Ігар Мікалаевіч Ярмоленка

Ігар Мікалаевіч Ярмоленка
Ігар Мікалаевіч Ярмоленка
Дата нараджэння	2 красавіка 1932
Месца нараджэння	Менск, БССР, СССР;
Дата смерці	22 верасня 1991 (59 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Беларусь;
Месца пахавання	Усходнія могілкі;
Грамадзянства	Беларусь;
Бацька	Мікалай Фёдаравіч Ярмоленка
Род дзейнасці	навуковец
Месца працы	Інстытут агульнай і неарганічнай хіміі; Інстытут фізікі і матэматыкі АН БССР;
Навуковая ступень	доктар хімічных навук (1965)
Навуковае званне	прафесар (1967); акадэмік НАН Беларусі (1986);
Альма-матар	БДУ (1952);
Узнагароды

Ігар Мікалаевіч Ярмоленка (2 красавіка 1932, Мінск — 22 верасня 1991) — беларускі хімік. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (1986; чл.-кар. з 1972), доктар хімічных навук (1965), прафесар (1967).

Біяграфія

Скончыў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт (1952).

З 1955 года навуковы супрацоўнік Інстытута фізікі і матэматыкі АН БССР, з 1960 года загадчык лабараторыі Інстытута агульнай і неарганічнай хіміі АН БССР^[2].

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны» (1981), медалём.

Навуковая дзейнасць

Работы ў галіне фізічнай хіміі валокнаў і плёнак палімераў і цеплатрывалых матэрыялаў. Устанавіў заканамернасці шэрагу працэсаў акіслення, термоліза, фатоліза і некаторых рэакцый этэрыфікацыі цэлюлозных матэрыялаў. Сінтэзаваў новыя вытворныя цэлюлозы, уключаючы эфіры цэлюлозы і неарганічных полікіслот. Стварыў новы від палімерных несярэбраных і маласярэбраных святлоадчувальных матэрыялаў, выявіўшы новую ўласцівасць палімераў з кіслотнымі групамі. Прапанаваў выкарыстанне іонаабменных валакністых сарбентаў для сорбцыі пры ачыстцы паветра і ў якасці субстанцый для вырошчвання раслін.

Аўтар больш за 450 навуковых прац, у т.л. 5 манаграфій, 200 вынаходстваў.

Бібліяграфія

Спектроскопия в химии окисленных целлюлоз. Минск, 1959.
Получение бесцитратной крови с применением фосфата целлюлозы. Минск, 1971 (в соавт.).
Новые волокнистые сорбенты медицинского назначения. Минск, 1978 (в соавт.).
Элементосодержащие угольные волокнистые материалы. Минск, 1982 (совм. с И. П. Люблинером, Н. В. Гулько).