அப்துல் ஹாரிஸ் நசுத்தியோன்

அப்துல் கரிஸ் நாசுசன் (ஆங்கிலம்: Abdul Haris Nasution ) (3 டிசம்பர் 1918 - 6 செப்டம்பர் 2000) என்பவர் இந்தோனேசிய இராணுவத் தளபதியாக இருந்தார். அப்போது டச்சு கிழக்கிந்திய நிறுவனத்திடமிருந்த வடக்கு சுமத்ரா கிராமமான கூட்டாபுங்கில் ஒரு பதக் முஸ்லிம் குடும்பத்தில் பிறந்த இவர் கல்வியியல் படித்து பண்டுங்கில் உள்ள ஒரு இராணுவப் பயிற்சி நிலையத்தில் சேர்ந்தார்.^[1]

1945 ஆகஸ்ட் 17 இல் அதிபர் சுகர்ணோ இந்தோனீசியாவின் சுதந்திரத்தை அறிவித்த பின்னர், டச்சுக்காரர்களுக்கு எதிராக இந்தோனேசிய தேசியப் புரட்சியை எதிர்த்துப் போராடிய இந்தோனேசிய ஆயுதப் படைகளில் நாசுசன் சேர்ந்தார். அடுத்த ஆண்டு இவர் மேற்கு ஜாவாவில் கொரில்லா பிரிவான சிலிவாங்கி பிரிவின் தளபதியாக நியமிக்கப்பட்டார். 1949 இல் நாட்டின் சர்வதேச அளவில் அங்கீகரிக்கப்பட்ட சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, நாசுசன் இராணுவத்தின் தலைமைப் பணியாளராக நியமிக்கப்பட்டார். 1952 ஆம் ஆண்டில் அதிபருக்கு எதிரான ஒரு இராணுவ நடவடிக்கை தோல்வியுற்றதைத் தொடர்ந்து இவர் இடைநீக்கம் செய்யப்பட்டார். பின்னர் 1955 இல் மீண்டும் தலைமைத் தளபதியாக நியமிக்கப்பட்டார். 1965 ஆம் ஆண்டில் செப்டம்பர் 30 இயக்கத்தின் ஆட்சி கவிழ்ப்பு முயற்சியில் நாசுசனின் வீடு தாக்கப்பட்டது, மற்றும் இவரது மகள் கொல்லப்பட்டார். ஆனால் அங்கிருந்து தப்பித்து ஈராக் தூதரகத்தில் மறைந்து கொண்டார்.

நாசுசன் வடக்கு சுமத்ராவின் மாண்டெய்லிங் நடால் மாகாணத்தின், கூட்டாபுங்குட் கிராமத்தில் 1918 டிசம்பர் 3,அன்று ஒரு படாக் முஸ்லிம் குடும்பத்தில் பிறந்தார்.^[2] இவர் தனது பெற்றோரின் இரண்டாவது குழந்தை மற்றும் மூத்த மகனாவார். இவரது தந்தை துணி, இரப்பர் மற்றும் காப்பி விற்கும் ஒரு வர்த்தகர். மேலும் அவர் சரேகாத் இசுலாம் அமைப்பில் உறுப்பினராகவும் இருந்தார். இவரது தந்தை, மிகுந்த மத நம்பிக்கை உடையவராக இருந்தார். தனது மகன் ஒரு மதப் பள்ளியில் படிக்க வேண்டும் என்று விரும்பினார். அதே நேரத்தில் இவரது தாயார் படேவியாவில் மருத்துவம் படிக்க விரும்பினார். இருப்பினும், 1932 இல் பள்ளியில் பட்டம் பெற்ற பிறகு, புக்கிடிங்கியில் கல்வியியல் படிப்பதற்கான உதவித்தொகையை நாசுசன் பெற்றார்.

1935 ஆம் ஆண்டில் நாசுசன் தனது படிப்பைத் தொடர பண்டுங் சென்றார். அங்கு இவர் மூன்று ஆண்டுகள் இருந்தார். அரசியலில் ஆர்வம் அதிகரித்ததால் ஆசிரியராக வேண்டும் என்ற இவரது விருப்பம் படிப்படியாக மங்கிப்போனது. இவர் இந்தோனேசிய தேசியவாதி சுகர்ணோ எழுதிய புத்தகங்களை ரகசியமாக வாங்கி தனது நண்பர்களுடன் வாசித்தார்.

1937 இல் பட்டம் பெற்றதைத் தொடர்ந்து, நாசுசன் சுமத்ராவுக்குத் திரும்பி பெங்குலுவில் கற்பிப்பதில் ஈடுபட்டார். சுகர்னோ நாடுகடத்தப்பட்ட வீட்டிற்கு அருகில் வசித்து வந்தார். எப்போதாவது சுகர்னோவுடன் தொடர்பிலிருந்தார். மேலும் அவரது பேச்சுக்களைத் தொடர்ந்து கேட்டு வந்தார். ஒரு வருடம் கழித்து நாசுசன் பலெம்பாங்கிற்கு அருகிலுள்ள தன்சூங்ப்ராஜாவுக்குச் சென்றார். அங்கு தொடர்ந்து கற்பிக்கும் பணியில் ஈடுபட்டார். ஆனால் அரசியல் மற்றும் இராணுவத்தில் அதிக ஆர்வம் காட்டினார்.^[3]

1940 ஆம் ஆண்டில், நாட்சி ஜெர்மனி நெதர்லாந்தை ஆக்கிரமித்தது. டச்சு காலனித்துவ அதிகாரிகள் அதிகாரிகளில் இராணுவப் பயிற்சி நிறுவனத்தை நிறுவினர். இது உள்நாட்டை (சொந்த இந்தோனேசியர்கள்) ஒப்புக்கொண்டது. இராணுவப் பயிற்சியைப் பெறுவதற்கான ஒரே வழி இதுதான் என்பதால் இதில் சேர நாசுசன் விண்ணப்பித்தார். இன்னும் சில இந்தோனேசியர்களுடன், இவர் பண்டுங் இராணுவ பயிற்சி நிலையத்தில் பயிற்சிக்காக அனுப்பப்பட்டார். 1940 செப்டம்பரில் இராணுவப் பணியாளராக பதவி உயர்வு பெற்றார். பின்னர் மூன்று மாதங்கள் கழித்து காவலராக பதவி உயர்வு பெற்றார். பின்னர் அரசகழக நெதர்லாந்து கிழக்கிந்திய இராணுவத்தில் (கே.என்.ஐ.எல்) அதிகாரியாக ஆனார்.^[4] 1942 இல் சப்பானியர்கள் இந்தோனேசியா மீது படையெடுத்து ஆக்கிரமித்தனர். அந்த நேரத்தில், சுராபயாவில் இருந்த நாசுசன் துறைமுகத்தை பாதுகாக்க அங்கு அனுப்பப்பட்டார். சப்பானியர்களால் கைது செய்யப்படக்கூடும் என்ற பயத்தில் நாசுசன் பின்னர் பண்டுங்கிற்கு திரும்பிச் சென்று தலைமறைவாகிவிட்டார். இருப்பினும், பின்னர் இவர் சப்பானிய ஆக்கிரமிப்பாளர்களால் அமைக்கப்பட்ட பெட்டா போராளிகளுக்கு செய்திகளை எடுத்துச் சென்று உதவினார். ஆனால் உண்மையில் அதில் உறுப்பினராகவில்லை. ^[5]

பக்கவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டு கோமா நிலைக்குச் சென்று ஜகார்த்தாவில் 2000 செப்டம்பர் 5 அன்று நாசுசன் இறந்தார்.^[6] அவர் தெற்கு ஜகார்த்தாவின் கலிபாட்டா நாயகர்களின் கல்லறையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

நாசுசன், ஜோஹன்னா சுனார்த்தி என்பவரை திருமணம் செய்து கொண்டார். இவர்களுக்கு கென்த்திரியந்தி சகாரா மற்றும் அதே இர்மா சூர்யானி என்ற இரண்டு மகள்கள் இருந்தனர். அதே இர்மா சூர்யானி 30 செப்டம்பர் இயக்கத்தில் இறந்தார். சுனார்த்தி 2010 இல் தனது 87 வயதில் இறந்தார்.