Андрэй Мінавіч Белавусаў

Андрэй Мінавіч Белавусаў
Дата нараджэння	2 кастрычніка 1906(1906-10-02)
Месца нараджэння	Ходасавічы, Гарадзецкая воласць[d], Рагачоўскі павет, Магілёўская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	19 лістапада 1976(1976-11-19) (70 гадоў)
Месца смерці	Рагачоўскі раён, Гомельская вобласць, Беларуская ССР, СССР
Месца пахавання	Рагачоўскі раён
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	пяхота і інжынерныя войскі
Званне
Бітвы/войны	Вялікая Айчынная вайна
Узнагароды і званні

Андрэй Мінавіч Белавусаў (2 кастрычніка 1906, в. Ходасавічы, Рагачоўскі раён — 19 лістапада 1976) — поўны кавалер ордэна Славы^[1].

Нарадзіўся 19 верасня (2 кастрычніка) 1906 года ў вёсцы Ходасавічы (цяпер — Рагачоўскі раён Гомельскай вобласці) у сялянскай сям’і. Беларус. Скончыў пачатковую школу. Працаваў у калгасе.

Падчас акупацыі гітлераўцамі Гомельскай вобласці знаходзіўся ў партызанскім атрадзе. Пасля вызвалення вобласці ад акупацыі у чэрвені 1944 года ўступіў у рады Чырвонай Арміі.

Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны з чэрвеня 1944 года на пасадзе сапёра 657-га асобнага сапёрнага батальёна 370-й стралковай дывізіі (1-ы Беларускі фронт). 14 студзеня 1945 года радавы А. М. Белавусаў абясшкодзіў 42 супрацьтанкавыя міны праціўніка. 29 студзеня 1945 года удзельнічаў у аднаўленні моста праз раку Обра ў раёне горада Мезерытц (цяпер Мендзычэж, Польшча). З 11 па 19 лютага 1945 года пераправіў на лодцы каля 40 яшчыкаў боепрыпасаў і 1,5 т. харчавання. 20 лютага 1945 года падчас мініравання пярэдняга краю абсталяваў 100 гнёздаў для супрацьтанкавых мін.

25 студзеня 1945 года ўзнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені^[2].

10 сакавіка 1945 года кіраваў групай разгароджвання, якой было абясшкоджана 325 супрацьтанкавых і супрацьпяхотных мін праціўніка, асабіста зрабіў 2 праходы ў загародах.

9 красавіка 1945 года ўзнагароджаны ордэнам Славы 2-й ступені^[2].

Яфрэйтар А. М. Белавусаў у ноч на 19 красавіка 1945 года ўдзельнічаў у прарабленні праходаў у мінных палях у раёне нямецкіх гарадоў Лебус і Франкфурт, абясшкодзіў 42 міны. 25 красавіка 1945 года асабіста кіраваў групай сапёраў па навядзенні моста праз Істофковер-канал, чым забяспечыў своечасовую перакідку савецкай ваеннай тэхнікі. 13 чэрвеня 1945 года быў прадстаўлены да узнагароджвання ордэнам Славы 1-й ступені^[2].

Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 15 мая 1946 года яфррэйтар Белавусаў Андрэй Мінавіч узнагароджаны Ордэнам Славы 1-й ступені^[2].

Дэмабілізаваны ў 1946 годзе. Жыў у роднай вёсцы Ходасавічы, працаваў жывёлаводам у калгасе «Новы шлях». Памер 18 лістапада 1976 года.

Узнагароджаны ордэнамі Славы 1-й, 2-й, 3-й ступені, медалямі^[2].

У горадзе Рагачоў Гомельскай вобласці на алеі Герояў у Піянерскім парке ўсталяваны памятны знак А. М. Белавусаву^[2].

• Беляев И. Н., Сысоев А. Н. Хроника солдатской славы. Минск, 1970.
• Долготович Б. Д. Кавалеры ордена славы. Минск, 2006.
• Кавалеры ордена Славы трёх степеней: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии Д. С. Сухоруков. — М.: Воениздат, 2000. — 703 с. — 10 000 экз. — ISBN 5-203-01883-9.
• Лобода В. Ф. Солдатская слава. Книга 2. М., 1967.
• Навечно в сердце народном. 3-е изд., доп. и испр. Минск, 1984.

• Андрэй Мінавіч Белавусаў на сайце «Героі краіны»