Ёст (кароль Германіі)

Ёст
Jobst von Mähren
Ёст
Кароль Германіі 1 кастрычніка 1410 — 18 студзеня 1411
Папярэднік	Рупрэхт Пфальцкі
Пераемнік	Жыгімонт I Люксембург
Маркграф Маравіі 1375 — 1411
Папярэднік	Іаган Генрых
Пераемнік	Жыгімонт I Люксембург
Курфюрст Брандэнбурга 1388 — 1411
Папярэднік	Жыгімонт I Люксембург
Пераемнік	Жыгімонт I Люксембург
Граф Люксембурга 1388 — 1411
Папярэднік	Венцэль
Пераемнік	Лізавета Люксембургская
Нараджэнне	29 студзеня 1351, кастрычнік 1351[1], кастрычнік 1354[1], кастрычнік 1354[2] ці май 1351[3] Брно, Мараўская марка, Землі багемскай кароны, Свяшчэнная Рымская імперыя[2]
Смерць	18 студзеня 1411[3] Брно, Мараўская марка, Землі багемскай кароны, Свяшчэнная Рымская імперыя[4]
Месца пахавання	Царква Святога Томаса[d]
Род	Люксембургі
Бацька	Іаган Генрых[5]
Маці	Маргарэт Апаўская[d][5]
Жонка	Эльжбета Апольчык[d][6] і каля Agnes von Oppeln[d][6]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ёст Мараўскі, таксама Ёшт, або Ёдак (ням.: Jobst von Mähren, лац.: Jodoc(us) або чэшск.: Jošt Moravský; 29 студзеня 1351 — 18 студзеня 1411, Брно) — маркграф Маравіі з 1375 года, курфюрст Брандэнбурга з 1388 года, і кароль Германіі з 1 кастрычніка 1410 года з Люксембургскай дынастыі.

Ёст быў старэйшым сынам мараўскага маркграфа Іагана Генрыха, брата імператара Карла IV, і Маргарыты, дачкі князя опаўскага. Ён атрымаў добрую адукацыю і досыць эфектыўна кіраваў спадчыннымі ўладаннямі свайго бацькі, аднак, паводле некаторых крыніц, адрозніваўся прагнасцю, вераломствам і ганарыстасцю.

Пасля смерці бацькі ў 1375 годзе Ёст падзяліў прастол Маравіі са сваім малодшым братам Пракопам. Аднак ужо ў 1381 годзе паміж братамі ўспыхнула вайна, якая працягвалася, з перапынкамі, да самай смерці Пракопа ў 1405 годзе.

У 1383 годзе стрыечны брат Ёста — кароль Германіі Венцэль — прызначыў яго генеральным вікарыем Італьянскага каралеўства.

Затым Ёст удзельнічаў у паходах у Венгрыю іншага свайго стрыечнага брата Жыгімонта, які прэтэндаваў на венгерскі каралеўскі прастол, і атрымаў за сваю падтрымку заходнюю Славакію з Пожанню. Жыгімонт, які увесь час меў фінансавыя цяжкасці, у 1388 годзе саступіў Ёсту курфюрства Брандэнбург за 565 тысяч гульдэнаў. У тым жа годзе Венцэль перадаў яму радавое графства Люксембург з шэрагам ленаў у Эльзасе.

У 1392 годзе Ёст уступіў у саюз з Жыгімонтам і Альбрэхтам IV Аўстрыйскім супраць караля Венцэля і свайго роднага брата Пракопа. Падчас вайны Ёсту ўдалося паланіць караля ў Бераўне (1394 год), але неўзабаве ён быў вымушаны вызваліць Венцэля. У 1397 годзе Ёст памірыўся з каралём і атрымаў за вызваленне апошняга Лужыцы і Брандэнбург.

Аднак вайна хутка разгарэлася зноў і працягвалася да 1405 года, прычым Ёст дзейнічаў у саюзе з Рупрэхтам Вітэльсбахам, якому ў 1400 годзе ўдалося зрынуць Венцэля з германскага прастола.

Пасля смерці Рупрэхта ў маі 1410 года Ёст быў выбраны каралём Германіі, але з-за супраціўлення Жыгімонта Люксембургскага, які таксама прэтэндаваў на імператарскі тытул, не паспеў каранавацца, а ў пачатку 1411 года сканаў.

Ёст быў у шлюбе з Лізаветай Пяст, дачкой Уладзіслава, князя апольскага і палаціна Венгрыі, аднак дзяцей не меў.

• Hilsch P. Jost(ням.) // Neue Deutsche Biographie. — 1974. — Т. 10. — С. 627 f. (Праверана 21 жніўня 2011)