦਰਮਿਆਨ ਕੌਰ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਮੋਟਰ ਟਰਾਂਸਪੋਰਟ ਕਾਂਗਰਸ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਰਹੀ। ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ , ਉਹ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਆਫ ਮੈਡੀਕਲ ਸਾਇੰਸਜ਼, ਟਿਊਬਰਕੂਲੋਸਸ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਆਫ ਇੰਡੀਆ ਅਤੇ ਸੇਂਟ ਜਾਨਜ਼ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਕੌਰ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਸੰਭਾਲਦੀ ਰਹੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਰੇਨੇ ਸੈਂਡ ਮੈਮੋਰੀਅਲ ਅਵਾਰਡ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ,[10] ਅਤੇ 1947 ਵਿੱਚ ਟੀ ਟਾਈਮ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਦੀ "ਵੂਮੈਨ ਆਫ ਦਿ ਈਅਰ" ਦਾ ਖ਼ਿਤਾਬ ਦਿੱਤਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਹਵਾਲੇ
|
||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
