ਰਾਮਨਾਰਾਇਣ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਪਾਠਕ

ਰਾਮਨਾਰਾਇਣ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਪਾਠਕ ਭਾਰਤ ਦੇ ਗੁਜਰਾਤੀ ਕਵੀ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਸਨ। ਗਾਂਧੀਵਾਦੀ ਸੋਚ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਹੋ ਕੇ ਪਾਠਕ ਨੇ ਅਲੋਚਨਾ, ਕਵਿਤਾ, ਨਾਟਕ, ਮੈਟ੍ਰਿਕਸ ਅਤੇ ਛੋਟੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ। ਉਸਨੇ ਸਾਹਿਤਕ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦਾ ਸੰਪਾਦਨ ਅਤੇ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੂੰ 1946 ਵਿਚ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ (ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤ ਸਭਾ) ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ 1949 ਵਿਚ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਗੁਜਰਾਤੀ ਛੰਦੋ ਲਈ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤਕ ਇਨਾਮ ਨਰਮਦ ਸੁਵਰਨਾ ਚੰਦਰਕ ਅਤੇ 1956 ਵਿਚ ਬਰੂਹਤ ਪਿੰਗਲ ਲਈ ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਦਮੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਰਾਮਨਾਰਾਇਣ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਪਾਠਕ ਦਾ ਜਨਮ 8 ਅਪ੍ਰੈਲ 1887 ਨੂੰ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ (ਹੁਣ ਢੋਲਕਾ ਤਾਲੁਕਾ, ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ) ਗਨੋਲ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੁੱਢਲੀ ਅਤੇ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਜੇਤਪੁਰ, ਰਾਜਕੋਟ, ਜਾਮਖੰਭਾਲੀਆ ਅਤੇ ਭਾਵਨਗਰ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। 1904 ਵਿਚ, ਉਸਨੇ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਵਜ਼ੀਫ਼ਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ ਸ਼ਾਮਲਦਾਸ ਕਾਲਜ, ਭਾਵਨਗਰ ਵਿਖੇ ਦਾਖਲਾ ਲਿਆ। ਫਿਰ ਉਹ ਵਿਲਸਨ ਕਾਲਜ, ਮੁੰਬਈ (ਉਸ ਸਮੇਂ ਬੰਬੇ) ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ 1908 ਵਿਚ ਤਰਕ ਅਤੇ ਮਨੋਬਲ ਦਰਸ਼ਨ ਵਿਚ ਬੈਚੁਲਰ ਆਫ਼ ਆਰਟਸ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਫੈਲੋਸ਼ਿਪ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ।

ਪਾਠਕ ਨੇ ਵਿਲਸਨ ਕਾਲਜ ਵਿਖੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਪੜ੍ਹਾਈ। 1911 ਵਿਚ, ਉਸਨੇ ਬੰਬੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ ਬੈਚੁਲਰ ਆਫ਼ ਲਾਅ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸੱਤ ਸਾਲ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਅਤੇ ਸਦਰਾ ਵਿਚ ਕਾਨੂੰਨੀ ਵਕੀਲ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਬਾਅਦ ਵਿਚ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਤਪਦਿਕ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੋਣ ਦਾ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ, ਉਸਨੇ ਕਾਨੂੰਨੀ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ 1919 ਵਿਚ ਸਦਰਾ ਵਿਚ ਸੈਟਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਇੰਦੂਲਾਲ ਯਾਗਨਿਕ ਦੇ ਸੱਦੇ 'ਤੇ, ਉਸਨੇ ਥੋੜਾ ਸਮਾਂ 1920 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤ ਕੇਲਵਾਨੀ ਮੰਡਲ ਦੇ ਜੇ ਐਲ ਨਿਊ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਸਕੂਲ ਦੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। 1920 ਵਿਚ ਅਸਹਿਯੋਗ ਅੰਦੋਲਨ ਦੌਰਾਨ, ਉਹ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਏ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ 1921 ਵਿਚ ਰਸਿਕਲਾਲ ਪਰੀਖ ਦੇ ਨਾਲ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿਦਿਆਪੀਠ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ 1928 ਤਕ ਉਥੇ ਤਰਕ, ਗਿਆਨ-ਸਿਧਾਂਤ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤ ਪੜ੍ਹਾਇਆ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤ ਬਾਰੇ ਉਸ ਦੇ ਲੇਖ ਸਾਬਰਮਤੀ, ਪੁਰਾਤੱਤਵ, ਯੁਗਧਰਮ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਰਸਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਏ। ਉਸਨੇ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿਦਿਆਪੀਠ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ 1926 ਵਿਚ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਗੁਜਰਾਤੀ ਰਸਾਲੇ ਪ੍ਰਸਠਾਨ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਗਾਂਧੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀਆਂ ਵੱਖ ਵੱਖ ਲਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ ਜਿਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਜੇਲ ਵੀ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਉਸਦੀ ਮੌਤ 21 ਅਗਸਤ 1955 ਨੂੰ ਬੰਬੇ ਵਿਚ ਦਿਲ ਦੀ ਗਤੀ ਬੰਦ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੋਈ। ^[1]

ਪਾਠਕ ਨੇ ਦੋ ਵਾਰ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦਾ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਹੀਰਾ ਪਾਠਕ ਨਾਲ ਹੋਇਆ, ਜੋ ਆਪ ਕਵੀ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤਕ ਆਲੋਚਕ ਸੀ। ਇਸ ਜੋੜੇ ਦੇ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪੈਰੋਲੋਕ ਪਾਤਰ (1978) ਲਿਖਿਆ, ਜੋ ਉਸਦੇ ਮ੍ਰਿਤਕ ਪਤੀ ਰਾਮਨਾਰਾਇਣ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਅਲੋਚਨਾਤਮਕ ਰਚਨਾਵਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਪਨੁ ਵਿਵੇਕਾਨਸਹਿਤਯ ਅਤੇ ਕਾਵਯਭਵਨ ਲਿਖੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਮਿਲੀ। ^{[2] [3]}