Іван Сяргеевіч Жураўлёў
Іван Сяргеевіч Жураўлёў (нар. 11 лютага 1942, г. Куртамыш, Курганская вобласць) — беларускі архітэктар. БіяграфіяСкончыўшы ў 1968 годзе архітэктурнае аддзяленне будаўнічага факультэта БПІ (выкладчыкі А. П. Воінаў, В. М. Волчак, У. М. Вараксін, Н. Н. Макляцова, Н. Я. Трахтэнберг)[1]. У 1968—1971 гадах працаваў старэйшым архітэктарам інстытута «Ташдзіпрагар» («Ташпраект») у Ташкенце[1]. У 1971 і 1983—1984 у інстытуце «Мінскпраект» (галоўны архітэктар праектаў, начальнік архітэктурна-планіровачнай майстэрні), у 1981—1983 гадах у галоўным упраўленні архітэктуры і горадабудаўніцтва Мінскага гарвыканкама. У 1984—1987 начальнік архітэктурна-канструктарскай майстэрні (АПМ-5) інстытута «Мінскпраект», начальнік архітэктурна-канструктарскай майстэрні (АКМ-2) інстытута «Белдзяржпраект» . У 1987—1993 гадах намеснік начальніка ГалоўАПУ, намеснік галоўнага архітэктара горада, начальнік аддзела архітэктуры жылых і грамадзянскіх будынкаў галоўнага архітэктурна-планіровачнае ўпраўлення Мінгарвыканкама[1]. Адначасова з 1978 года выкладаў у БПІ[2]. У 1993—1994 гадах намеснік начальніка Галоўэкспертызы, начальнік аддзела жыллёва-грамадзянскага будаўніцтва. У 1994—2000 гадах у Галоўным упраўленні тэрытарыяльнага развіцця, горадабудаўніцтва і архітэктуры Міністэрства архітэктуры і будаўніцтва Беларусі працаваў начальнік амупраўлення архітэктуры, тыпалогіі будынкаў і праектных работ, пасля намеснікам начальніка. У 2000—2002 гадах дырэктар ПВВК «Інстытут Інкапраект». З 2002 года ва Упраўленні метадалогіі дзяржаўнай экспертызы Галоўэкспертызы пры Мінбудархітэктуры[1]. Член Саюза архітэктараў СССР з 1972 года[3]. Кіраўнік творчай майстэрні пры Саюзе архітэктараў Беларусі[2]. Член БСМ з 1974 года[1]. Член КПСС з 1983 года. Пражывае ў г. Мінск[3]. ТворчасцьАсноўныя работы ў Ташкенце (у сааўтарстве): забудова мікрараёна Ц 17-18 (узб.: Sebzor (C-17/C-18) daxasi) (1961—1971), удасканаленне праектаў буйнапанэльных жылых дамоў у дадатак да серыі Э-9 ДБК-1 г. Ташкент, 8-мі павярховы жылы дом для сем’яў вялікага складу (рэалізаваны ў 4-х павярховым варыянце)[1].    Асноўныя работы ў Мінску (у сааўтарстве): забудова галаўной часткі Ленінскага праспекта ў мікрараёне Усход-1 з праектамі 14-16 павярховых буйнапанэльных жылых дамоў з садамі на дахах і аб’ектамі абслугоўвання (1980), праекты блок-секцый буйнапанэльных жылых дамоў серый М464-9 і М111-90, жылыя дамы ў раёнах Серабранка (вул. Пляханава), Паўднёвы Захад (пр. Газеты «Праўда»), Ангарская, у 2-м завулку Баграціёна (1973—1985)[2], у кварталах вул. Бірузова—Альшэўскага—Прытыцкага, па вул. Беламорскай, вул. Карастаянавай[1]., стаматалагічная і дзіцячая паліклінікі ў мікрараёне Паўднёвы Захад 2 (1982)[2], элементы добраўпарадкавання і малыя архітэктурныя формы: уязныя знакі ў горад, лавы, кветачніцы, урны, абсталяванне дзіцячых пляцовак; шматкватэрны жылы дом з падземным гаражом-стаянкай па вул. Грыбаедава; надбудовы мансардных паверхаў жылых дамоў па пр. Незалежнасці, 113 (а таксама праекты для дамоў № 103, 105); вул. Карла Маркса, 25; вул. Някрасава, 14 (а таксама праекты для дамоў № 10, 12)[1]. УзнагародыУзнагароджаны бронзавым медалём ВДНГ СССР (1978)[3], медалём «За асваенне цалінных зямель». На Рэспубліканскім конкурсе (УзССР) на праект залы пасяджэнняў Вярхоўнага Савета Узбекскай ССР у г. Ташкенце атрымаў заахвочвальную прэмію; у Рэспубліканскім конкурсе (БССР) на праект помніка маці Героя Савецкага Саюза Пятра Купрыянава ў г. Жодзіна заняў трэцяе месца; ва Усесаюзным конкурсе на праекты гарадскіх жылых дамоў з кватэрамі для сем’яў з трох пакаленняў заняў першае месца (1978, у аўтарскім калектыве); атрымаў дыплом 1-й ступені Дзяржбуда СССР і СА СССР на Усесаюзным аглядзе-конкурсе дасягненняў савецкай архітэктуры, прысвечаны 60-годдзю Вялікай Кастрычніцкай сацыялістычнай рэвалюцыі[1]. Зноскі
Літаратура
|
||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
