Алешкавічы (Суземскі раён)
Алешкавічы[2] (руск.: Алешковичи) — сяло ў Суземскім раёне Бранскай вобласці Расіі. ГісторыяАлешкавічы ўпамінаюцца з 1595 года як сяло Камарыцкай воласці (пазней — у складзе Чамлыжскага стану). У 1619–1645 гадах тэрыторыя часова ўваходзіла ў склад Рэчы Паспалітай як частка Новагарад-Северскага павета. Сяло было былым дворцовым уладаннем. У 1635 годзе ўпамінаецца царква Афанасія і Кірыла, якая існавала да 1930-х гадоў (не захавалася). У 1793 годзе была пабудавана драўляная царква ў гонар тых жа архіепіскапаў Александрыйскіх з прыхадам святых пакутнікаў Флора і Лаўра. Паводле рэвізіі XVIII стагоддзя, насельніцтва сяла пастаянна ўзрастала: у 1732 годзе тут жылі 329 душ мужчынскага і 342 душы жаночага полу сялян, а таксама некалькі сямей маларасійцаў. У другой палове XIX стагоддзя ў Алешкавічах адкрылася земская школа, якая ў 1900 годзе была пераўтворана ў народнае вучылішча. У канцы XIX стагоддзя ў селе дзейнічала больш за 20 вятракоў, што сведчыць пра высокі ўзровень сельскай гаспадаркі і рамесніцтва. З 1861 па 1924 год Алешкавічы былі валасным цэнтрам і адным з найбуйнейшых сёл Севскага павета — колькасць жыхароў дасягала 3 тысяч чалавек. Пасля 1929 года ўваходзілі ў склад Суземскага раёна. У гады Другой сусветнай вайны Алешкавічы сталі адным з цэнтраў партызанскага руху на поўдні Бранскай вобласці. У цэнтры сяла знаходзіцца брацкая магіла, дзе пахаваныя 35 савецкіх воінаў. Увесь перыяд акупацыі дзейнічалі падпольныя групы і партызанскія атрады. У савецкі перыяд у сяле працавалі сярэдняя школа, дом культуры, бібліятэка, сельскагаспадарчае прадпрыемства «Светлы Луч». Алешкавічы былі адміністрацыйным цэнтрам сельскага савета, а затым сельскага паселішча. 21 сакавіка 2024 года сялу прысвоена званне «Сяло партызанскай славы Брянскай вобласці». Рашэнне было прынята Камісіяй пры ўрадзе вобласці. Ганаровую грамату ў Суземскі раён даставілі ветэраны, удзельнік ваеннага канфлікту ва Украіне і вучаніца 9 класа Алешкавіцкай школы Вера Раманенкава — камандзір атрада «Барс» ваенна-патрыятычнага клуба «Юныя сябры памежнікаў». Зноскі |
Portal di Ensiklopedia Dunia