ਨਸੀਰੂਦੀਨ ਮਹਿਮੂਦ
ਨਸੀਰੂਦੀਨ ਮਹਿਮੂਦ ਸ਼ਾਹ ਇੱਕ ਤੁਰਕ ਸੀ, ਜੋ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਅੱਠਵਾਂ ਸੁਲਤਾਨ ਬਣਿਆ। ਇਹ ਵੀ ਗੁਲਾਮ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਵਿੱਚੋਂ ਸੀ। ਦਰਬਾਰੀ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਮਿਨਹਾਜ-ਏ-ਸਿਰਾਜ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖੀ ਤਬਾਕਤ-ਏ-ਨਸੀਰੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੈ। ਇਹ ਉਸਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਉਪਲਬਧ ਸਮਕਾਲੀ ਸਰੋਤ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ ਸਭ ਤੋਂ ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਸਰੋਤ ਹੈ।[1]ਉਹ ਸੁਲਤਾਨ ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ, (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤਬਾਕਤ-ਏ-ਨਸੀਰੀ ਵਿੱਚ ਮਿਨਹਾਜ ਦੁਆਰਾ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ)।[2]ਉਹ 1246 ਵਿੱਚ 17 ਜਾਂ 18 ਸਾਲ ਦੀ ਕੋਮਲ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਸਿੰਘਾਸਣ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਿਆ ਜਦੋਂ ਸਰਦਾਰਾਂ ਨੇ ਅਲਾਉ ਦੀਨ ਮਸੂਦ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮਸੂਦ ਇੱਕ ਜ਼ਾਲਮ ਵਾਂਗ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਸ਼ਾਸਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਮਹਿਮੂਦ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਧਾਰਮਿਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮਾਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਅਤੇ ਕੁਰਾਨ ਦੀ ਨਕਲ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਸਹੁਰਾ ਅਤੇ ਨਾਇਬ, ਗ਼ਿਆਸੁੱਦੀਨ ਬਲਬਨ ਸੀ, ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਾਜ ਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਦਾ ਸੀ।[3] 1266 ਵਿੱਚ ਮਹਿਮੂਦ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬਲਬਨ (1266-87) ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਕਿਉਂਕਿ ਮਹਿਮੂਦ ਕੋਲ ਉਸਦੇ ਵਾਰਸ ਬਣਨ ਲਈ ਕੋਈ ਬਚਿਆ ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਵਾਲੇ
ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕhttps://indianexpresss.in/sultan-nasiruddin-mahmud-nasir-ud-din-firuz-shah-slave-dynasty/ |
||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
