Антыкамінтэрнаўскі пакт

Антыкамінтэрнаўскі пакт
Японскі пасол у нацысцкай Германіі віконт Кінтома Мусакодзі і міністр замежных спраў нацысцкай Германіі Іаахім фон Рыбентроп ставяць подпісы на Антыкамінтэрнаўскім пакце.
Дата падрыхтоўкі	23 кастрычніка 1936 года
Дата падпісання	25 лістапада 1936 года
Месца падпісання	Берлін,  Трэці рэйх
Бакі	Трэці рэйх Японія Італія Венгрыя  Маньчжоу-го  Іспанія  Фінляндыя Румынія Балгарыя Кітайская рэспубліка — рэжым Ван Цзінвэя Харватыя Данія (акупацыйны ўрад) Славакія  Турцыя (назіральнік)

Антыкамінтэрнаўскі пакт (ням.: Antikominternpakt, яп.: 日独防共協定 Японска-нямецкае пагадненне па абароне ад камунізму, дата заключэння — 25 лістапада 1936 г. Месца заключэння — Берлін) — міжнародны дагавор (пакт) заключаны паміж Германіяй і Японіяй, які стварыў двухбаковы блок гэтых дзяржаў, накіраваны супраць краін 3-га Камуністычнага Інтэрнацыянала (Камінтэрна, адкуль, уласна, і назва пакта) з мэтай не дапусціць далейшае распаўсюджванне камуністычнай ідэалогіі ў свеце.^[1]

У лістападзе 1937 года да Антыкамінтэрнаўскага пакта ў асобе Беніта Мусаліні далучылася Італія. А пазней — яшчэ шэраг дзяржаў, у якіх да ўлады прыйшлі ўрады, што падзялялі ідэалогію гітлераўскага нацызму і італьянскага фашызму, або ўрады, што вельмі адмоўна адносяцца да СССР і камунізму ў цэлым. У 1939—1940 гг. пераўтвораны ў адкрыты ваенны саюз, падмацаваны ў далейшым двухбаковым «Стальным пактам» 1939 годзе Германіі і Італіі і агульным для краін-удзельнікаў Берлінскім пактам 1940 года.

24 лютага 1939 года да пакта далучыліся Венгрыя і Маньчжоу-го.

26 сакавіка 1939 года ва ўмовах грамадзянскай вайны і пад ціскам Германіі Антыкамінтэрнаўскі пакт падпісаў урад генерала Франка.

25 лістапада 1941 года Антыкамінтэрнаўскі пакт быў падоўжаны на 5 гадоў, тады ж да яго далучыліся Фінляндыя, Румынія, Балгарыя, а таксама марыянеткавыя ўрады, што існавалі на акупаваных немцамі тэрыторыях Харватыі, Даніі, Славакіі, і ўтворанае японцамі на акупаванай імі часткі Кітая урад Ван Цзін-вэя.