Ігнацы Эмануэль Ляхніцкі

Ігнацы Эмануэль Ляхніцкі
Ляхніцкі[d]
Нараджэнне	1793
Смерць	20 студзеня 1826(1826-01-20) Варшава, Царства Польскае, Расійская імперыя
Род	Ляхніцкія[d]
Бацька	Антоні Дызмас Ляхніцкі
Маці	Вераніка з Келпшаў[d]
Жонка	Анеля з Трэмбіцкіх[d]
Дзеці	Цыпрыян Ляхніцкі[d]
Член у	Сябры чалавецтва Імператарскае Чалавекалюбнае таварыства[d]
Адукацыя	Віленскі ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктар філасофіі
Месца працы	Міністэрства паліцыі Расійскай імперыі
Чын	Камер-юнкер[d]

Ігнацы Эмануэль Ляхніцкі (польск.: Ignacy Emanuel Lachnicki; 1793 — 20 студзеня 1826, Варшава) — публіцыст і выдавец, даследчык гіпнозу, парапсіхолаг. Заснавальнік квартальніка «Pamiętnik Magnetyczny Wileński», у якім шмат месца займала тэорыя і практыка біяэнергетыкі.

Паходзіў са шляхецкага роду Ляхніцкіх герба ўласнага. Сын Антонія Ляхніцкага, сына Юзафа, і Веранікі з Келпшаў. Пляменнік дзяржаўнага дзеяча Ігнацыя Ляхніцкага.

Вучыўся ў Віленскім універсітэце, дзе абараніў 11 чэрвеня 1812 г. доктарскую працу на тэму аб хімічным растварэнні. Быў адэптам магнетызму, займаўся статыстыкай, пошукам залежаў солі ў Літве і Беларусі. Камер-юнкер расійскага двара (красавіка 1812). Прызначаны да Міністэрства паліцыі, дзе служыў у статыстычным аддзяленні. Удзельнічаў у замежным паходзе расійскіх войскаў у 1813 г. пры Галоўнай кватэры. У 1815—1817 г. збіраў статыстычныя звесткі на літоўскіх і беларускіх землях. У 1816 г. прапагандаваў распаўсюджванне Біблейскага таварыства. Быў рэдактарам і выдаўцом «Pamiętnik Magnetyczny Wileński» (3 тамы ў 1816—1817), «Dziejow Dobroczynnosci» (разам з масонамі Контрымам і А. Марцыноўскім у 1820—1823), «Wiadomosci Brukowych».

Выбраны членам-карэспандэнтам Камітэта па вучонай частцы імператарскага Чалавекалюбівага таварыства^[ru] і ганаровым сябрам Мінералагічнага Дрэздэнскага таварыства (1818). У 1820 зацверджаны літоўскім генерал-губернатарам сапраўдным сябрам камітэта па вучонай частцы ў прадметах дабрачыннасці. З 1820 — сябра камісіі па разгляду радзівілаўскіх справаў.

Кантактаваў з філаматамі і філарэтамі, дапамагаў выдаць і распаўсюджваць 2-і том «Паэзіі А. Міцкевіча». Пад час следства ў 1823 г. хадайнічаў аб адданні Міцкевіча з-пад арышта яму на парукі. У 1823 годзе прызначаны літоўскім генерал-губернатарам у камісію па разгляду злоўжыванняў і непарадкаў па фінансах г. Вільні, у 1824 - сябрам камітэта па будаўніцтву ў Вільні палаца. Выступаў за вызваленне сялянаў.

Член масонскай ложы «Сябры чалавецтва» ў Гродне.

У 1825 праводзіў геалагічныя даследаванні па лініі ад Гродна ўздоўж Нёмана да межаў Курляндыі і Прусіі. Адкрыў горныя скалы юрскага перыяду. Пад час прац захварэў і памёр.

• Даследаванне з хіміі аб растварэнні. Напісаная для атрымання ступені доктара філасофіі. Чытана публічна 11 чэрвеня 1812 г. — Вільня, 1812. — 17 с.;
• Статыстычнае апісанне Літоўска-Гродзенскай губерні. — Вільня, 1817;
• Звесткі аб спосабе лячэння вар’яцтва магнетызмам. — Вільна, 1821. — 20 с. (на польскай мове).

У шлюбе з Анжаліка з Трэмбіцкіх. Дзеці:

• дачка Антаанева (нар. у 1823)
• Цыпрыян Ляхніцкі^[pl] (1824—1906) — калекцыянер мастацтва, дырэктар рысавальнай школы і Музея прыгожых мастацтваў у Варшаве.

• Швед, В. В. Ляхніцкі Ігнацы Эмануіл Антоніевіч // Масоны і ложы на землях Беларусі (канец XVIII — першая чвэрць XIX ст.) : біябібліягр. слоўн.. — Гродна: ГрДУ, 2007. — 275 с. — ISBN 978-985-417-866-0.