Андрэа дэль Верок’я

Андрэа дэль Верок’я
італ.: Andrea del Verrocchio
Імя пры нараджэнні	Andrea di Michele Cioni
Дата нараджэння	каля 1435[1][2][…]
Месца нараджэння	Фларэнцыя, Фларэнційская рэспубліка[1][3][…]
Дата смерці	7 кастрычніка 1488[4][5][…]
Месца смерці	Венецыя, Венецыянская рэспубліка[2][6]
Грамадзянства	Фларэнційская рэспубліка
Род дзейнасці	мастак, ювелір, скульптар, carver, архітэктар, музыкант, архітэктурны чарцёжнік, bronze sculptor
Месца працы	Desiderio da Settignano[d]
Жанр	партрэт[7][8], рэлігійнае мастацтва[d][7][8], ню[8], фігурка[d][8] і анімалістыка[8]
Мастацкі кірунак	Італьянскі Рэнесанс і Адраджэнне[7][9]
Заступнікі	Медычы
Уплыў	Giuliano Verrochi[d] і Данатэла
Уплыў на	Леанарда да Вінчы
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Андрэа дэль Верок’я (італ.: Andrea del Verrocchio, сапраўднае імя італ.: Andrea di Michele Cioni — Андрэа ды Мікеле Чоні; 1435 ці 1436, Фларэнцыя — 7 кастрычніка 1488) — італьянскі скульптар, жывапісец і ювелір ранняга Адраджэння.

Вучыўся ў ювеліра Верок’я, імя якога ўзяў сабе. Зазнаў уплыў Дэзідэрыа да Сетыньяна  (руск.) (бел. і А. Палаёла  (руск.) (бел.. Майстэрня Верок’я ў Фларэнцыі была цэнтрам мастацкага жыцця.

У эпоху Ранняга Адраджэння мастакі працавалі амаль выключна па заказах. Вось чаму ў гэты час і была гэтакай вялікай роля мецэнатаў. Гэтая практыка асабліва распаўсюдзілася ў Фларэнцыі XV стагоддзя, дзе мастацкія майстэрні ажыццяўлялі любыя пажаданні заступнікаў (вытворчасць посуду, архітэктурныя праекты і многае іншае). Вучань, які жадаў стаць мастаком, спачатку паступаў чаляднікам да майстра і толькі пасля шасці гадоў навучання мог заснаваць ўласную майстэрню. Андрэа дэль Верок’я спецыялізаваўся на скульптуры, але часам звяртаўся і да жывапісу. З яго майстэрні выйшлі Леанарда да Вінчы, П. Перуджына і Сандра Бацічэлі.

Верок’я славіўся непераўзыдзеным дэкаратарам і рэжысёрам прыдворных святкаванняў. Гэтыя практычныя навыкі, успрынятыя ад настаўніка, спатрэбіліся Леанарда ў будучыні.

У 1482 годзе Верок’я з’ехаў у Венецыю для працы над коннай статуяй кандацьера Барталамеа Калеоне. Мастак памёр там у 1488 годзе, не завяршыўшы распачатую статую  (італ.) (бел..

Выканаў шэраг твораў на заказ сям’і Медычы (надмагілле Джавані і П’ера Медычы  (руск.) (бел., 1472; статуя «Давід  (італ.) (бел.», 1473—1475; «Дама з кветкамі  (італ.) (бел.», бюст Джуліяна Медычы, абедзве каля 1475), якія вылучаюцца арыстакратычнай вытанчанасцю, крохкай гармоніяй ліній і аб’ёмаў. Аўтар кампазіцыі «Нявер’е Фамы» (1476—1483) на фасадзе будынка Арсанмікеле ў Фларэнцыі, помніка кандацьеру Барталамеа Калеоне (1479—1483) у Венецыі. Жывапіс Верок’я вызначаецца дакладнасцю малюнка, дасканалай мадэліроўкай формаў, панарамнасцю пейзнажных фонаў («Мадонна», каля 1470; «Хрышчэнне  (руск.) (бел.», пасля 1470, у сааўтарстве з Леанарда да Вінчы).

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 4: Варанецкі — Гальфстрым / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1997. — Т. 4. — 480 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0090-0 (т. 4).

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Андрэа дэль Верок’я